Μύδια στα εστιατόρια του Βελγίου. Μια επιτυχημένη γαστρονομική τουριστική ατραξιόν…
Θα ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα, και συγκεκριμένα από τα μύδια στο Βέλγιο. Οι Βέλγοι, τα περισσότερα μύδια τα εισάγουν από Ελλάδα και Ισπανία. Κατάφεραν όμως με πολύ έξυπνες κινήσεις να καθιερώσουν τα «αχνιστά μύδια» (moules-frites) σαν Βελγική εθνική λιχουδιά, που τη λατρεύουν ντόπιοι αλλά και τουρίστες.
Θα ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα, και συγκεκριμένα από τα μύδια στο Βέλγιο. Οι Βέλγοι, τα περισσότερα μύδια τα εισάγουν από Ελλάδα και Ισπανία. Κατάφεραν όμως με πολύ έξυπνες κινήσεις να καθιερώσουν τα «αχνιστά μύδια» (moules-frites) σαν Βελγική εθνική λιχουδιά, που τη λατρεύουν ντόπιοι αλλά και τουρίστες.
Στο κέντρο των Βρυξελλών υπάρχουν δεκάδες εστιατόρια, όπου μαγειρεύουν αποκλειστικά αχνιστά μύδια, τα οποία επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες. Σερβίρονται σε ειδικές κατσαρόλες, συνοδευμένα από τηγανητές πατάτες και μαγιονέζα. Το μέσο κόστος μια κατσαρόλας για 2 άτομα είναι 20 ευρώ. Σχεδόν ένα ευρώ το μύδι. Όταν επισκεφτήκαμε τις Βρυξέλλες, τα δοκιμάσαμε και ήταν αρκετά νόστιμα. Είδαμε τιμές μενού μυδιών από 12-25 ευρώ.
Προσοχή, μην "τσιμπήσετε" στα πολύ φθηνά.. . Για τη μαγιονέζα μας χρέωσαν 2 ευρώ επιπλέον.. Απολαμβάνοντας το γεύμα μας, συγχρόνως προβληματιστήκαμε, που και εδώ πανέξυπνα οι Βέλγοι τα προβάλλουν και τα μοσχοπουλάνε. Ενώ εμείς που τα παράγουμε τι κάνουμε; Ταλαιπωριόμαστε χωρίς λόγο… αυτό κάνουμε…
Ελληνικά μύδια. Μια ακόμη χαμένη χρυσή ευκαιρία….
Το κεφάλαιο « Ελληνικά μύδια», είναι ο ορισμός μιας ακόμη Ελληνικής αποτυχίας, ή αν θέλετε ανικανότητας. Διότι δεν καταφέραμε, να αναδείξουμε, να προβάλλουμε, και να πουλήσουμε σωστά αυτό το υπέροχο προϊόν. Όχι μόνο εμπορικά με τις εξαγωγές, αλλά και γαστρονομικά σαν ένα ακόμη πλεονέκτημα τουριστικής προβολής του τόπου.
Ελληνικά μύδια. Μια ακόμη χαμένη χρυσή ευκαιρία….
Το κεφάλαιο « Ελληνικά μύδια», είναι ο ορισμός μιας ακόμη Ελληνικής αποτυχίας, ή αν θέλετε ανικανότητας. Διότι δεν καταφέραμε, να αναδείξουμε, να προβάλλουμε, και να πουλήσουμε σωστά αυτό το υπέροχο προϊόν. Όχι μόνο εμπορικά με τις εξαγωγές, αλλά και γαστρονομικά σαν ένα ακόμη πλεονέκτημα τουριστικής προβολής του τόπου.
