"To Builling στο θέατρο Commedia" - Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Σήμερα ζούμε πολύ έντονα εκτός όλων των άλλων και τον εκφοβισμό σε όλους τους χώρους της καθημερινής μας ζωής. Ο δυνατός τρομοκρατεί τον αδύναμο, ο όμορφος

κοροϊδεύει τον άσχημο, ο Έλληνας περιθωριοποιεί τον μετανάστη, ο πλούσιος υποβιβάζει τον φτωχό, οι μέτριοι μαθητές στηλιτεύουν τον σημαιοφόρο και τον αποκαλούν σπασίκλα, τα πλούσια παιδιά των βόρειων προαστείων περιθωριοποιούν τα φτωχά παιδιά των εργατικών συνοικιών, τα παιδιά στο σχολείο δεν θέλουν να κάνουν συντροφιά με τα παιδιά που έχουν άλλα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα όπως διάβασμα, μουσική, χορό, ζωγραφική, ο φαντάρος που κατάγεται από τη πρωτεύουσα κοροιδεύει το χωριατόπαιδο, ο “πατριώτης” Έλληνας κακομεταχειρίζεται τον μετανάστη και του βάζει τις χειρότερες εργασίες για να τον υποβιβάσει και πολλά άλλα γεγονότα που ακούμε καθημερινά στη μικρή μας κοινωνία. Το builling ή αλλιώς νταηλίκι είναι μια μορφή κακοποίησης.  Σκοπό έχει να επιβάλλει τους κανόνες ένα άτομο ή μια ομάδα πάνω σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα.  Τον εκφοβισμό στο σχολείο τον ανταμώνουμε σε πολλές χώρες του κόσμου. Βλέπουμε καθημερινά και ακούμε το τι γίνεται και πόσα ακόμη που δεν φανερώνονται. Δυστυχώς στα σχολεία της χώρας μας στις μέρες μας τον ανταμώνουμε πιο συχνά από ότι παλιότερα. Από τη στιγμή που έχουν έρθει στα σχολεία παιδιά των μεταναστών, το πρόβλημα γιγαντώθηκε. Όχι από τα ίδια τα παιδιά μα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον που τα φοβίζουν και τα φανατίζουν. Που ρίχνουν το δηλητήριο στις αθώες ψυχές των παιδιών.Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε πιο συχνά στις μεγαλουπόλεις.

Περισσότερο, από ότι μας λένε και οι δάσκαλοι  γίνεται  λεκτικός ο εκφοβισμός όπως κοροϊδία, διακρίσεις, ντροπιαστικά σχόλια, διάδοση φημών, καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, απομόνωση από την ομάδα. Τα  χτυπήματα, τα σπρωξίματα, και οι κλωτσιές κατέχουν τη πρώτη θέση. Το builling δεν ήρθε τώρα αλλά υπάρχει κι από τα δικά μας χρόνια. Όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του '50 και του '60 ζήσαμε το τράβηγμα του αυτιού από τον δάσκαλο, τη στάση του πελεκάνου στον πίνακα, τη βέργα στα χέρια μας και το πιο δύσκολο την επιβολή της αλλαγής χεριού από το αριστερό στο δεξί με ακόλουθα όλα τα ανεπανόρθωτα στο ψυχισμό του παιδιού. Κι όλα αυτά από τον δάσκαλο με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών. Τότε δεν είχαμε ούτε ψυχολόγους, ούτε τηλεόραση. Τότε δεν ξέραμε το builling.

