Την περίοδο της οικονομικής
κρίσης και ύφεσης κάποιοι άδραξαν την ευκαιρία (όχι τυχαία) , ποντάροντας στην
λήθη, την
άγνοια, για να προβάλλουν με
αθώο τρόπο και ωραιοποιημένα, τα χρόνια της επτάχρονης αμερικανοκίνητης
δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Το κοινωνικοπολιτικό
έδαφος που το κάνουν αυτό είναι, ότι τα κόμματα του κεφαλαίου, τα αστικά
κόμματα ( που πολλοί από αυτούς τα στήριζαν προ κρίσης εποχής με τα ανάλογα ανταλλάγματα
φυσικά ), απαξιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό,
αφού δεν μπορούν με την ίδια ευκολία να διαχειριστούν την αντιλαϊκή πολιτική στα χρόνια της οικονομικής
κρίσης και της ύφεσης, το αστικό πολιτικό σύστημα χαρακτηρίζεται από σχετική
αστάθεια, υπάρχει μεγάλη δυσανασχέτηση – δυσαρέσκεια από τον λαό, μεγαλώνει η λαϊκή ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Σε αυτή την κατεύθυνση
βρίσκουν χώρο να αναπτυχθούν και να προωθηθούν αντιδραστικά ιδεολόγημα,
πλασάροντας με αθώο τρόπο, τα δικτατορικά καθεστώτα που γνώρισε η Ελλάδα, σαν
<< ορόσημα >> χρόνια για την
χώρα και τον λαό μας.
Η προβολή τέτοιων απόψεων
μόνο αθώα δεν είναι από αυτούς που τα διακινούν. Τα επεξεργάζονται με τέτοιο τρόπο,
για να ελκύουν ανώριμες πολιτικά λαϊκές δυνάμεις,
που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους στον
πολιτικό στίβο και σκηνικό μόνο σαν ψηφοφόροι, που πρέπει απλά ανά 4 χρόνια να διεκπεραιώνουν αυτό το
καθήκον.
Όντας ψηφοφόροι,
εγκλωβισμένοι στα αστικά κόμματα, τα
κόμματα της αστικής διακυβέρνησης, που οι πολιτικές τους ήταν και είναι εχθρικές προς τα λαϊκά τους συμφέροντα,
ψήφιζαν με κριτήριο το προσωπικό όφελος, την βόλεψη, την υπόσχεση, την συναλλαγή.
Έτσι εκπαίδευε και εκπαιδεύει το αστικό πολιτικό
σύστημα τον λαό, με απόλιτικα κριτήρια να στέκεται μπροστά στην κάλπη, για να
χειραγωγείται πιο εύκολα και
αποτελεσματικά.
Μεγάλο μέρος σήμερα του
λαού, ανεξαρτήτως τι ψήφιζε και για ποιο λόγο, νοιώθει στο πετσί του με τον πιο
άσχημο τρόπο, τις συνέπειες των πολιτικών διεξόδου από την οικονομική κρίση προς όφελος
των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων.
Πολιτικές που στοχεύουν
στην διαιώνιση του συστήματος,
στην απρόσκοπτη κερδοφορία των δυνάμεων του κεφαλαίου, με τους λιγότερους
κλυδωνισμούς στην κοινωνία, μέσα
από μια νέα διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Αυτούς τους στρατηγικούς
στόχους υπηρετούν όλα τα << μνημόνια >> που ψήφισαν και στήριξαν
όλα τα αστικά – μικροαστικά – οπορτουνιστικά κόμματα. Βέβαια εξαπατούσαν και πάλι
τον λαό μέσα στην κρίση. Αφού όταν στην αντιπολίτευση
έπαιζαν τον ρόλο του <<αντιμνημονιακού>> κόμματος, για να ανακόψουν
τις λαϊκές διαρροές από τις γραμμές τους και μόλις ανέλαβαν την διακυβέρνηση
για λογαριασμό του συστήματος και των δυνάμεων του κεφαλαίου, εφάρμοζαν κατά γράμμα
τα <<μνημόνια>>.
Αυτή την στρατηγική
στόχευση, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η ένταση των ρυθμών ανάπτυξης των
κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που είναι η αιτία των οικονομικών
κρίσεων και των πολιτικών διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, θέλουν να
συγκαλύψου στα μάτια του λαού, από τότε που η κρίση έκανε την εμφάνιση της.
Αυτό πραγματοποιείται με μια πρωτοφανή ιδεολογική χειραγώγηση και
τρομοκρατία, για να μην ριζοσπαστικοποιηθεί η λαϊκή συνείδηση και αντιληφθεί ο
λαός, ότι η διέξοδος του βρίσκεται έξω από τα όρια αυτού του συστήματος,
και ότι για αυτό πρέπει να παλέψει, να αγωνιστεί, συγκεκριμένα και οργανωμένα.
Προβάλλοντας την μια
πτυχή του συστήματος, τις ρεμούλες, τις δωροδοκίες, τις συναλλαγές, που
αποτελούν νύχι - κρέας του συστήματος που
αποθεώνει τον ανταγωνισμό και εκεί
βρίσκουν έδαφος και αναπτύσσονται αυτές οι συμπεριφορές και θα υπάρχουν, όσο το σύστημα της
εκμεταλλεύσιμης και του κέρδους θα αναπαράγεται.
