Η προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ισονομία, η κοινωνική συνοχή και πολιτική των ίσων ευκαιριών αποτελούν τη λυδία λίθο της ίδιας της δημοκρατίας.
Για αυτό ακριβώς το λόγο και η συζήτηση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που έλαβε χώρα στο ελληνικό κοινοβούλιο την εβδομάδα που μόλις τελείωσε υπήρξε από μόνη της ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια της πολιτείας για την προάσπιση των ίδιων των δημοκρατικών αξιών και αρχών της.
Τα θέματα που έρχεται να ρυθμίσει αυτό το σχέδιο Νόμου αφορούν στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή πολιτισμικής ταυτότητας και κυρίως να προστατέψει την ίδια την κοινωνική συνοχή της χώρας μας από τα εγχώρια και τα παγκόσμια φαινόμενα ακραίας μισαλλοδοξίας, που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές μας οθόνες το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Πέραν όμως των ρατσιστικών και φυλετικών επιθέσεων και των «ταγμάτων εφόδου», που σύγχρονα κοινωνικά δεδομένα καθιστούν την αναδιαμόρφωση του αντιρατσιστικού νόμου του 1979 αδήριτη ανάγκη, στάθηκα ιδιαίτερα στην ομιλία μου και στο θέμα του συμφώνου συμβιώσεως και δη της προέκτασης του και στα ομόφυλα ζευγάρια.
Αυτή μου την προσέγγιση την πυροδότησε κατά κύριο λόγω η επιστημονική μου εμπειρία και η επαφή μου ως καθηγητού κοινωνικής παιδιατρικής εδώ και αρκετά χρόνια, με τα τέκνα ομόφυλων ζευγαριών.
Παιδιά που όπως δήλωσα δεν είναι «φαντάσματα», αλλά μεγαλώνουν στην κοινωνία μας δίπλα στα παιδιά των ετερόφυλων ζευγαριών και στα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών.
Παιδιά που δικαιούνται ίσες ευκαιρίες στην ένταξή τους στην κοινωνία και που σήμερα δυστυχώς συναντούν τον «κοινωνικό αποκλεισμό» άμα τη εμφανίσει τους στο ληξιαρχείο.
Λόγω της επαγγελματικής μου κατάρτισης, έχω έλθει σε επαφή εδώ και αρκετά χρόνια με παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, που αποκτήθηκαν σε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή από άγνωστο δότη. Παιδιά που μεγαλώνουν με δύο μητέρες και που έχουν από κάθε άποψη φυσιολογική ανάπτυξη και εξέλιξη.
Κι όμως αυτά τα παιδιά είναι θύματα της γραφειοκρατίας, του σχολικού εκφοβισμού, της κοινωνίας μας που -αν και θέλει να αποκαλείται προοδευτική και δημοκρατική- είναι βυθισμένη στην προκατάληψη και κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της.
Στο παρόν αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν θα περιληφθεί η ρύθμιση για την επέκταση του συμφώνου συμβιώσεως και στα πρόσωπα του ιδίου φύλου, εντούτοις όμως ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης, αφουγκραζόμενος τις απαιτήσεις της κοινωνίας και την ανάγκη του νομοθέτη να παρακολουθεί αυτές τις κοινωνικές απαιτήσεις, δεσμεύτηκε άμεσα να εντάξει τις ρυθμίσεις για τα ζευγάρια του ιδίου φύλου στην αναθεώρηση του Αστικού Κώδικα και του Οικογενειακού Δικαίου.
Κάθε αποστέρηση δικαιώματος σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, αποτελεί ένα έγκλημα κατά της ίδιας της Δημοκρατίας και πλήττει τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος, με συνακόλουθα τεράστιες κοινωνικές και ανθρωπιστικές συνέπειες.
Ο ρατσισμός και το φυλετικό και θρησκευτικό μίσος, από όπου κι αν προέρχονται δεν συνάδουν με τα δημοκρατικά ιδεώδη και δεν έχουν θέση στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.
Άλλωστε, κάθε δημοκρατικός Έλληνας έχει διδαχθεί και έχει ενστερνιστεί το σεβασμό στη διαφορετική άποψη, στη διαφορετική θρησκεία, στις διαφορετικές επιλογές και συνακόλουθα γνωρίζει ότι η δημοκρατία η ίδια κινδυνεύει μόνο από την εσωστρέφεια, την προσκόλληση και τη μισαλλοδοξία.
Επίκουρος Καθηγητής Αναπτυξιακής και Κοινωνικής Παιδιατρικής του Α.Π.Θ.
Διδάκτωρ Κοινωνικής Παιδιατρικής και Εφηβικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Μονάχου.
Βουλευτής Ν.Δ. Πιερίας
Γιώργος Κωνσταντόπουλος
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ 5-9-2014
