Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ως γνωστόν, η Ελβετία δεν είναι μια φτωχή χώρα.
Όπως επίσης είναι γνωστό, η Ελβετία δεν είναι μια χώρα που βρίσκεται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Και όμως! Πριν από λίγες μέρες, οι Ελβετοί σιδηροδρομικοί, δια του συνδικάτου τους, έλαβαν μια σειρά από αποφάσεις σχετικά με το ασφαλιστικό τους σύστημα, που αποδεικνύουν ότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Δέχθηκαν να μειωθούν οι ημέρες των διακοπών τους και να απαρνηθούν μισθολογικές αυξήσεις, προκειμένου να εξυγιανθεί το συνταξιοδοτικό τους Ταμείο.
Για την ακρίβεια, παραιτήθηκαν από τις αυξήσεις που υπό κανονικές αυξήσεις θα ελάμβαναν από το 2017 ως το 2020, καθώς και από μία ημέρα διακοπών το χρόνο από το 2016 ως το 2018!
Παράλληλα με την προσπάθεια αυτή, η διεύθυνση των Ελβετικών Σιδηροδρόμων δεσμεύθηκε να καταβάλει στο συνταξιοδοτικό ταμείο των εργαζομένων 690 εκ. ελβετικά φράγκα (669 εκ. ευρώ).
Τα μέτρα εγκρίθηκαν από τους κοινωνικούς εταίρους και αναμένεται ότι θα επιτρέψουν να εξασφαλισθεί σε βάθος χρόνου η οικονομική σταθερότητα του συνταξιοδοτικού ταμείου, καθώς και το ύψος των συντάξεων.
Από το 2017 έως το 2020, θα είναι δυνατές μόνο ατομικές μισθολογικές αυξήσεις και αυτές θα περιορίζονται ετησίως στο 0,8% του συνόλου των μισθωτών.
Προβλέπεται επίσης, λόγω του δυσχερούς οικονομικού κλίματος, πως οι Ελβετικοί Σιδηρόδρομοι θα μπορούν να συμφωνήσουν με τους κοινωνικούς εταίρους προσωρινές εξαιρέσεις από τις διατάξεις αυτές ώστε να διαφυλαχθουν οι θέσεις εργασίας.
Σημειώνεται ότι στα τέλη του 2014, η εταιρία απασχολούσε 32.730 εργαζομένους.
Διερωτάται επομένως κανείς: Υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;
Όχι, βέβαια. Το μόνο που ακούμε εδώ είναι αντάρτικες διακηρύξεις και ανέξοδες εξαγγελίες.
Που τελικά πληρώνονται ακριβά…
