Τοποθέτηση του Σ.Καστόρη κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για τις εργασιακές ρυθμίσεις

Η ρύθμιση των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων, είναι η δική μας ατζέντα

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο καλά κι αν προετοιμαστείς για να συμβάλλεις με την ομιλία σου σε ένα νομοσχέδιο, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην υποπέσεις στον πειρασμό να δώσεις απαντήσεις σε προηγούμενες τοποθετήσεις, όπως αυτή του κ. Βρούτση.

Κατανοώ, κύριοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τη στεναχώρια σας που δεν σας βγαίνει το καταστροφικό αφήγημα κι οι εξελίξεις είναι τελείως διαφορετικές και τελείως αντίθετες με αυτό που ελπίζατε και με αυτό που σχεδιάζατε.

Κατανοώ, αλλά δεν συμμερίζομαι την αγωνία σας για το αν τηρηθούν ή όχι τα διεθνή συμφωνηθέντα για την περικοπή των συντάξεων. Κατανοώ, αλλά δεν συμπάσχω μαζί σας στη δύσκολη θέση που βρίσκεστε να παρακαλάτε τον Μοσκοβισί, τη Μέρκελ, τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, τον Όλαφ Σουλτς, για να μην χαλαρώσουν τα σκοινιά στην Ελλάδα.

Κατανοώ γιατί φέρατε την τροπολογία σήμερα για τις συντάξεις. Την φέρατε διότι δεν σας βγαίνει τίποτα και πρέπει να καλύψετε, να κρύψετε τη στάση σας για το οκτάωρο, για το δωδεκάωρο, που συντάσσεστε μαζί με τη Χρυσή Αυγή, για να θολώσετε την εικόνα της καθαρής εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, να θολώσετε την εικόνα  ότι τάχα στηρίζετε τους συνταξιούχους, εσείς που τους κόψατε δώδεκα φορές τις συντάξεις, που καταργήσατε τα δώρα των Χριστουγέννων, του Πάσχα, τα επιδόματα και να κρύψετε ότι θέλετε να συνεχίσετε από εκεί που σταματήσατε όταν χάσατε την κυβερνητική εξουσία στο Δημόσιο, δηλαδή τις απολύσεις, την κομματική αξιολόγηση, το κλείσιμο δομών και υπηρεσιών.  

Θέλω να σας πω ότι εγώ δεν το συμμερίζομαι και δεν στεναχωριέμαι μαζί σας. Αντίθετα, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος, γιατί, επιτέλους, μετά από τόσους κόπους και θυσίες, μπορούμε πλέον να μιλάμε για το τέλος των μνημονίων, μπορούμε πλέον να βάζουμε στο τραπέζι της συζήτησης δικούς μας όρους, όπως είναι τα μέτρα που συζητάμε σήμερα, μέτρα ανάσχεσης των βίαιων και οδυνηρών αλλαγών που συντελέστηκαν στα μαύρα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της ασφυκτικής εποπτείας σε βάρος του κόσμου της εργασίας.

Και να με συγχωρούν οι συνάδελφοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά όσο κι αν προσπαθώ να είμαι προσεκτικός στις δημόσιες τοποθετήσεις μου, δεν μπορώ, σεβόμενος τις θυσίες του ελληνικού λαού, να μην πω το εξής: Όποιες φαιδρότητες κι αν σκεφτείτε, όποιες παρεκτροπές κι αν ονειρεύεστε και σχεδιάζετε, όπως αυτό που κάνατε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η πραγματικότητα δεν πρόκειται να σας κάνει το χατίρι. Η χώρα επιστρέφει στην κανονικότητα μετά από δικές μας προσπάθειες και με το δικό μας μείγμα πολιτικής, που θα προχωρήσει μπροστά όχι γιατί είμαστε πιο καπάτσοι από εσάς, αλλά γιατί είμαστε με την πλευρά της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών που δεν έχουν ιδέα τι είναι οι offshore εταιρείες, που δεν έχουν ούτε κρυφά ούτε φανερά μεγαλόσχημους κρατικοδίαιτους φίλους, που η μόνη σχέση τους με τις πολυεθνικές εταιρείες είναι ότι καταναλώνουν τα προϊόντα τους.

Να τελειώνουμε, λοιπόν, με τα παραμύθια. Έχουμε πολύ σοβαρά πράγματα να ασχοληθούμε και δεν περισσεύει χρόνος και διάθεση να τα ξοδεύουμε στα μικροπολιτικά και προσχηματικά επιχειρήματα, τις κουβέντες του αέρα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Από αυτά τα σοβαρά, τα μείζονα, είναι και το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα, η ρύθμιση των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων και η ενίσχυση της μισθωτής εργασίας, ο απεγκλωβισμός των πλέον ευάλωτων εργαζόμενων από ασύδοτες εργοδοτικές και εργολαβικές πρακτικές.