Τα «Omorfa Taxidia» βρέθηκαν στο Μακρύγιαλο Πιερίας. Είναι μια περιοχή που ως τουριστικός προορισμός ζει εποχή μετριότητας ωστόσο τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτυχθεί αρκετά ως περιοχή παραγωγής μυδιών. Οι ντόπιοι λένε με υπερηφάνεια πως βγάζουν τα καλύτερα μύδια στον κόσμο και μάλλον αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Ωστόσο οι γνώστες παθογένειες της φυλής μας δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό το προϊόν το χρυσάφι της περιοχής. Δεν κατάφεραν να το πιστοποιήσουν, να το προβάλουν, να του δώσουν όνομα και υπεραξία. Το δοκίμασαν στο παρελθόν με έναν συνεταιρισμό που έστησαν άλλα οι συνήθεις κομματικές αντιπαλότητες και άλλα τέτοια, δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Έτσι σήμερα τα μύδια που στο Βέλγιο πουλιούνται σχεδόν ένα ευρώ το ένα, από τον Μακρύγιαλο φεύγουν με μόλις 45 λεπτά το κιλό. Οι ιταλικές και οι γαλλικές νταλίκες παίρνουν στο εξωτερικό σχεδόν ολόκληρη την παραγωγή άλλα στους ντόπιους δεν μένει τίποτα παρά μόνο χρέη στην τράπεζα και άγχος για την επιβίωση. Η αδυναμία συνεννόησης και συνεργασίας των ντόπιων παράγωγων πληρώνεται ακριβά. Για τουριστική αξιοποίηση ούτε λόγος.Αυτός ήταν ο λόγος που βρεθήκαμε στον Μακρύγιαλο καθώς μας ενδιέφερε η τουριστική διάσταση του θέματος. Τα μυδοτροφία θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια καταπληκτική τουριστική ατραξιόν για τους τουρίστες που κάνουν τις διακοπές τους στην Πιερία. Οι τοπικές ταβέρνες και πιθανόν μαθήματα μαγειρικής θα συμπλήρωναν την περιήγηση. Οι ξένοι και οι Έλληνες τουρίστες όχι μόνο θα είχαν μια ευκαιρία να ξοδέψουν κάποια επιπλέον χρήματα αλλά θα αγαπούσαν περισσότερο την περιοχή και τα μύδια οι περισσότεροι θα τα αναζητούσαν στην πατρίδα τους όταν θα επέστρεφαν απο τις διακοπές. Δυστυχώς τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει αν και η περιήγηση που κάναμε με την βάρκα ενός ντόπιου παραγωγού ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Και είναι κρίμα που στις τοπικές ταβέρνες δύσκολα θα βρεις κάτι παραπάνω από τα παρωχημένα μύδια τηγανιτά και μύδια σαχανάκι. Μια ακόμη ευκαιρία χαμένη.
Πληροφορίες για την μυδοκαλλιέργεια στην Πιερία
Ένα από τα μεγαλύτερα θαλάσσια πάρκα παραγωγής μυδιών, έκτασης περίπου 1.600 στρεμμάτων βρίσκεται εδώ. Η περιοχή χωρίζεται σε τρεις ζώνες: Αθερίδας, Μακρυγιάλου και Μεθώνης. Yπάρχουν 63 μονάδες μυδοκαλλιέργειας εκτατικού τύπου με το σύστημα πλωτής καλλιέργειας “long line”. Οι μονάδες είναι άρτιες, πληρούν όλες τις άδειες και τους περιβαλλοντικούς όρους και διαθέτουν έναν από τους αρτιότερους επαγγελματικούς στόλους για μύδια στην Ευρώπη. Τα νερά της περιοχής και οι εκβολές των ποταμών (Λουδία, Αξιού, Αλιάκμονα) ευνοούν τη μυδοκαλλιέργεια, διασφαλίζοντας καλή ποιότητα τόσο από άποψη περιεκτικότητας σάρκας όσο και από άποψη μεγέθους. Να σημειωθεί ότι η ετήσια δυναμικότητα στην Πιερία είναι περίπου 11.500 τόνοι.
Η μυδοκαλλιέργεια στην Πιερία είναι ένας εξωστρεφής κλάδος, με εξαγωγές που αγγίζουν το 95% της παραγωγής, στις αγορές της Ιταλίας , Γαλλίας και Ισπανίας.
Η εξαιρετική ποιότητα και η ασύγκριτη γεύση, του μυδιού που παράγεται στην Πιερία οφείλεται στο ότι οι μονάδες είναι κοντά σε εκβολές ποταμών, υπάρχουν ρεύματα και πλαγκτόν στη θάλασσα που τρέφουν τα μύδια, στη συγκεκριμένη μέση ετήσια θερμοκρασία των νερών της περιοχής καθώς και στη μέση αλατότητα.
Οι υπηρεσίες των τμημάτων Αλιείας και Κτηνιατρικής και σε συνεργασία με πιστοποιημένα εργαστήρια, παίρνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την εξασφάλιση της ποιότητας των μυδιών με εβδομαδιαίες δειγματοληψίες σε καθορισμένους σταθμούς (πέντε στη βόρεια Πιερία και έναν στη νότια Πιερία) για τον έλεγχο των νερών αλλά και της σάρκας των μυδιών στις μυδοκαλλιέργειες.
