 |
| (Photo Eurokinissi) |
Για το βιβλίο-αυτοβιογραφία της Γιάννας Αγγελοπούλου (“My greek drama”, από τις εκδόσεις Λιβάνη), που κίνησε τόση περιέργεια ώστε να καρφιτσωθεί στα ράφια των best sellers, έχουν γραφτεί πολλά. Η “φήμη” που το συνοδεύει λειτούργησε προωθητικά για τις
πωλήσεις, αλλά και ως ερέθισμα για να αναζητήσει κανείς στις σελίδες του, between the lines και στο περιθώριο της αφήγησης της ίδιας της Γιάννας Αγγελοπούλου για πρόσωπα και καταστάσεις, μια διαφορετική ανάγνωση και αποτίμηση. Ίσως και σε απόσταση από εκείνη της συγγραφέως και ισχυρής κυρίας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Εμείς στα “Υστερόγραφα” θα επιχειρήσουμε να σταθούμε σε αφηγήσεις και εδάφια που, είτε εξηγούν (έστω μερικώς) πτυχές της εθνικής κακοδαιμονίας, που έξι χρόνια μετά τους Αγώνες της Αθήνας το 2004, οδήγησαν στην αυτο-αναστολή της εθνικής κυριαρχίας, με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου από τον Γιώργο Παπανδρέου το 2010, είτε φωτίζουν σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών της σύγχρονης Ελλάδας, που επίσης αιτιολογούν ως ένα σημείο για ποιούς λόγους… πήραμε τη ζωή μας λάθος.
Ένα τέτοιο εδάφιο είναι το κεφάλαιο “Ο τελευταίος μου χορός”, με τη Γιάννα Αγγελοπούλου να περιγράφει όσα ακολούθησαν το τέλος των Αγώνων, και κυρίως τη σοβαρή περιπέτεια που πέρασε με την υγεία της.
“Ως γνωστόν, στον κόσμο δεν μένουν μυστικά. Πάντα οι φήμες θα περπατήσουν. Πολύ συχνά, αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν μιλάς σε κάποιον, αλλά επειδή σε πολλούς δεν μιλάς. Η σιωπή μου ήταν σαν να είχα σηκώσει κόκκινη σημαία.
Καταλάβαιναν πως μόνο κάτι σοβαρό θα μπορούσε να βγάλει από την κυκλοφορία μια γυναίκα με το ταπεραμέντο μου. Δεν άργησαν οι αναπόφευκτες φήμες ότι βρισκόμουν στα πρόθυρα του θανάτου.
Αλλά ακόμη κι αν οι φήμες είχαν νόημα κάποτε – και η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή είδα από κοντά το ενδεχόμενο αυτό – όταν πλέον άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά του κόσμου, ήταν πλέον ανυπόστατες.
Αποφάσισα να κάνω το ταξίδι προς την Αθήνα. Δεν ξέρω πως η είδηση κυκλοφόρησε, όμως η φήμη αυτή τη φορά ήταν ότι το αεροπλάνο θα επέστρεφε στην Ελλάδα “με το φέρετρό μου”.
Δεν την είχα ψυχανεμιστεί αυτή την ακραία φήμη, όταν έφτασα στην Ελλάδα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που είχα ξαναγυρίσει, ώστε επέμεινα να κάνω έναν μικρό περίπατο, να ξαναδώ τη γειτονιά μου. Οι άνθρωποι με κοιτούσαν σαν να έβλεπαν φάντασμα. Αργότερα κατάλαβα γιατί όλοι έδειχναν αποσβολωμένοι με την παρουσία μου. Είναι πρόδηλο τι σκέφτονταν: “Ω Θεέ μου, αυτή ζει!”, γράφει η Γιάννα Αγγελοπούλου.
