Η κωμωδία των «αριστερών» μεταρρυθμίσεων
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05 Απριλίου 2015
Το εκβιαστικό μαρτύριο ονομάστηκε «στέρηση ρευστότητας». Σήμανε την έμπρακτη απειλή να λείψει, από μέρα σε μέρα ή και από ώρα σε ώρα, εκείνη η στοιχειώδης ροή χρήματος, η αναγκαία για να εισάγονται φάρμακα, πετρέλαιο, πρώτες ύλες – αναγκαία για να συνεχίσει να λειτουργεί οργανωμένη συλλογικότητα, έννομο κράτος.
Το μαρτύριο το επέβαλαν οι δανειστές του ελλαδικού κρατιδίου σε κάποια εκατομμύρια Ελλήνων (όχι σε όλους, όχι στους –νόμιμα ή ληστρικά– ευκατάστατους). Αρνιόντουσαν οι δανειστές, για πολλές, εναγώνιες εβδομάδες, παροχές, συμφωνημένες με τα «μνημόνια» εξόφλησης του χρέους, που θα απέτρεπαν τη διακοπή της ζωτικής για τη συνέχεια ύπαρξης κοινωνικού βίου «ρευστότητας».
Βέβαια, ο εκβιασμός είχε την τετράγωνη λογική της δοσοληψίας. Οπως θυμίζουν καθημερινά οι εγχώριοι υπερασπιστές αυτής της λογικής: ποιος Ελλαδίτης θα χάριζε απλήρωτα νοίκια στους νοικάρηδές του, ποιος εστιάτορας θα σέρβιρε φαγητά σε «τζαμπατζήδες», ποιος θα δάνειζε το αυτοκίνητό του και θα δεχόταν το δανεικό να είναι αγύριστο; Σίγουρα, πρέπει να γίνεται σεβαστή η λογική της δοσοληψίας για να λειτουργεί δικαιοσύνη. Ωστόσο το δύσκολο είναι να ξεχωρίζουμε οι άνθρωποι το Δίκαιο της δοσοληψίας (την «κοινωνίαν της χρείας») από το Δίκαιο του ισχυροτέρου (τον εκβιασμό).
Ο εκβιασμός που ονομάστηκε «στέρηση ρευστότητας» ήταν τόσο νομότυπος όσο είναι αυτονόητο για έναν στρατό κατοχής να ληστεύει τον χρυσό της κατεχόμενης χώρας ή να καταστρέφει τα γεφύρια και το σιδηροδρομικό της δίκτυο, επειδή η κατάσταση είναι εμπόλεμη. Οταν ένας στρατός κατοχής «νομοθετεί» ότι, για κάθε στρατιώτη του που σκοτώνεται από την όποια «αντίσταση», θα εκτελούνται πενήντα αθώοι πολίτες, η λογική του «νομοθετήματος» δεν είναι λογική άμυνας, είναι ο παραλογισμός της ζούγκλας.
Ο κ. Σόιμπλε είπε κάποια στιγμή απερίφραστα ότι, «η Ελλάδα πληρώνει την καταστροφή στην οποία την οδήγησαν φαύλες και ανίκανες πολιτικές ηγεσίες». Η διαπίστωση σωστή, αλλά χωρίς να συνάγονται πολιτικές συνέπειες. Μιλάμε για θύματα, πολίτες ομήρους φαυλεπίφαυλων και δραματικά ανίκανων τυχοδιωκτών, που υπέταξαν την ελλαδική κοινωνία σε εξωφρενικό δανεισμό, μόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό τους κράτος. Οι δανειστές τούς δάνειζαν ξέροντας ότι τόσο μεγάλο χρέος αποκλείεται, στον αιώνα τον άπαντα, να το εξοφλήσει μια τόσο μικρή και φτωχή σε παραγωγικότητα χώρα.
Ομως συνέχισαν να τους δανείζουν. Προφανώς αποβλέποντας στην κατάσχεση: Να επιλέγουν τα «φιλέτα» που ορέγονται και να εκβιάζουν την παραχώρησή τους με πνιγμό «στέρησης της ρευστότητας». Εφριξαν οι κοινωνίες των δανειστών με τον εφιάλτη των οιμωγών, των ουρλιαχτών, του τρόμου των επιβατών του Airbus της Germanwings – ανθρώπων που έβλεπαν να οδηγούνται στον θάνατο από έναν συγκυβερνήτη, ψυχανώμαλο θύμα του ναρκισσισμού του, και με τον κυβερνήτη να παλεύει να σπάσει την πόρτα του πιλοτηρίου για να αποτρέψει τον όλεθρο. Αλλά δεν φαντάστηκαν, βέβαια, ότι η εφιαλτική εικόνα (τηρουμένων των αναλογιών) καθρέφτιζε τον πανικό κάποιων εκατομμυρίων Ελλήνων, παγιδευμένων στον υπερδανεισμό που αποφάσισαν ψυχανώμαλοι κυβερνήτες τους.
