Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μπορεί η Βουλή να μην έχει μέχρι στιγμής ενημερωθεί για το ουσιαστικό περιεχόμενο της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, μπορεί να μην έχει έλθει για κύρωση το κείμενο της επέκτασης της δανειακής σύμβασης, μπορεί η χώρα να βαδίζει σε έναν πρωτοφανή Γολγοθά, περνώντας μια από τις πιο δραματικές περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της, αλλά η συγκυβέρνηση συνεχίζει την προπαγανδιστική τακτική της.
Ξιφουλκεί κατά φανταστικών εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, στήνει επιτροπές, άλλοτε εξωθεσμικές για τον έλεγχο του χρέους και άλλοτε κοινοβουλευτικές, αλλά μέσα σε χρονικά πλαίσια που την βολεύουν, ασχολείται με το χθες, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή του λαού από τα πιεστικά προβλήματα του σήμερα.
Την ώρα που η κυβέρνηση ξύνει κυριολεκτικά τον πάτο του βαρελιού, προκειμένου να καταβάλει τα χρέη της, την ώρα που ο υπουργός των Οικονομικών σπεύδει πασχαλιάτικα στην Ουάσιγκτον για συνάντηση με την κ. Λαγκάρντ, την ώρα που, σύμφωνα με την ίδια την
κυβέρνηση, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξαιρετικά κρίσιμη καμπή, εν μέσω διαρκών βαφτισιών και γλωσσοπλαστικής έξαρσης, στήνεται άλλη μια εξεταστική επιτροπή.
Τι νόημα έχει να μεταδίδονται ώρες ατέλειωτες τοποθετήσεων για το χρέος, τη στιγμή που η Βουλή δεν έχει ακόμη συζητήσει ποιες επιτέλους είναι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση, ποιο το περιεχόμενο της επέκτασης της δανειακής σύμβασης και ποια η ουσία της απόφασης της 20ής Φεβρουαρίου;
Τι νόημα έχει να συζητούμε για το χρέος και πόσο επονείδιστο είναι, όταν με την συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου η Ελλάδα το αναγνώρισε και αποδέχθηκε να το αποπληρώσει «εγκαίρως και στο ακέραιο»;
Πρώτα συμφωνούμε να το πληρώσουμε ολόκληρο και μετά το αμφισβητούμε;
Πολύ περισσότερο που επίσημα από το βήμα της Βουλής ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών ήλθε να αμφισβητήσει και την Επιτροπή για το χρέος, δηλώνοντας ότι είναι επίσημο και νόμιμα αναγνωρισμένο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Και τι νόημα έχει αυτή τη στιγμή μια εξεταστική επιτροπή για το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο – και μάλιστα αποσπασματικά, με χρονικούς περιορισμούς, με χρονικά συρματοπλέγματα;
Προφανώς το ίδιο νόημα που είχε η βιομηχανία εξεταστικών επιτροπών που στήθηκε το 2009, όταν η χώρα όδευε προς το μνημόνιο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τότε για να μπούμε στο πρώτο μνημόνιο, τώρα για να μπούμε στο τρίτο.
Τι νόημα έχει να συζητούμε για το χρέος και πόσο επονείδιστο είναι, όταν με την συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου η Ελλάδα το αναγνώρισε και αποδέχθηκε να το αποπληρώσει «εγκαίρως και στο ακέραιο»;
Πρώτα συμφωνούμε να το πληρώσουμε ολόκληρο και μετά το αμφισβητούμε;
Πολύ περισσότερο που επίσημα από το βήμα της Βουλής ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών ήλθε να αμφισβητήσει και την Επιτροπή για το χρέος, δηλώνοντας ότι είναι επίσημο και νόμιμα αναγνωρισμένο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Και τι νόημα έχει αυτή τη στιγμή μια εξεταστική επιτροπή για το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο – και μάλιστα αποσπασματικά, με χρονικούς περιορισμούς, με χρονικά συρματοπλέγματα;
Προφανώς το ίδιο νόημα που είχε η βιομηχανία εξεταστικών επιτροπών που στήθηκε το 2009, όταν η χώρα όδευε προς το μνημόνιο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τότε για να μπούμε στο πρώτο μνημόνιο, τώρα για να μπούμε στο τρίτο.
Τότε ήθελαν να εξετάσουν τα δήθεν παραποιημένα στοιχεία και τίποτε άλλο, τώρα θέλουν να εξετάσουν την παραποίηση του ελλείμματος.
Μας έλειψαν οι εξεταστικές επιτροπές σ’ αυτή τη χώρα;
Υπάρχει κάτι για το οποίο δεν συστάθηκε εξεταστική επιτροπή;
Για τα ομόλογα, για τη Ζήμενς, για τα εξοπλιστικά, για τις υποκλοπές, για το Βατοπέδι, για την ΕΛΣΤΑΤ, για τα υποβρύχια, για τη Λίστα Λαγκάρντ (που παρεμπιπτόντως πληροφορηθήκαμε από τον αρμόδιο υπουργό ότι ο έλεγχός της είναι εξαιρετικά δυσχερές εγχείρημα κι’ ας την έχει ακόμη σημαία του ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας)
Συνεδρίαζαν ξανά και ξανά, επί μήνες ολόκληρους σπαταλήθηκαν εκατομμύρια λέξεις και τεράστιος όγκος χαρτιού – στην περίπτωση της Ζήμενς χάλαγαν και τα φωτοτυπικά από την υπερλειτουργία – η Βουλή, αντί να ασχοληθεί με τα κρίσιμα θέματα της χώρας εξουδετερωνόταν σε άγονες εξεταστικές επιτροπές, που κατέληγαν σε περιγραφές, σε διαπιστώσεις, σε αδυναμία συγκέντρωσης στοιχείων, σε παραγραφές, σε τόσα πορίσματα όσα και τα κόμματα που λάμβαναν μέρος σ’ αυτές, σε εντοπισμό μόνο πολιτικών ευθυνών, σε διχαστικές καταστάσεις, σε εκρήξεις κομματικής ιδιοτέλειας, σε ενστάσεις.
Τον Μάρτιο του 2012, όταν ξεκίνησε (χωρίς τη Ν.Δ.) η εξεταστική επιτροπή για το έλλειμμα του 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταγγείλει «μονομερή σύνθεση της Επιτροπής», «προφανείς σκοπιμότητες» και «ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα», που «προδιαγράφουν και το αποτέλεσμα των εργασιών της».
Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να κάνει αυτό ακριβώς που τότε κατήγγειλε.
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Δηλαδή για αποπροσανατολισμό.
Στο μεταξύ, η οικονομία της χώρας έχει νεκρώσει, βρισκόμαστε εκτός χρηματοδότησης, οι διεθνείς οίκοι μας υποβαθμίζουν, η Βουλή δεν συζητά για όσα συμβαίνουν σήμερα και η συγκυβέρνηση θέλει να μας πάει στο παρελθόν για να ξεχάσουμε το παρόν.
Οι χειρότεροι φόβοι, οι δυσμενέστερες προβλέψεις έχουν επιβεβαιωθεί, το ατύχημα, ο κίνδυνος για πιστωτικό γεγονός βρίσκονται προ των πυλών.
Και όλα δείχνουν πως πολύ σύντομα θα χρειαστεί μια εξεταστική επιτροπή για τα πεπραγμένα αυτών των δύο μηνών…
