Γράφει ο Αθ. Αναγνωστόπουλος, Δικηγόρος-Διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου
Μερικές σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη χθεσινή εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ “Η δίωξη της Χρυσής Αυγής από νομική άποψη”: [ομιλητές: Καρίπογλου, εξαιρετικός, Γραμματίδης, ανεπαρκής, Μάλλιος, βάλανε τον λύκο]
1. Τυπικά δεν διώκεται η Χρυσή Αυγή βέβαια, οπότε ο τίτλος μου και ο τίτλος της εκδήλωσης ανακριβολογούν, όπως σωστά σχολίασε ο Καρίπογλου. Αλλά ας μην κρυβώμαστε. Πρόκειται καθαρά για πολιτικά υποκινούμενο διωγμό ενός κόμματος της αντιπολίτευσης από την κρατική εξουσία.
Αυτό από μόνο του χτυπά πολλά καμπανάκια, όσο αντιπαθείς και αν είναι οι βουλευτές της ΧΑ. Το πιο δυνατό καμπανάκι είναι αυτό που χτυπά μέσα μας: η ανθρώπινη ικανοποίηση που νιώθουμε βλέποντας κάποιον σαν τον Μιχαλολιάκο πίσω από τα σίδερα σε αντίθεση με τις νομικές ακροβασίες που ψυχανεμιζόμαστε ότι τελούνται.
2.Τυπικά η ποινική δίωξη είναι εντάξει. Διώκονται μόνο για το έγκλημα της συγκρότησης, διεύθυνσης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση κατ’ άρ. 187 ΠΚ, που είναι κακούργημα. Το έγκλημα αυτό είναι πράγματι διαρκές (ως συμμετοχή) και ως διαρκές παραμένει αυτόφωρο καθ’ όλο το χρονικό διάστημα τέλεσής του. Συνεπώς, αφού πρόκειται αυτόφωρο κακούργημα, πράγματι δεν χρειαζόταν προηγούμενη άδεια της Βουλής κατ’ άρ. 62 Σ:
Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής. Η άδεια θεωρείται ότι δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής. Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής. Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα.
Τούτου δοθέντος, ας μην κοροϊδευώμαστε: δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθή τέτοιου είδους σύλληψη χωρίς πολιτική εντολή.
3. Μίλησα για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης και πρέπει να σχολιάσω σχετικά μια αξιοσημείωτη αντιστροφή. Το αδίκημα, υπό την κακουργηματική του μορφή, εισήχθη μόλις το 2001 με τον Ν. 2928/2001. Κατά της εισαγωγής του είχαν εκφραστή τότε πάμπολλες αντιρρήσεις από τον επιστημονικό κόσμο, με παραιτήσεις των Καθηγητών Μανωλεδάκη και Παρασκευόπουλου από την νομοπαρασκευαστική επιτροπή κ.λπ. Ας συγκρατήσουμε το όνομα του αείμνηστου Μανωλεδάκη, Καθηγητή στο Αριστοτέλειο, αγαπημένου ποινικολόγου της Αριστεράς. Τω καιρώ εκείνω, σύμπασα η Αριστερά και οι επαγγελματίες του αντιρατσισμού κ.λπ. καταφέρονταν εναντίον του νομοσχεδίου για το ωργανωμένο έγκλημα και την τρομοκρατία. Τότε, το άρ. 187 ΠΚ ήταν κάρφος στον οφθαλμό της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Τότε, επί 17Ν, ποινικοποιούνταν οικογενειακές και ανθρώπινες σχέσεις και σχέσεις αλληλεγγύης. Τώρα, η εγκληματική οργάνωση είναι το έσχατο καταφύγιο της ευνομούμενης πολιτείας κατά του ναζισμού. Τώρα, προπαγανδίζεται η συλλογική ευθύνη και η συλλογική ενοχή.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ;
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
justiceforgreece
