Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε και δημοσιεύτηκε πριν πεντέμισι περίπου χρόνια, το Φεβρουάριο του 2010. Σ’ αυτό περιγράφεται το πώς
φτάσαμε μέχρι εκεί, ενώ ταυτόχρονα γίνεται πρόβλεψη για το πού οδηγούμαστε. Σήμερα, ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου προς την εξαθλίωση, από τότε, ήδη το έχουμε καλύψει.
Όταν γράφτηκε, δεν είχαμε μπει ακόμα στη διαδικασία των μνημονίων. Τότε, για παράδειγμα, ένα ποσό 5 δις ευρώ που θα αποκόμιζαν οι κυβερνώντες, όπως είχαν ανακοινώσει, από “πώληση” δημόσιας περιουσίας, στο άρθρο φαντάζει σαν τρομακτικό!
Σήμερα, πουλιούνται-εκποιούνται τα πάντα από τη δημόσια περιουσία. Ήδη, στο τρίτο μνημόνιο, πέραν αυτών που έχουν πωληθεί, προβλέπεται πώληση δημόσιας περιουσίας 50 δις ευρώ. Από αυτά ως γνωστόν τα μισά θα πάνε στους δανειστές και τα άλλα μισά στους τραπεζίτες για πολλοστή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους. Έτσι λέγεται σήμερα αυτή η ατιμώρητη ληστεία. Και φυσικά όλα αυτά … “νόμιμα”!
Όπως λοιπόν περίτρανα αποδεικνύεται το κόστος της ένταξης στη λεγόμενη… “ευρωπαϊκή οικογένεια”, είναι τρομακτικό για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, ενώ το όφελος για τους λίγους στη σημερινή Ελλάδα της “κρίσης” είναι ιλιγγιώδες.
Σήμερα, η Βουλή των Ελλήνων δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην… “αριστερή” κυβέρνηση, της υπό καθολικήν επιτήρηση χώρας μας, για να συνεχίσει το πρόγραμμα εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, που μας επέβαλαν οι εταίροι και που υλοποιεί πιστά το εγχώριο πολιτικό τους προσωπικό, το οποίο βέβαια, δε δίστασε καθόλου κατ’ επανάληψη να εξαπατήσει αλλά και να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό, προκειμένου να υφαρπάξει την ψήφο του.
Το πιο λυπηρό όμως είναι ότι σήμερα βρέθηκαν και βρίσκονται πολίτες που αυτοαποκαλούνται “προοδευτικοί” και “αριστεροί” και μέχρι χθες και “αντιμνημονιακοί”, που στηρίζουν παντοιοτρόπως αυτήν την κατάντια. Σίγουρα δεν είναι αφελείς να στηρίζουν με το αζημίωτο μια τόσο βρώμικη δουλειά! Ξέρουν! Όπως πάντα ήξεραν τι έκαναν αυτοί που και στο παρελθόν έπαιζαν ανάλογους ρόλους!
Σήμερα, η μόνη ΕΛΠΙΔΑ που μπορεί να έχει ο ελληνικός λαός, ένα βήμα πριν τη καθολική εξαθλίωση, βρίσκεται στη δική του ΔΥΝΑΜΗ.
Η ιδέα και ο τίτλος του άρθρου που ακολουθεί, πάρθηκαν από το ομώνυμο ποίημα του Κ.Χ. Μύρη (Κώστα Γεωργουσόπουλου) “Στο καφενείον η Ελλάς”.* Το ποίημα αυτό, το οποίο και παραθέτω, γράφτηκε από τον Μύρη στα μέσα της χουντικής επταετίας. Οι όποιες συγκρίσεις και αναφορές ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα, είναι του αναγνώστη.
Το καφενείον “η Ελλάς”…!
Είναι γεγονός, ότι η οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αξιοποιείται στο έπακρο από την άρχουσα τάξη, ώστε οι όποιες κατακτήσεις των εργαζόμενων, που έμειναν ανέπαφες, να ανατραπούν. Η νέα κυβέρνηση, μόλις πήρε τη σκυτάλη, έχει ξεπεράσει εαυτόν δίνοντας καθημερινά διαπιστευτήρια προς κάθε κατεύθυνση: ότι η χώρα μας πρόκειται να γίνει ένας ακόμη μεγαλύτερος φορολογικός αλλά και επενδυτικός παράδεισος, που θα εξασφαλίζει υψηλή κερδοφορία σε εκείνους που θα την επιλέξουν για την επένδυση των κεφαλαίων τους.
Έτσι όλες οι κυβερνητικές προσπάθειες κινούνται προς την κατεύθυνση δημιουργίας«επενδυτικών κινήτρων», που θα τα ζήλευαν ακόμη και οι “νεοτριτοκοσμικές” χώρες. Γι’ αυτό εκτελεί εντολές και συμμορφώνεται απόλυτα σε κάθε υπόδειξη, “οδηγία”, του διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υλοποίηση των παραπάνω στόχων. Είναι έτοιμη να αλλάξει ακόμη περισσότερο, προς το χειρότερο, τις εργασιακές σχέσεις και να παραδώσει τους εργαζόμενους σαν μονάδες, έξω από τα σωματεία τους, που θα διαπραγματεύονται… ισότιμα με τους εργοδότες τους, δηλαδή ουσιαστικά χωρίς, έστω και τυπική, προστασία. Στην κυριολεξία είναι έτοιμη να πετάξει τους εργαζόμενους στο λάκκο των λεόντων.
Η πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που οι ιδιοκτήτες τους έχουν άμεσα οφέλη από αυτήν την πολιτική, έχουν εργολαβικά αναλάβει να “πείσουν” τον λαό να δεχθεί επώδυνα μέτρα προκειμένου, όπως ισχυρίζονται, η χώρα μας να αποφύγει τη χρεοκοπία. Με έναν ανελέητο καθημερινό βομβαρδισμό του νου καλλιεργούν κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας, ώστε αμαχητί οι εργαζόμενοι να δεχθούν μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, να απεμπολήσουν τις όποιες κοινωνικές παροχές που απέμειναν, να δεχτούν την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αυξήσεις σε έμμεσους φόρους, να δεχθούν την ανεργία ή την υποτυπώδη απασχόληση σαν φυσικά φαινόμενα, να είναι ευχαριστημένοι όταν εξασφαλίζουν τα στοιχειώδη ως προς το ζην.
Ενώ ταυτόχρονα «εντοπίζουν» σαν μοναδικές αιτίες του προβλήματος, τους… κουμπάρους, τα σκάνδαλα, που δημιουργεί το σύστημα που οι ίδιοι υπερασπίζονται, το γιατρό του Κολωνακίου, που οι κυβερνώντες βέβαια δεν φορολογούν, τον περιπτερά της γειτονιάς, τον υδραυλικό, τον μικροπωλητή της λαϊκής αγοράς, που πουλά… χωρίς αποδείξεις!!! Για τα μυθικά κέρδη των μεγάλων ομίλων και την άγρια εκμετάλλευση των εργαζόμενων απολύτως τίποτα.
