Η ουσιαστική προοδευτική πρόταση για τη διέξοδο από τη βαθιά οικονομική κρίση της χώρας ξεκινά από μια παραγωγική ανασυγκρότηση που αναδεικνύει τα
συγκριτικά πλεονεκτήματά μας και δημιουργεί βιώσιμες θέσεις απασχόλησης, αναπτύσσει συνεργατικές, συνεταιριστικές δομές, επιβάλλει δικαιοσύνη στις εργασιακές σχέσεις διασφαλίζοντας τη συλλογική διαπραγμάτευση, και προβαίνει σε γενναία αναδιανομή του πλούτου, είτε άμεσα μέσω της προοδευτικής εισοδηματικής πολιτικής, είτε εμμέσως με ένα κοινωνικά δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα και με την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων αγαθών. Δηλαδή ακριβώς τα αντίθετα από την κυβερνητική, νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Κάθε μονοθεματική, περιοριστική προσέγγιση του προβλήματος της χώρας (και της Ευρώπης) που αγνοεί πτυχές της προηγούμενης πρότασης είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ατυχής προσπάθεια πολιτικής απλούστευσης, ή μάλλον μια ξεκάθαρη δημαγωγία. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσεται και το επικοινωνιακό πυροτέχνημα της Κυβέρνησης περί ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος. Τα κυβερνητικά φερέφωνα το διατυμπανίζουν σαν μια πολύ μεγάλη επιτυχία, προσπαθώντας να ξεγελάσουν το λαό και να υποκλέψουν για μια ακόμη φορά την ψήφο του. Διασκεδάζοντας τις απανωτές φορολογικές επιδρομές στο λαϊκό εισόδημα και τις συνεχείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, θέλουν να πείσουν την κοινωνία ότι τελείωσαν οι θυσίες… Η Κυβέρνηση ρίχνει στάχτη στα μάτια των πολιτών αποπροσανατολίζοντάς τους από τη συνεχιζόμενη κατάργηση του Κοινωνικού Κράτους, όπως αυτή προκύπτει αναμφισβήτητα και από τον Προϋπολογισμό του 2015.
Πρόκειται για ένα ανούσιο πολιτικό ψέμα. Πρώτον γιατί η συνεχιζόμενη αποπαραγωγικοποίηση της ελληνικής οικονομίας καθιστά αδύνατη την τήρηση τέτοιων υποσχέσεων. Δεύτερον, διότι το διαφημιζόμενο ύψος του υποτιθέμενα εγγυημένου εισοδήματος είναι απελπιστικά φειδωλό. Το ύψος του ξεκινά από τα 200 ευρώ το άτομο και φτάνει τα 400 για ένα ζευγάρι με δύο παιδιά ανήλικα, όταν πρόσφατη έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας και κοινοτικές στατιστικές προσδιορίζουν το όριο της ακραίας φτώχιας στα 360 € για κάθε άτομο.
Σε κάθε περίπτωση η οικονομική και κοινωνική κρίση της χώρας δεν λύνεται με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και ευχολόγια και βεβαίως ούτε με τη συνέχεια της εργασιοκτόνου πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης και του ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου. Ο λαός δεν θέλει την υπόσχεση της ελεημοσύνης τους. Απαιτεί σύγκρουση με τον εγχώριο παρασιτισμό και τη νεοφιλελεύθερη διεθνή. Θέλει βιώσιμες θέσεις εργασίας, με εργασιακά δικαιώματα και δίκαιη αμοιβή. Επιζητά την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη του Κοινωνικού Κράτους και των δημοσίων αγαθών της Παιδείας, της Υγείας και την Κοινωνικής Ασφάλισης για όλους.