Κάποιοι τα ζητήματα αυτά δεν καταδέχονται να τα βάλουν στην ατζέντα τους. Δικαίωμά τους. Ας συζητούν ό,τι τους καπνίσει. Εμείς γι’ αυτά θέλουμε να συζητήσουμε, με συνομιλητές εκπροσώπους ανθρώπων που εμπλέκονται, εκπροσώπους ανθρώπων που πληρώνουν τέτοιες πρακτικές, όπως κάναμε και στην Επιτροπή της Βουλής την προηγούμενη εβδομάδα, εργαζόμενους αόρατους, όπως είπαν, εδώ και τριάντα χρόνια κι όχι μόνο τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, ανθρώπους οργανωμένους σε συλλόγους δανειζόμενων εργαζόμενων, παρακαλώ, που διακινούνται από εταιρείες με εργασιακές σχέσεις που δεν απέχουν και πολύ από εκείνες της δουλείας των προηγούμενων αιώνων.

Οι τράπεζες, μας είπε μία εκπρόσωπός τους, δανείζονται προσωπικό από εταιρείες, ικανοποιώντας το διακαή τους πόθο να απασχολούν εργαζόμενους που δεν ανήκουν σε σωματεία, δεν καλύπτονται από συλλογική σύμβαση, μετατρέπονται εύκολα σε μερικής απασχόλησης, απολύονται πανεύκολα και ξαναπροσλαμβάνονται με χειρότερους όρους αν χρειαστεί.                

Στο νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα, τα περισσότερα πυρά και τον ξεσηκωμό -βγήκε από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά και από την εργοδοσία και από σοβαρούς αναλυτές των αξιόπιστων καναλιών μας- δέχτηκε το κομμάτι που αναφέρεται στη ρύθμιση του καθεστώτος των εργαζόμενων στις εργολαβικές εταιρείες.

Η ρύθμιση αυτή προβλέπει τη συνευθύνη των εργολάβων με τους κανονικούς εργοδότες, δηλαδή, τις μεγάλες εταιρείες που οι εργολάβοι προμηθεύουν με εργαζόμενους. Ως τώρα η αυθαιρεσία και η υπερεκμετάλλευση γινόταν γιατί η ανάδοχος εταιρεία κρυβόταν πίσω από τον εργολάβο που έκανε ό,τι ήθελε, ενώ στην πραγματικότητα τα υπερκέρδη απ’ αυτές τις πρακτικές τα εισέπραττε αυτή η μεγάλη «μαμά» εταιρεία.

Τώρα προβλέπεται ότι η επιχείρηση που αναθέτει το έργο έχει την ίδια ευθύνη απέναντι στους εργαζόμενους για τους μισθούς, για τις ασφαλιστικές εισφορές, για τις αποζημιώσεις από την απόλυση εάν ο εργολάβος αθετήσει τις υποχρεώσεις του, πράγμα πολύ συνηθισμένο ακόμα και από εταιρείες που διαπνέονται από το αίσθημα της εταιρικής ευθύνης. Αυτόν τον μεσαίωνα μπορεί να τον επιβάλλατε στο παρελθόν, αλλά δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι το παρόν και το μέλλον της εργασίας.

Θα μου επιτρέψετε, κυρία Υπουργέ, εδώ να διαβάσω ένα πολύ μικρό απόσπασμα από την επιστολή σας στην ομόλογό σας Υπουργό Εργασίας της Αυστρίας, που της λέτε για τα δικαιώματα, για το κοινό μας μέλλον στην εργασία στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.

Λέτε: «Τα θεμελιώδη δικαιώματα του οκτάωρου των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της κοινωνικής ασφάλισης και η αλληλεγγύη είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία οφείλουμε να χτίσουμε το κοινό μας μέλλον. Η ελληνική Κυβέρνηση είναι με όλη της την καρδιά προσανατολισμένη στο να στηρίζει και να επεκτείνει τα δικαιώματα αυτά».

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Και αυτόν τον δρόμο τον έχουμε χαράξει, τον έχουμε ξεκινήσει. Και θα τον φτάσουμε μέχρι το τέλος. Και το τέλος δεν είναι το τέλος των μνημονίων. Το τέλος των μνημονίων είναι το τέλος της δικής σας πολιτικής. Για εμάς είναι η αρχή μιας νέας περιόδου όπου θα σας βομβαρδίζουμε με τέτοιους νόμους, οι οποίοι θα οδηγήσουν στην κανονικότητα, στην αξιοπρέπεια και τη δημοκρατία.