Υποχρεωτική ανακύκλωση
Του Αντώνη ΝταγλιούδηΑύγουστος 2015,ζέστη,φασαρία και περιμένω απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης το αστικό για αεροδρόμιο.
Πίσω μου δύο κάδοι απορριμμάτων. Ένας μπλέ ανακύκλωσης και ένας πράσινος. Ρίχνω μια ματιά. Και οι δύο έχουν ίδια σύνθεση σκουπιδιών, δηλαδή ότι νάναι. Πλησιάζει μια δροσερή κοπέλα-μάλλον εργαζόμενη σε διπλανό κατάστημα- με μια σακούλα με υπολείμματα τροφών και την πετάει στον μπλέ κάδο .Παίρνω θάρρος και την ρωτάω ευγενικά γιατί πέταξε τις τροφές στον κάδο ανακύκλωσης. Γυρίζει, με κοιτάει αδιάφορα,(δεν την εντυπωσίασα μάλλον), σηκώνει τους ώμους και φεύγει.
Απ’ ότι φαίνεται και οι δύο κάδοι θα καταλήξουν στον ΧΥΤΑ.
Η Θεσσαλονίκη κάνει ότι όλη η Ελλάδα: Απαξιώνει πλήρως το πρόγραμμα ανακύκλωσης απορριμμάτων.
Ο Μπουτάρης αναφέρει σίγουρα την ίδια συνήθη δικαιολογία: «Δυστυχώς δεν συμμετέχουν ικανοποιητικά οι δημότες».
Κι έτσι η χώρα μας ακολουθεί και εδώ τον συνήθη δρόμο της. Όπως και στο κάπνισμα στους κλειστούς δημόσιους χώρους, όπως και το παρκάρισμα, όπως και στην απροκάλυπτη κατάληψη κοινόχρηστων χώρων από μαγαζιά(που στο εσωτερικό τους είναι άδεια), όπως, όπως, όπως…
Σ ΄ότι αφορά την ανακύκλωση η συνταγή είναι απλή, χιλιοειπωμένη και απολύτως εφαρμοσμένη τουλάχιστον στην Βόρεια Ευρώπη.
Διαλογή στην πηγή, πυκνό δίκτυο ειδικών κάδων, ειδικά απορρίμματα σε καθορισμένα σημεία, διαρκής ενημέρωση και προπαντός: Εφαρμογή κανονισμού με δυνατότητα καταλογισμού προστίμων. Και βέβαια πρόστιμα μικρά που να μπορούν να δοθούν. Όχι εξοντωτικά που δεν καταλογίζονται ποτέ. Με το πρώτο πεντάευρο που θα δοθεί ως δια μαγείας οι παραβατικοί πολίτες θα αρχίσουν να συμμορφώνονται. Όμως δυστυχώς οι διοικήσεις δεν εφαρμόζουν τέτοια λογική. Οι ψηφοφόροι χρειάζονται περιποίηση και όχι πρόστιμα. Κι ύστερα ποιος θα τα επιβάλει, ποιος και πώς θα τα εισπράττει, άσε καλύτερα…
Αυτόν τον καιρό υποτίθεται ότι οι Δήμοι συζητούν και υποβάλλουν τα διαχειριστικά τους σχέδια στα στερεά απορρίμματα, εναρμονισμένα στο Εθνικό σχέδιο. Όσοι το κάνουν συνήθως αρκούνται σε ευχολόγια. Δεν προβλέπεται κάτι απλό: Η υποχρεωτικότητα στη συμμετοχή, και άρα οι συνέπειες στην παραβατικότητα. Κι έτσι όταν η Ευρώπη ανακυκλώνει πλήρως εδώ και δεκαετίες, εμείς θα μείνουμε στα θλιβερά ποσοστά(Περίπου 4% τώρα που μπορεί να γίνει 6 % ή 7%). Και με την επίδοσή μας και σ’ αυτόν τον τομέα θα καταδεικνύουμε το επίπεδο του πολιτισμού και του ανθρωπισμού μας.
4-2-16
