Το ηθικό πλεονέκτημα δεν κληρονομείται
Του Καθηγητή Γιάννη Πανούση,
τ. Αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης
Στο
βάθος του ορίζοντα ένα έσχατο ίχνος φωτός
Αποχαιρετάει
δειλά τη δόξα της μέρας που πέρασε.
Αντώνης Μακρυδημήτρης (αδημοσίευτο)
Ποιο είναι άραγε σήμερα το πρόσωπο του ανυποχώρητου
αριστερού, όπως ήταν στο παρελθόν όταν οι ιδεολόγοι πλήρωναν - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - το
τίμημα όχι με βάση τη συγκυριακή σκοπιμότητα αλλά με τις θεμελιώδεις αρχές τής
προσωπικής και συλλογικής Ηθικής (όπως μ.ά. ο Κ. Κάππος);
Όπως η Λογική, έτσι και οι έννοιες του Χρέους και της
ατομικής ευθύνης και της συνέπειας υποχώρησαν μπροστά είτε στις πλειοψηφίες
είτε στις αρχηγικές εντολές. Είσαι τόσο ηθικός (ή και ανήθικος) όσο σου
επιτρέπει - όχι το «σύστημα» αυτή τη φορά
αλλά - το Ιερατείο του Κόμματος.
Οι ίδιοι που κόπτονται για την εθνική ανεξαρτησία και την
κοινωνική απελευθέρωση, οι ίδιοι είναι οι πιο υποτελείς (μέχρι οσφυοκαμψίας)
όταν οι συλλογικότητες, οι διαδικασίες, η Αυλή προστάζουν υποταγή και… σιωπή.
Ζούμε το τέλος των αυτοπροσδιορισμών ακόμα και σε ζητήματα
ηθικής (πολιτικής και άλλης);
Αριστερό ή λιγότερο Αριστερό, το πολιτικό σύστημα
αυτοεξυπηρετείται και αλληλοκαλύπτεται δίχως να ενδιαφέρεται για καμία κόκκινη
γραμμή. Κάνουν λάθος όσοι ισχυρίζονται ότι πολλά μέλη της Νέας Αριστεράς Τάξης
(ΝΕΑΡΤ) είναι φοβικά ή φοβισμένα. Ίσα ίσα (σαν έτοιμοι από καιρό;) έμαθαν
ταχύτατα το παιχνίδι της εξουσίας, τα μυστικά και τα απόρρητα και αρκετοί το
παίζουν πολύ καλά και με το προσωπικό αζημίωτο.
Από την άλλη, ωραία και χρήσιμα τα θεωρητικά περί του
μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αλλά καλά θα ήταν οι διανοούμενοι και οι
κολλητοί να μας δείχνουν με τη ζωή τους (κι όχι μόνο με τα γραπτά τους) τι
σημαίνει να είσαι αριστερός.
Αντιστάσεις και δέσμες ιδεών από την ασφάλεια των
πανεπιστημίων ή των κολωνακιώτικων café,
βεβαιότητες που ερείδονται σε αυταπάτες ή σε καλά κρυμμένες, μέσα σε τσιτάτα,
ιδιοτέλειες, αριστεροφανείς μεγαλοϊδεατισμοί, επαναστατική γυμναστική της
συγκάλυψης των παρανομιών των δικών τους παιδιών: φαινόμενα που τάχουμε ξαναδεί
από την άλλη πλευρά.
Πολλοί έχουν ήδη χάσει την ψυχή τους αλλά (κάνουν ότι) δεν
το ξέρουν.
Είναι αντεστραμμένα ή διαθλασμένα είδωλα των πρότερων
διακηρύξεών τους για ειλικρίνεια και εντιμότητα.
ΥΓ 1: Δυστυχώς
«η κοινωνία δεν είναι απούσα». Είναι παρούσα, αντιμεταρρυθμιστική,
συναλλασσόμενη, άνομη και ηθικά μετέωρη.
ΥΓ 2: Το Αύριο
έρχεται έτσι κι αλλιώς. Το ζήτημα είναι πώς διαβάζεις την έλευσή του. Με
κομματικά θολωμένα ματογυάλια σκοπιμοτήτων ή με τη διαύγεια και τη σύνεση ενός
καθαρού μυαλού χωρίς ηθικές υποχωρήσεις και αυτολογοκρινόμενη «ελευθερία
γνώμης».
ΥΓ 3: Κόκκινα
δάνεια (για τους μη έχοντες). Κόκκινα πόθεν έσχες (για τους έχοντες);
