Για φέτος το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας επέλεξε για τις παιδικές παραστάσεις του ένα γνωστό παραμύθι του Σελ Σιλβερστάιν, «Το δέντρο που έδινε», δίνοντάς του, με
μια πετυχημένη διασκευή, θεατρική διάσταση.
μια πετυχημένη διασκευή, θεατρική διάσταση.
Σε μια εποχή απόλυτου καταναλωτισμού και άμβλυνσης της ανθρώπινης, ουσιαστικής και όχι με τεχνολογικά μέσα, επικοινωνίας, η «μηλιά» του παραμυθιού έρχεται να ξαναστήσει μπροστά στα παιδικά μάτια έννοιες όπως η φιλία και η αγάπη, μέσα από τα φίλτρα της παιδικής αθωότητας και της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Η μηλιά, που συμβολίζει την προσφορά της φύσης στον άνθρωπο, αλλά και βαθύτερα τη ζωογόνα πνοή της αγάπης που δίνει χωρίς να ζητά, γιατί η αγάπη είναι προσφορά και όχι «δούναι και λαβείν», μιλάει στην παιδική ψυχή μέσα από το νοητό διάλογό της με τον μικρό πρωταγωνιστή - το αγοράκι που μεγαλώνει χωρίς να αντιληφθεί την καταστροφική επίδραση που έχει ο σύγχρονος τρόπος σκέψης και ζωής πάνω στη δική του πορεία- δείχνοντάς του τον πραγματικό δρόμο, αυτόν που έπρεπε να είχε πάρει από νωρίς, πριν επιστρέψει γέρος πια -έστω κι αν του έχει δώσει τα πάντα χωρίς αντάλλαγμα- στην πάντα ανοιχτή αγκαλιά της.
Το παραμύθι, και στη συγκεκριμένη διασκευή του το θεατρικό έργο, διδάσκει, χωρίς όμως να προκαλεί τη δυσφορία που συχνά προκαλεί ο στείρος διδακτισμός. Όλα προσφέρονται στο παιδί με μια ανάλαφρη και δροσερή ματιά, γεμάτη ονειρική διάθεση, που φέρνει σε αντίθεση το σκληρό κόσμο του σήμερα με τον τρυφερό κόσμο της παιδικής ψυχής.
