του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
1. Ο πρωθυπουργός ζήτησε πρόσφατα οι βουλευτές του κόμματός του όχι μόνο να ακούνε τους πολίτες αλλά και να τους απαντούν και να τους ενημερώνουν.
Οι πολίτες πράγματι χρειάζονται έγκυρη ενημέρωση για τις αποφάσεις/πράξεις της κυβέρνησης, ιδίως γι’ αυτές που τους αφορούν άμεσα. Αλλά η ενημέρωση αυτή πρέπει να
στηρίζεται σε υπεύθυνες ανακοινώσεις των αρμόδιων Οργάνων, όχι σε διαρροές κυβερνητικών παραγόντων στους φίλους τους των ΜΜΕ.
Η συγκυβέρνηση, όμως, δείχνει να αρκείται, για την ενημέρωση των πολιτών, στη συμμετοχή εκπροσώπων της στα τηλεοπτικά πάνελ των κυρίων Αυτιά, Ευαγγελάτου, Λυριτζή, Οικονομέα, Παπαδάκη και άλλων.
2. Σε “συζητήσεις”, όπου οι εκπομπάρχες επιχειρούν κυρίως να περάσουν (προαποφασισμένες) θέσεις των καναλαρχών ή των ιδίων, χρησιμοποιώντας τις γνωστές μεθόδους:
(α) Δεν παρουσιάζουν ουδέτερα τα γεγονότα, τα “χρωματίζουν” και φτιάχνουν το κατάλληλο κλίμα,ώστε οι πολίτες να οδηγούνται εκεί που οι ίδιοι επιθυμούν.
(β) Στις “συζητήσεις”, επιδιώκουν, και τις περισσότερες φορές το καταφέρνουν, οι πολίτες να ακούν μόνο όσα/όσους οι ίδιοι θέλουν:
Αφήνοντας τους μεν να μιλούν επί μακρόν και εμποδίζοντας τους δε να τελειώσουν μια φράση, επιτρέποντας ή απαγορεύοντας διακοπές (“αφήστε τον να ολοκληρώσει” στον ένα και “δεν είναι κακό οι διακοπές, για να γίνεται διάλογος” στον άλλο), επιδοκιμάζοντας ή αποδοκιμάζοντας τους “καλεσμένους” τους άμεσα ή έμμεσα (με ύφος ήπιο στους μεν και αγριωπό στους δε, ακούγοντας με κατάνυξη τον ένα και με μορφασμούς τον άλλο)...
(γ) Αποφεύγουν, όπου “βοηθάει”, να ρωτούν “δύσκολες” ερωτήσεις. Για παράδειγμα:
- Ακούν τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να λένε “Θα αλλάξουμε όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη”(εφαρμόζοντας, βεβαίως, τον δικό τους σοσιαλισμό) και εκείνοι παραμένουν σιωπηλοί. Ούτε μια ερώτηση, ούτε ένα σχόλιο.
Ερώτημα λογικής προς όσους απ’ αυτούς χαρακτηρίζουν ουτοπικές τις θέσεις του ΚΚΕ: Πιο πιθανό είναι να δεχτούν είκοσι οκτώ λαοί τον σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή ένας λαός (ο ελληνικός) τον σοσιαλισμό του ΚΚΕ;
- Ακούν τους βουλευτές της συγκυβέρνησης να λένε “Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο” και δεν ρωτούν:
Δεν έχετε ακούσει, από μαρξιστές και νεοφιλελεύθερους, ότι “αυτό που λέμε ‘κοινωνία’ δεν υπάρχει”;
Η τάξη των φτωχών και των ανέργων πράγματι δεν αντέχει άλλο, όμως “δεν αντέχουν άλλο” και οι τάξεις των εύπορων, των πλούσιων των πολύ πλούσιων...;
3. Σε “συζητήσεις”, όπου φαίνεται να μην υπάρχει χώρος για προβληματισμό πάνω σε απλές, θεμελιώδεις αρχές της λογικής και της ζωής, όπως οι ακόλουθες:
- Κάθε απόφαση είναι αναγκαστικά απόφαση επιλογής ανάμεσα σε εφικτές λύσεις.
- Για κάθε κατάσταση υπάρχει η καλύτερη αλλά και η χειρότερη.
- Δεν υπάρχει δικαίωμα χωρίς περιορισμούς.
- Και οι άλλοι λαοί, όπως κι εμείς, υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα, με τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλιά τους, και δεν υπακούν σε υποδείξεις άλλων.
- Οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης παίρνονται με τη συμμετοχή όλων των μελών τους, με διαδικασίες που τα ίδια έχουν συμφωνήσει.
- Η μονομερής αθέτηση διεθνών συμβάσεων μιας χώρας οδηγεί στην απομόνωσή της.
- “Δωρεάν” αγαθά δεν υπάρχουν. Όλα τα πληρώνουμε, ως χρήστες ή ως φορολογούμενοι.
- Στις δημοκρατικές χώρες οι Νόμοι τηρούνται από όλους και καταργούνται ή αλλάζουν μόνο με τις διαδικασίες που το Σύνταγμα προβλέπει.
- Στις δημοκρατικές χώρες η Δικαιοσύνη αποδίδεται από Δικαστές (όχι από κόμματα, ΜΜΕ ή την “κοινωνία”) και η κριτική των δικαστικών αποφάσεων γίνεται με τον πρέποντα τρόπο (με επιχειρήματα, με γνώση της δικογραφίας κ.λ.π.).
- Στην προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων της Χώρας, είναι προς το συμφέρον μας να επωφεληθούμε από την πείρα και την τεχνογνωσία άλλων προηγμένων χωρών.
4. Να ελπίσουμε πως θα βρεθούν κάποιοι σοβαροί άνθρωποι που θα μας βοηθήσουν (πολίτες και πολιτικούς) να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε τις θεμελιώδεις αρχές πάνω στις οποίες θα έπρεπε να στηρίζεται η κοινωνική και πολιτική ζωή της Χώρας;
