Κάθε χρόνο,
τέτοιες μέρες η ίδια αίσθηση. Μια θλιβερή και μίζερη μελαγχολία κάθε που
πλησιάζει η 17 Νοέμβρη. Τότε δεν είχα
καν γεννηθεί και το ’73 για μένα φαντάζει πολύ
μακρινό. Ούτε θυμάμαι κάτι, ούτε
ξέρω και τίποτα. Ή μάλλον θυμάμαι. Έχτισα τις μνήμες μου πολύ αργότερα, όταν
πια οι επέτειοι είχαν γίνει γιορτές. Κι όταν είχε ήδη χτιστεί γύρω από το
ιστορικό εκείνο κτίριο της Πατησίων μια βιομηχανία. Μια βιομηχανία «μνήμης» με
σήμα το γαρύφαλλο. Μια βιομηχανία από εξουσιομανή τσιράκια πράσινης σοσιαλιστικής «επαναστατικής» αφομοίωσης και
προσομοίωσης . Στεφάνια, δηλώσεις, ποιος θα έχει την μούρη του πρώτο τραπέζι
πίστα στο πιο in μαγαζί γωνία του Νοεμβρίου.… Παντού τσίκνα από τα «βρώμικα»
που φαγώθηκαν από λερωμένα χέρια, παραγωγή γαρυφάλλων ίδια μ’ εκείνα στα
σκυλάδικα. Προδομένες και παραδομένες ραδιοφωνικές νεότητες που έγιναν στο πέρασμα του χρόνου ένας λεκές
ανεπαίσθητος σε υπουργικές πολύχρωμες γραβάτες και
σινιέ ταγιεράκια, μεταπτυχιακά τίποτα που
έστηναν επί 40 χρόνια παρελάσεις πλήξης με μια μικρή δόση επανάστασης από τα
σαλόνια των πληρωμένων από εμάς διδακτορικών τους. Σύνθημα, παρασύνθημα, σημαίες, συνθήματα, πανό κι αφίσες,
πρεσβεία Αμερικάνικη, λίγο Κύπρος, λίγο Ελλάδα, λίγο ματωμένα πρόσωπα,
Παλαιστίνη, μολότοφ, Αμερικάνος δε θα μείνει, δακρυγόνα, ματωμένα χώματα,
μπερδεμένα πρόσωπα, κάδοι καμένοι, ζητάδες, ζήτουλες, βρισιές, μερικά αρκετά
κωλοδάχτυλα, κατάληψη, κατάληψη, κατάληψη και στο τέλος συλλήψεις… «Η
κίνηση στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο έχει αποκατασταθεί… ας περάσουμε
σε άλλες ειδήσεις»…Και μετά πάντα μια μαύρη επιστροφή στο καθημερινό – το γνωστό των 40 τελευταίων ετών - μεταπολιτευτικό σαράκι. Να κάνεις παρέα με εκείνους που σου φύτεψαν επιτυχώς στο μυαλό πως επανάσταση επιβάλλεται να κάνεις μόνο για το χτες και όχι για το αύριο.
Κούρασε το σόου σας σύντροφοι. Κοιτάξτε στα μάτια των 20άρηδων και ψάξτε εκεί να βρείτε μέλλον. Κάπου εκεί κατοικεί και το επόμενο Πολυτεχνείο.
Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης
