Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έπρεπε να είναι ο φυσικός χώρος της Δημοκρατίας στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Με αντιπροσώπους των εθνικών κοινωνιών, εκλεγμένους με αξιοκρατικά κριτήρια, και οπλισμένους με τις καταλυτικές εκείνες αρμοδιότητες που θα τους
επέτρεπαν να παρεμβαίνουν ουσιαστικά και καθοριστικά στη δρομολόγηση αποφάσεων και στρατηγικών που αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών της νέας, κοινής πατρίδας μας.
Φυσικά, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, στη σημερινή Ευρώπη της γραφειοκρατίας και της έλλειψης πολιτικής ηγεσίας. Ακόμη και σε ένα τέτοιο, στρεβλωτικό πλαίσιο ωστόσο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διατηρεί ηχηρή σημειολογία. Και προσφέρεται ως βήμα για να μιλήσει κανείς στις καρδιές των λαών της Ευρώπης, παρακάμπτοντας τα διαμεσολοβητικά φίλτρα των ηγεσιών τους.
Αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει χθες ο Αντώνης Σαμαράς, αξιοποιώντας στο έπακρο τη σχετική δυνατότητα που του προσέφερε η συγκυρία της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το πρώτο εξάμηνο του 2014. Θέτοντας μια διαφορετική ατζέντα, με περίσσευμα πολιτικής, κοινωνικής συνοχής και συναντίληψης, καθώς και… Ευρώπης όπως θα έπρεπε να είναι, και όχι όπως την κατάντησαν “μικρομεσαίοι υπάλληλοι”.
Η ατζέντα που έθεσε ο Αντώνης Σαμαράς, συνιστά ουσιαστικά και το εθνικό διακύβευμα των ευρωεκλογών του Μαϊου, τόσο για την Ευρώπη συνολικά, όσο και για την Ελλάδα. Την Ελλάδα που δοκιμάστηκε, αλλά άντεξε. Την Ελλάδα που είναι εδώ. Και όπως “φωνάζει” η ιστορική διαδρομή του έθνους, είναι εδώ για να πρωταγωνιστεί. Όχι για να παραμερίζεται.