Οι πανικόβλητοι Ελληνες να μετρούν όχι δευτερόλεπτα, αλλά μέρες ώς την καταστροφή, το τέλος της «ρευστότητας». Να μείνουν χωρίς φάρμακα, χωρίς πετρέλαιο, χωρίς πρώτες ύλες. Οι Τράπεζες να μη δίνουν χρήματα, τα χρήματα να μην έχουν ανταλλακτική αξία, τρόφιμα να μην υπάρχουν, η βία και το έγκλημα να παραμονεύουν παντού. Και στο τιμόνι, να πιλοτάρει, ο φαντασιωσικός ανεκπλήρωτος έρωτας για «αριστερή διακυβέρνηση».
Εφιάλτης κάποιων εκατομμυρίων Ελλήνων. Οχι των ευνοημένων του πελατειακού κράτους, που κυκλοφορούν ακόμα στους δρόμους της χρεοκοπημένης χώρας με υπερπολυτελή αυτοκίνητα, συντηρούν τις πανάκριβες «μπουτίκ», εξάγουν (ακόμα) καταθέσεις σε ξένες Τράπεζες. Εφιάλτη ζουν όσοι έχτισαν τη ζωή τους πάνω σε ένα συμβόλαιο με το κράτος τους. Τήρησαν το συμβόλαιο, δεν «λαδώθηκαν» από συμπολίτες τους, δεν συμβιβάστηκαν με την κομματική ατιμία για να προαχθούν, δεν άσκησαν συνδικαλισμό «κοινωνικού κόστους». Και έχασαν τη ζωή τους, γιατί το κράτος τούς εξαπάτησε σαν κοινός αγύρτης, απατεώνας, ατίμασε το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τον λειτουργό του: Περιέκοψε έως και 60% τα συμφωνημένα – μισθό ή σύνταξη. Κατάσχεσε το συνταξιοδοτικό «εφάπαξ» το κατατεθειμένο σε ελληνικά «ομόλογα». Ληστεύει ακόμα και το ιερότερο για τον Ελληνα, τη στέγη του, το σπιτικό του, με το γκανγκστερικό επινόημα του ΕΝΦΙΑ.
Αυτά τα κάποια εκατομμύρια Ελλήνων που δεν προσκύνησαν το πελατειακό κράτος, αρνήθηκαν «να τα φάνε» μαζί με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, αυτοί πληρώνουν σήμερα ανελέητα, άδικα, απάνθρωπα τη χλιδή που ακκίζεται γύρω τους και προκαλεί τους δανειστές. Αυτοί οι Ελληνες είδαν αχτίδα ελπίδας στα πρώτα εικοσιτετράωρα πρωθυπουργίας του Τσίπρα. Για να βυθιστούν και πάλι σε απόγνωση, τώρα που βεβαιώνονται ότι η «αριστερή διακυβέρνηση» ξέρει μόνο να ρητορεύει. Δεν είχε ετοιμάσει τίποτα, μα απολύτως τίποτα. Της ζητούν «προτάσεις μεταρρυθμίσεων» κι αυτή αναμηρυκάζει τις ίδιες χιλιοφθαρμένες κοινοτοπίες που παπαγάλιζαν, για δεκαετίες, οι δραματικά ανίκανοι και διεφθαρμένοι γαλαζοπράσινοι παλαιοκομματικοί: «Μέτρα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής! Ενίσχυση της παραγωγικότητας! Ειδικός φόρος στα ποτά! Καταπολέμηση του λαθρεμπορίου στα καύσιμα και στα τσιγάρα!» και πάνε λέγοντας οι αδιάντροπες γενικότητες.
Αυτό είναι λοιπόν το «όραμα» της κοινωνιοκεντρικής, υποτίθεται, Αριστεράς; Εκεί εξαντλούνται οι κοινωνικοί της στόχοι, έτσι ερμηνεύει τη λαϊκή εντολή που της δόθηκε; Δεν θα δικάσει και δημεύσει τα κλοπιμαία; Δεν θα δικάσει και δημεύσει τους αυτουργούς του κακουργηματικού υπερδανεισμού της χώρας; Θα αφήσει ανεξέλεγκτα τα οικονομικά των κομμάτων, θα τους χαριστούν τα ιλιγγιώδη χρέη τους, η κραιπάλη των δήθεν «υπαλλήλων» της Βουλής; Θα συνεχίσει να ρέει το κρατικό χρήμα στον υπόκοσμο του ποδοσφαίρου, στους «μεσάζοντες» των κρατικών προμηθειών και των δημόσιων έργων; Δεν θα ελεγχθεί το «πόθεν προήλθαν» οι εκατοντάδες των δισεκατομμυρίων που έχουν φυγαδευθεί στο Εξωτερικό;
Είναι πολύ νέος ο Αλέξης Τσίπρας για να συμβιβαστεί με τόσην ατιμία.
