ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΣ… ΕΝΑ ΨΕΥΤΙΚΟ – ΤΕΧΝΗΤΟ ΔΙΠΟΛΟ ΒΟΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το δίπολο <<πολυπολιτισμικότητα>>  ή προστατευτισμός - <<εθνικός>> δρόμος της οικονομίας, που εκφράζεται από της λεγόμενες

<<ευρωσκεπτικιστικές>> δυνάμεις, ναζί, φασίστες  και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι  << αριστεροί >>, είναι παραπλανητικό, αποπροσανατολιστικό  και στόχο έχει να αθωώσει το καπιταλιστικό σύστημα, στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που κλονίζεται από οικονομικές κρίσεις.

 Οι οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού απορρέουν από της νομοτέλειες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αφού το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους, δημιουργεί συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού, αναρχία στην παραγωγική διαδικασία, για το τι θα παράγεται, που και πόσο?  Όλα αυτά συντελούν στην υπερπαραγωγή και υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, όπου σταδιακά απαξιώνεται η αξία, το κέρδος και το σύστημα περνάει στην φάση των  οικονομικών κρίσεων.

 Η αντιμετώπιση τους από την σκοπιά του συστήματος, του καπιταλισμού, αξιώνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων( απολύσεις εργαζομένων, κλείσιμο παραγωγικών μονάδων, υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης  κ.α. ), όπως και καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου, για να αποσυμφορηθεί ζωτικός  χώρος, να επενδυθούν κεφάλαια και να αναπαραχθούν με σταθερό το μέσο ποσοστού των κερδών, που στις περιόδους των κρίσεων μεταβάλλεται προς τα κάτω.

Η πολιτική των << μνημονίων >> από όλες της κυβερνήσεις από το 2010 και μετά υπηρέτησε και υπηρετεί  αυτή την στρατηγική.  Όλες οι πολιτικές και τα μέτρα των << μνημονίων >>  έχουν  ταξικό πρόσημο και στόχευαν σε αυτό, στην απαξίωση της εργατικής δύναμης, στο κλείσιμο μικρών η μεγαλυτέρων επιχειρήσεων  και εργοστασίων, για να επενδυθούν νέα κεφάλαια, όπου με μικρότερο κόστος ( μισθολογικό – μη μισθολογικό, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εργατική – λαϊκή οικογένεια, αφού οι ανάγκες της χαρακτηρίζονται κόστος στην καπιταλιστική οικονομία )  να φέρουν νέα πιο μεγάλα κέρδη.

Για να συγκαλυφθεί ο χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης και να μην αμφισβητηθούν τα βάθρα του οικονομικού συστήματος που βρίσκονται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και στο κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους, διάφορες ετερόκλητες  πολιτικές δυνάμεις και δήθεν πολιτικά << ρεύματα >>,  ανέλαβαν με πολιτικές τους, που εσκεμμένα αποβάλλουν το ταξικό πρόσημο από της αναλύσεις και προσεγγίσεις τους, να υπερασπιστούν τον ιστορικά, ξεπερασμένο καπιταλισμό.

Με δήθεν αντισυστιμικό  μανδύα, εγκλωβίζουν εργατικές – λαϊκές δυνάμεις σε κίβδηλα δίπολα, που εντάσσονται στα όρια του συστήματος, της αστικής πολιτικής, της αστικής διαχείρισης.

 Σε αυτή την κατεύθυνση θα δεις ναζί, φασιστικές ομάδες, δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται << εθνικές>> που εκθειάζουν τον προστατευτισμό της καπιταλιστικής οικονομίας  ( σαν κάτι τέτοιος εμφανίστηκε  προεκλογικά ο Τράμπ στις ΗΠΑ), να προπαγανδίζουν ότι για την κρίση φταίνε οι ψεύτες και οι κλέφτες ( όχι ότι δεν υπάρχουν αυτοί και δεν πρέπει να τιμωρηθούν, αλλά το θερμοκήπιο που εκκολάπτονται είναι το ίδιο το σύστημα) και όχι ο ανταγωνισμός και το κυνήγι για το μεγαλύτερο κέρδος.

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι άλλη μια αιτία της κρίσης, που αποτελούν <<προϊόν>>  ενός  συνομοσιολογικού σχεδίου που προωθούν και εφαρμόζουν  οι νεοταξίτες σιωνιστές, θεματοφύλακες της << παγκοσμιοποίησης >>, για την εξυπηρέτηση σκοτεινών τους συμφερόντων ( βέβαια εδώ ούτε λόγος για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πόλεμοι, καταστροφές, πείνα, δυστυχίας των λαών αυτών  από της χώρες προέλευσης που έρχονται, οι πρόσφυγες – μετανάστες, απλά εκτελούν ένα σχέδιο κάποιον σκοτεινών δυνάμεων ).