Ο Θανάσης Μαργαρίτης, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεατρικού εργαστηρίου Commedia παρουσίασε στο κοινό της πόλης μια ακόμη όμορφη παράσταση από τη παιδική και εφηβική ομάδα γραμμένη στα μέτρα τους. Ποιοι άλλωστε θα μπορούσαν να δώσουν τόσο όμορφα και πειστικά   το θέμα builling αν όχι τα ίδια τα παιδιά που το ζουν στα σχολειά τους? Πάνω από εικοσιπέντε παιδιά που απαρτίζουν την θεατρική ομάδα χωρίστηκαν σε ομάδες και η κάθε μια δείχνοντας τον καλύτερο τους εαυτό  τόνισαν το πρόβλημα μέσα στη τάξη, στη δημιουργία της θετρικής ομάδας, στο κάμπιγκ, στο πάρτυ γενεθλίων...δείχνοντας τη διαφορετικότητα, την αδυναμία των ευαίσθητων παιδιών απέναντι στα δυνατά. Σε όλες τους τις παραστάσεις ο Θανάσης Μαργαρίτης, έμπειρος πια στη θεατρική σκηνή μετά από είκοσι χρόνια παρουσίας,  φαίνεται ολοκάθαρα ότι γνωρίζει πολύ καλά πού και πώς διανέμει τους ρόλους. Μιλά με τα παιδιά,  διεισδύει στον ψυχισμό τους και προσαρμόζει τους ρόλους στο χαρτί. Κι όταν έχεις να δουλέψεις με τα παιδιά πιστέψτε με, είναι φοβερά δύσκολο. Δύσκολο είναι και για τον συγγραφέα που γράφει ένα παιδικό βιβλίο μα εδώ έχει να κάνει ο σκηνοθέτης με ψυχές που το καθένα έχει ξεχωριστά βιώματα. Καλείται  να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ και να παρουσιάσει ένα όμορφο αποτέλεσμα. Δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο για τον Θανάση Μαργαρίτη.  Έχω παρακολουθήσει πρόβες του εργαστηρίου επειδή παλιότερα έπαιζε ο γιος μου και διέκρινα τον σεβασμό που υπήρχε και από τις δυο πλευρές. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη των παιδιών για τον δάσκαλο, η αυστηρότητα και ο σεβασμός από τη δική του πλευρά φέρνουν πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα ώστε πάντα φεύγουμε από το θέατρο με ένα χαμόγελο ικανοποίησης. 

Το έργο περιλαμβάνει τέσσερις διαφορετικές προσεγγίσεις του θέματος της σωματικής και ψυχολογικής ενδοσχολικής βίας πάνω σε προβληματισμούς των ίδιων των πρωταγωνιστών.

Μέσα από το έργο διακρίνει  ο θεατής τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κάθε παιδί μέσα στη σχολική κοινότητα. Τη ταπείνωση και τον εξευτελισμό, το διαχωρισμό αγοριού και κοριτσιού, την εμφάνιση του, τις  ικανότητες που έχει, την οικογένεια από την οποία προέρχεται. Ακόμη και τη θρησκεία που πιστεύει, ή το πόσο «διαφορετικό» μοιάζει. Σε κάθε θεατρικό κομμάτι στο τέλος υπάρχουν οι λύσεις. Το αδύναμο παιδί που δέχεται το builling βγαίνει πιο δυνατό και πατά σταθερά στα πόδια του. 

Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο  27 και Κυριακή 28 Φεβρουαρίου στις 8.00 το απόγευμα θα σας πρότεινα να πάτε μαζί με το παιδί σας να δείτε τη παράσταση.  Όπως θα πρότεινα και στους  εκπαιδευτικούς των δημοτικών σχολείων και των Γυμνασίων. Έχω την αίσθηση ότι μετά τη παράσταση το παιδί θα ανοίξει τη ψυχή του και θα φανερώσει το πρόβλημα που τον απασχολεί. Εάν είναι ευαίσθητο παιδί θα δυναμώσει και θα βρει τη λύση του, κι αν είναι από τα ζωηρά παιδιά θα ηρεμήσει και θα διδαχθεί. Άλλωστε το θέατρο αυτόν τον στόχο έχει. Να προβληματίζει τον θεατή, να του δίνει λύσεις και να τον οδηγεί στη κάθαρση της ψυχής υποσυνείδητα χωρίς ο ίδιος να μπαίνει σ' αυτή τη διαδικασία.

Παιζουν: Αλκμήνη Βαλλούς, Γιώργος Σατιλμής, Αλεξάνδρα Δάφνη, Ζαχαρένια Μαργαρίτη, Χάρης Κανταρτζής, Αθανασία Λογύρου, Ευθύμης Κυρατζής, Βάλλια Λάμπρου, Χριστίνα Βούλγαρη, Σοφία Συμεωνίδου, Δωροθέα Γκουρμάνου, Αλίκη-Σοφία Νικολαϊδου, Κωνσταντίνος Κουσίδης, Χριστίνα–Ιωάννα Δαμιανάκου, Ζηνοβία Πηγή, Μαρία Ζαπουνίδου, Γιώργος Πέτσας, Αικατερίνη Τσαϊτουρίδου, Κωνσταντίνα Τσαϊτουρίδου, Κατερίνα Μησαηλίδου, Σωτηρία Μακρίδου, Παναγιώτης Καραγιάννης Εύη Χαδήμογλου, Ελένη Πάτσιου, Ελένη Κομπατσιάρη.

Και γι αυτούς που δεν γνωρίζουν το θέατρο Commedia βρίσκεται στη Σβορώνου 40, δίπλα στο Δημοτικό Ωδείο. τηλ. Κρατήσεων: 6985688550.