Οι μνημονιακές κυβερνήσεις τρεις φορές μέχρι σήμερα πανηγύρισαν και έβγαλαν λόγους...δεκάρικους για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από τρεις νόμους
που πέρασαν την περίοδο 2010-2012 (Ν. 3863/2010, Ν. 3996/2011 και Ν. 4093/2012).
Στην πραγματικότητα, οι δραματικές αλλαγές που επέφεραν οι τρεις νόμοι ήταν, όπως επισημαίνεται στην ετήσια έκθεση για την Εργασία και την Απασχόληση (2013) του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, τα πρώτα σημαντικά βήματα για τη μετατροπή του κράτους πρόνοιας σε κράτος φιλανθρωπίας και κοινωνικής ανασφάλειας.
Οι δραστικές αλλαγές δρομολογήθηκαν από την κοινή παραδοχή ότι το ασφαλιστικό σύστημα, όπως ίσχυε, δεν είναι βιώσιμο. Αντί, όμως, να δίνουν απαντήσεις για τη βιωσιμότητά του, οι παρεμβάσεις που έγιναν, είχαν ως αποτέλεσμα μόνο τη δραστική μείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, πολιτική απολύτως αδιέξοδη, με αποτέλεσμα σήμερα να μπαίνει και πάλι στο τραπέζι του Προκρούστη το ασφαλιστικό σύστημα.
Αυτό που επιχειρείται πλέον είναι η θεσμοθέτηση της ιδιωτικής διαχείρισης των κοινωνικών πόρων, με πρόσχημα, για μία ακόμα φορά, την κατάρρευση του.