Βολική αυτή η ρητορεία για το σύστημα και είναι έτσι σχεδιασμένη, για να της προσδίδουν και αντισυστιμική χροιά,  για να εγκλωβίζουν  αγανακτισμένες λαϊκές δυνάμεις,  συγκαλύπτοντας παράλληλα τα πραγματικά αίτια της κρίσης και να αποσβήσουν – αποτρέψουν κάθε τάση ριζοσπαστικής χειραφέτησης από αυτό.  Για να μην παλέψει οργανωμένα ο λαός για την ανατροπή του και βάλει ένα τέλος στο φαύλο κύκλο της φτώχειας, της ανέχειας, της δυστυχίας, των  οικονομικών  κρίσεων, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας, των πολέμων, των ανταγωνισμών που αναπαράγει το σύστημα, το σύστημα του καπιταλισμού, σε κάθε χώρα και όλοι μαζί εις βάρος των λαών.

Σε αυτό το μήκος κινούνται όλες αυτές οι δυνάμεις σε Ευρώπη και διεθνώς. Προεξέχοντα θέση στην Ελλάδα έχουμε τους ναζί της << χρυσής αυγής >>, το ΕΠΑΜ, κόμμα Κρανιδιώτη και διάφορες μικρότερες φασιστικές ομάδες και οργανώσεις διαφόρων αποχρώσεων.

 Το αποπροσανατολιστικό σκηνικό αθώωσης του συστήματος και αποτροπής της ανατροπής του, στήνεται με της λεγόμενες δυνάμεις της << πολυπολιτισμικότητας>>, που δεν έχουν  καμιά σχέση με τον προλεταριακό διεθνισμό, την λαϊκή – ταξική αλληλεγγύη που εσκεμμένα ταυτίζουν φασίστες – ναζί.  

Συγκροτούν αυτό το ψεύτικο, βολικό δίπολο για το σύστημα,  για να εκτονώνονται  οι λαοί και μέσο αυτού πάλι,  να τρέφουν ελπίδες – αυταπάτες, ότι θα γεννηθεί κάτι καινούργιο για ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς να αμφισβητηθεί ο καπιταλισμός σαν παρωχημένο, ιστορικά, σύστημα.

Η εμπειρία της χώρας μας από την διακυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση, τι σημαίνει ελπίδα και καινούργιο στα πλαίσια του συστήματος.

Οι   δυνάμεις της << πολυπολιτισμικότητας >>  δίνουν ένα είδος ιδεολογικού, ψευτοπροοδευτικού μανδύα στον ανελέητο οικονομικό ανταγωνισμό. Τον παρουσιάζουν σαν μια φυσιολογική – προοδευτική  εξέλιξη που κινείται έξω από οικονομικούς νομούς.

 Πίσω από το ιδεολόγημα της << πολυπολιτισμικότητας >>,  βρίσκεται η    ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, υπηρεσιών, ανθρώπων, κεφαλαίων, γιατί  στις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού, υπηρετείται καλύτερα  η στρατηγική στόχευση της διευρυμένης καπιταλιστικής συσσώρευσης κα  αναπαραγωγής.  Είναι αυτό που δεν λένε, με ότι συνεπάγεται αυτό, για τα δικαιώματα και της ανάγκες  των λαών.

Και η μια και η άλλη εκδοχή του πόλου που σήμερα στήνονται σε όλες της χώρες του καπιταλισμού ένα σκοπό υπηρετούν.

Να βάλουν εμπόδια στην χειραφέτηση των λαών από την αστική ιδεολογία, την αστική πολιτική, να μην συνειδητοποιηθεί, ότι η μόνη ριζοσπαστική πάλη γίνεται με όρους ταξικούς, για την ανατροπή του καπιταλισμού. Για την εργατική εξουσία, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, που είναι η μόνη ελπίδα των  λαών για την πραγματική ευτυχία, την λαϊκή χαρά, την ευημερία και δημιουργία, χωρίς πολέμους και ανασφάλειες.

Τα λάθη που έγιναν στην πρώτη απόπειρα της ανθρωπότητας να φτιάξει μια κοινωνία  χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,  τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, οι ανεπάρκειες που εμφάνισε,  οι παρεκκλίσεις που έγιναν , δεν ακυρώνουν την ιστορική αυτή επιταγή. Γενικεύουμε την θετική και αρνητική πείρα από την πρώτη αυτή απόπειρα, για της σοσιαλιστικές  επαναστάσεις του 21^ου αιώνα.

 Για αυτό και στις 2 εκδοχές των επίπλαστων αυτών πόλων που θέλουν να εγκλωβίσουν τους λαούς, τους ενώνει ο αντικομουνισμός, η απέχθεια τους για την ταξική πάλη, η προοπτική του λαϊκού αγώνα σε κάθε χώρα, με στόχο τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, σαν ιστορική – κοινωνική ανάγκη για την εξέλιξη και την πρόοδο. Και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι.

Σαββίδης Παναγιώτης