Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μια ημέρα πριν από την πρώτη ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και έχει κιόλας αρχίσει να πλησιάζει επικίνδυνα η στιγμή της αλήθειας και της ευθύνης για όλους.
Σίγουρα πολλοί είναι εκείνοι που προβληματίζονται, που σταθμίζουν τα πράγματα, που προσπαθούν να απεμπλακούν από μια αδιέξοδη επιλογή.
Μέσα τους γνωρίζουν πως όπως είναι σήμερα τα πράγματα, εκεί που φτάσαμε, σε περίπτωση μη εκλογής Προέδρου η χώρα δεν θα πάει απλώς σε εκλογές.
Θα βρεθεί σε μια πρωτοφανή περιδίνηση, σε ένα σπιράλ θανάτου.
Θα βρεθεί χωρίς κυβέρνηση και χωρίς Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Σίγουρα πολλοί είναι εκείνοι που προβληματίζονται, που σταθμίζουν τα πράγματα, που προσπαθούν να απεμπλακούν από μια αδιέξοδη επιλογή.
Μέσα τους γνωρίζουν πως όπως είναι σήμερα τα πράγματα, εκεί που φτάσαμε, σε περίπτωση μη εκλογής Προέδρου η χώρα δεν θα πάει απλώς σε εκλογές.
Θα βρεθεί σε μια πρωτοφανή περιδίνηση, σε ένα σπιράλ θανάτου.
Θα βρεθεί χωρίς κυβέρνηση και χωρίς Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης είναι ξεκάθαρες: Ο κόσμος δεν θέλει εκλογές και δεν δίνει προβάδισμα ασφαλείας στην αξιωματική αντιπολίτευση, που πλέον έχει χαθεί στις πολυδαίδαλες διαδρομές των εσωκομματικών διαφωνιών της.
Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζονται καν οι μετρήσεις.
Το λένε όλοι, όπου τους συναντάς, όπου συναθροίζονται.
Η πραγματική εικόνα είναι αυτή.
Η «άλλη» εικόνα απλώς διογκώνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μπορεί, για παράδειγμα, να συγκεντρωθούν κάπου δεκατέσσερα (μετρημένα) άτομα, να φωνάξουν και να ασχημονήσουν και από το διαδίκτυο η συγκέντρωσή τους να προβληθεί ως… ογκώδης διαμαρτυρία και «άγριο κράξιμο».
Οι βουλευτές που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι», σίγουρα παίρνουν αυτά τα μηνύματα.
Σίγουρα βλέπουν ότι αυτοί που θέλουν να βρεθούν στην εξουσία έχουν βυθιστεί σε ένα αλαλούμ διαφορετικών απόψεων για τα πάντα – για το χρέος, για τις μονομερείς ενέργειες, για την επόμενη μέρα.
Σίγουρα βλέπουν πως το κλίμα πόλωσης το οποίο δημιουργείται θα εξαφανίσει τα μικρά κόμματα, που δεν θα μπουν στη Βουλή, και θα στείλει σπίτι τους όλους τους ανεξάρτητους βουλευτές που δεν έχουν βρει κομματική στέγη.
Δεν πρόκειται για επίκληση στην ιδιοτέλεια, αλλά για επίκληση στη λογική.
Το ζήτημα είναι: Πιστεύουν αυτοί οι βουλευτές ότι μπορεί να φανούν χρήσιμοι στην πατρίδα τους με τη συμμετοχή τους, με τον λόγο τους, με τις παρεμβάσεις τους;
Θεωρούν την πολιτική και κοινοβουλευτική παρουσία τους χρήσιμη ή πιστεύουν πως είτε υπάρχουν είτε όχι είναι ένα και το αυτό;
Έχουν την άποψη ότι μπορούν να προσφέρουν στην επόμενη ημέρα ή είναι έτοιμοι να παραιτηθούν από την κοινοβουλευτική τους συμμετοχή ανοίγοντας τον δρόμο σε άλλους;
Είναι βέβαιοι ότι αυτοί οι «άλλοι» θα είναι περισσότερο χρήσιμοι από τους ίδιους;
Με λίγα λόγια, κακώς αναμίχθηκαν, κακώς εκλέχτηκαν, κακώς κατέλαβαν για 2,5 χρόνια τα έδρανα του κοινοβουλίου;
Αξίζουν ή όχι; Μπορούν να βοηθήσουν ή όχι;
Φαντάζει αδιανόητη μια τέτοια χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ακούγεται αδιανόητη μια τέτοια μοιρολατρία.
Ακούγεται παράδοξο να έχεις αναμιχθεί στην πολιτική, να έχεις εκλεγεί, να έχεις λάβει μέρος στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, να έχεις δώσει μάχη για να βελτιωθεί ένα νομοσχέδιο, να έχεις υποβάλει τροπολογίες, να έχεις αγωνιστεί για να κάνεις καλύτερη τη ζωή αυτών που σε εμπιστεύθηκαν και το έδειξαν με την ψήφο τους και τελικά να εγκαταλείπεις στα μισά του δρόμου, αφήνοντας το όραμά σου στα χέρια ενός αγνώστου που θα σε αντικαταστήσει.
Δηλαδή, ακούγεται παράδοξο να πιστεύει κάποιος ότι πρέπει να σηκωθεί να φύγει για να καθίσει στη θέση του ο άγνωστος Χ.
