Ο συγγραφέας αναφέρεται στην εποχή του 1924, όπου οι Πόντιοι πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Μακεδονία.
Το κράτος και ο γηγενής πληθυσμός προσπαθεί να βοηθήσει όσο μπορεί τους δυστυχισμένους αλλά υπερήφανους Πόντιους πρόσφυγες.
Ανάμεσα στις επιτροπές και τα σωματεία που δημιουργήθηκαν για το σκοπό αυτό ήταν και το σωματείο της «Προσφυγικής Μερίμνης», του οποίου πρόεδρος ήταν μια πλούσια και ωραία χήρα, κάτοικος Θεσσαλονίκης. Η πρόεδρος θέλησε να επισκεφθεί ένα προσφυγικό χωριό για να δει από κοντά τα προβλήματα των προσφύγων.
Εκεί γνωρίζεται με τον θείο του γαμπρού της, ένα καλοστεκούμενο γεροντοπαλίκαρο που εκτός από την Ποντιακή διάλεκτο δεν γνωρίζει καμία άλλη. Γεννιέται ένα αίσθημα μεταξύ τους που το κρύβουν ο ένας από τον άλλον και στην προσπάθειά τους να εκδηλώσουν αυτό το αίσθημα, υποβάλλονται κρυφά στο βάσανο της εκμάθησης της διαλέκτου ο ένας του άλλου.
Το έργο γίνεται κατανοητό από όλους γιατί ένα μεγάλο μέρος των διαλόγων γίνεται στην Νεοελληνική γλώσσα. Εκείνο, όμως, που προκαλεί το γέλιο στους θεατές είναι ότι προσπαθώντας να μάθει ο ένας τη διάλεκτο του άλλου, στην πραγματικότητα τις «δολοφονούν».
Σας περιμένουμε όλους την Κυριακή , 6 Μαρτίου 2016 και ώρα 19:30 στην αίθουσα θεάτρου στο Πνευματικό Κέντρο του Αγιου Φώτιου στην Κατερίνη.
Για το Σύλλογο Μ.Π.Σ. Αλέξανδρος Υψηλάντης Νέας Τραπεζούντας Πιερίας
Δημοσθένης Σεϊταρίδης, Αντιπρόεδρος Δ.Σ.
