Κάθεται απέναντί μου. Στο χέρι κρατάει ένα Blink παραγωγής Λήμνου. Το διαβατήριό της στα εστιατόρια της Νέας Υόρκης. Τον επόμενο μήνα μπαίνει και στην αγορά του Λας Βέγκας. Χαμογελάει και μου αφηγείται
ιστορίες. Ιστορίες γεμάτες αμπέλια, βαρέλια, μούστο. Και κόκκινα χείλη.
Στα παιδικά φωτογραφικά άλμπουμ της Φανής Αργυροπούλου το φόντο ήταν κοινό. Αμπελώνες και σταφύλια. Πατέρας οινολόγος, Γαλλίδα μητέρα λάτρης των επιστημών και της φιλοσοφίας. Αποφασίζει να ακολουθήσει τον δεύτερο δρόμο. Φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών στην Πάντειο. Γιορτάζει την ορκωμοσία της στη Θεσσαλονίκη. Ξέρει μέσα της πως δεν θα επιστρέψει στην Αθήνα αλλά στο δρόμο του μπαμπά.
«Είχα από μικρή επαφή με τη φύση, τις καλλιέργειες, πήγαινα με τον πατέρα μου στο κτήμα και μαζεύαμε ακτινίδια. Μικρή δεν ήθελα να ασχοληθώ με αυτό. Ήθελα να δοκιμαστώ με οτιδήποτε άλλο εκτός από βαρέλια. Ακολούθησαν οι σπουδές στην Αθήνα. Εκεί έγινε ένα κλικ. Συνειδητοποίησα ότι το κρασί είναι μία προέκταση πιο τολμηρή, ίσως πιο φιλοσοφημένη. Αποφάσισα πως έτσι ήθελα να ζήσω τη ζωή μου. Μέσα σε τρύγους και δίπλα σε δικούς μου ανθρώπους. Επέστρεψα Θεσσαλονίκη και αποφάσισα πως το επόμενο μου ακαδημαϊκό βήμα πρέπει να έχει άμεση συνάφεια με το κρασί.
Μετά από έρευνα έφυγα για τη Γαλλία. Master πάνω στο Management του κρασιού. Για ένα χρόνο ταξίδια σε όλο τον κόσμο και γνωριμία με κρασιά δίπλα στους καλύτερους παραγωγούς, εισαγωγείς και εμπόρους. Επισκέφτηκα μέσα σε λίγους μήνες 22 χώρες. Συχνά μέρα παρά μέρα αεροπλάνο. Δώδεκα συμμαθητές. Όλοι λάτρεις του κρασιού. Κάθε φορά και μία διαφορετική φιλοσοφία μπροστά μας. Για τους Γάλλους το κρασί είναι ένας πολύτιμος θησαυρός. Του δίνουν κάποια χρόνια για να παλαιωθεί, να ανοίξει. Οι Αυστραλοί και οι Ισπανοί θέλουν πιο ζουμερά, πιο διαλυτικά κρασιά. Ο καθένας με τον πολιτισμό και την κουλτούρα του.
Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν οι γευστικές δοκιμές με τους παραγωγούς. Ότι και να διδαχτείς από τη θεωρία, όταν γνωρίζεις έναν κορυφαίο παραγωγό που με περηφάνια σου προσφέρει τη γεύση της δουλειάς του σε ποτήρι τα λόγια είναι περιττά. Εκεί σημασία έχει να μάθεις να ακούς τα συναισθήματα που προκύπτουν. Κάποτε ένας παραγωγός στην Ισπανία μας είπε: «να αγαπάτε αυτό που κάνετε και να το σέβεστε. Και τότε θα έχει σημασία».
Ποιο είναι όμως το σημαντικότερο πράγμα στην αγορά του κρασιού; «Η γνώση και το μεράκι. Μπορεί να έχεις μεράκι αλλά όχι τη γνώση για να προστατευτείς από τους κινδύνους και τότε να καταλήξεις με ένα κρασί που αν είσαι τίμιος δε θα το βγάλεις στο εμπόριο. Από την άλλη, να έχεις γνώση αλλά όχι μεράκι συνεπάγεται ένα αξιοπρεπές κρασί αλλά χωρίς ψυχή και χωρίς συγκινήσεις».
Και πως προέκυψε η Αμερική; «Μας προσέγγισαν οι ίδιοι. Κάναμε τις πρώτες διερευνητικές επαφές με δείγματα και είδαμε πως τα προϊόντα μας αρέσουν στο απαιτητικό κοινό της άλλης άκρης του Ατλαντικού. Ξεκινήσαμε τις εξαγωγές. Αρχικά στα ελληνικά στέκια της Νέας Υόρκης. Έπειτα στους καταλόγους κορυφαίων εστιατορίων της πόλης. Τις προσεχείς ημέρες θα κάνουμε και μία μαζική εξαγωγή στο Λας Βέγκας. Είναι στοίχημα για εμάς. Ήθελα από την πρώτη στιγμή το κρασί μας να αναμετρηθεί και έξω. Εκεί γίνεται η σφαγή. Αν μπορούσε να σταθεί έξω, τότε θα ήταν δείγμα ότι κάτι σωστό κάνουμε! Νιώθω καλά. Άγχος βέβαια, αλλά ωραίο άγχος. Και τέλος νιώθω περηφάνια για τον πατέρα μου και τον Ανδρέα τον συνέταιρο μας, που και οι δυο σαν οινολόγοι αν βάλουν κάτι στο μυαλό τους πεισμώνουν μέχρι να γίνει και να γίνει σωστά. Κυρίως γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε και το σεβόμαστε. Και όπως είπαμε αυτό έχει σημασία».
Ποια συναισθήματα, όμως, θέλει ένας παραγωγός να γεύεται ο καταναλωτής των κρασιών του; «Κάθε φορά που εμφιαλώνουμε ένα κρασί προσπαθώ να το δω δίπλα σε ένα ζευγάρι ερωτευμένων, μέσα σε μία παρέα, να ακούει τις εξομολογήσεις κάποιου ή να συνοδεύει το κέφι κάποιου άλλου. Από εκεί έχουν πάρει την ονομασία τους και μερικές ετικέτες. Τη μία την ονομάσαμε, για παράδειγμα, «Ευχές», για να αποτελέσει το γευστικό γούρι του καθένα. Υπάρχει πιο όμορφο γούρι;
του Ευθύμιου Σαββάκη, Εικόνες: Γιώργος Πλανάκης