Και με την επιλεκτική τιμωρία κάποιον που
θεωρήθηκαν καμένα χαρτιά από το σύστημα ( βλ. Τζοχατζόπουλος ), θέλουν να ρίξου
στάχτη στα μάτια του λαού για τις αιτίες της κρίσης, να αθωώσουν όλες τις
πολιτικές διαχείρισης του συστήματος, τις πολιτικές υπέρ του κεφαλαίου,
κάνοντας μας λίγο ή πολύ όλους συνυπεύθυνους, για την σημερινή κατάσταση της
οξυμένης λαϊκής δυστυχία και ανασφάλειας.
Σε αυτό το κάδρο
στριμώχνουν και τους δικτάτορες, τους χουντικούς, τους Απριλιανούς, ντύνοντας
το με μυθεύματα και ψέματα.
Αφού προσπαθούν να
πείσουν, ότι για την κρίση δεν φταίνε οι
καπιταλιστές και τα κέρδη τους, το σύστημα, οι πολιτικές διαχειρίσεις του, αλλά
μόνο τα λαμόγια και οι κλέφτες, λένε ότι αυτοί δεν υπήρχαν στην χούντα.
( Άσχετα όταν πραξικοπηματικά με τα τανκς πήραν
την εξουσία, έκαναν μπάνιο με τα κρατικά ταμεία και σε μια μέρα αύξησαν 14 φορές πιο πάνω υπουργικούς μισθούς, θέσεις
γραμματέων και λοιπόν παρατρεχάμενων, που όλος τυχαίως συγγενικά πρόσωπα των
πραξικοπηματιών στελέχωσαν το δικτατορικό
καθεστώς ). Τόσο <<ηθική>> και <<φιλολαϊκή>> ήταν η χούντα όπως με ψέματα θέλουν να μας πείσουν
κάποιοι.
Για να δούμε και άλλους
μύθους για την χούντα που διαδίδουν μέσο διαδικτύου διάφοροι καλοθελητές. Λένε
ότι στην επταετία των συνταγματαρχών, η
χώρα είχε μηδενικό χρέος, δεν υπήρχαν ελλείμματα, υπήρχε ευημερία και ανάπτυξη.
Ήταν πραγματικά έτσι?
Το δημόσιο χρέος από 32
δις δραχμές το 1966, εκτινάχτηκε στα 87,5 δις δραχμές τον Ιανουάριο του 1973,
ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 118 δισεκατομμύρια δραχμές. Αποκαλυπτικά στοιχεία
είναι της εφημερίδας << ΒΗΜΑ >> στις 20 – 10 – 1973. Σε έξι χρόνια
οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά μεγαλύτερο, από όσο είχε αυξηθεί σε διάσημα
145 χρόνων.
Το εμπορικό έλλειμμα το
1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968, κάτι που
παρόλα την λογοκρισία δεν μπορούσαν να κρύψουν και τα στοιχεία υπάρχουν στο ίδιο άρθρο στο << ΒΗΜΑ >>. Έγραφε το
<< ΒΗΜΑ >>. Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου από 745 εκατομμύρια
δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατομμύρια
δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιαστεί.
Ο δείκτης καταναλωτικών
τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη
του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους. Το 1973 το ποσοστό του
πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4% ( στοιχεία
της Τράπεζας της Ελλάδος ). Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν
πλουσιότεροι.
Οι προσωπικές καταθέσεις
μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από
34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973 (
στοιχεία Τράπεζα της Ελλάδας ) .
Στον αγροτικό τομέα
αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2% , η αγροτική
οικονομία αναπτύχθηκε κατά 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το
4,2% την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές των αγροτικών προϊόντων μειωθήκαν από
το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968, στο 48% το 1972.
Όσο για την <<ανάπτυξη>>
που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου
Πεπελάση στις 2 – 8 - 1974, είναι
αποκαλυπτικό για τον χαρακτήρα της << ανάπτυξης >> και για το
ξεπούλημα της Ελλάδας στο ξένο κεφαλαίο.
Από την μια η χούντα
έδινε κάθε μορφής φορολογικά προνόμια και όχι μονό σε ντόπια και ξένα μονοπώλια,
χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, απαλλαγές
από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων ( <<νόμοι>> 89/1967 και 378/1968 ) σε εργολάβους, βιομηχάνους, μεγαλέμπορους,
μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο
εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσκοπεί χωρίς κανένα έλεγχο.
Από την άλλη
ξεχαρβάλωμα όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής,
βάρη στο λαό και μια πλασματική << ανάπτυξη >> που πίσω της έκρυβε
αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που
προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό και άλλες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές
αλχημείες.
Αυτή την χούντα που
έριξε ο λαός με την ηρωική πάλη του, διαφημίζουν ύπουλα και με ψέματα, έντυπα,
σάιτ και μπλόγκ.
Και όσο καλλωπισμό να την κάνουν, για να φανεί ελκυστικός ο
φασισμός, αυτοί που επενδύουν στην πολιτική αφασία σήμερα, λόγο ιστορικής άγνοιας, δρουν ως ανάχωμα στην
ριζοσπαστικοποίηση του λαού και της νεολαίας, στην πάλη για ριζικότερες αλλαγές,
είναι δυνάμεις συντήρησης που βάζουν
εμπόδια στην κοινωνική εξέλιξη, στην
λαϊκή – κοινωνική ευημερία και πρόοδο.
Αυτό τον στόχο υπηρετούν
κεκαλυμμένα για λογαριασμό του συστήματος, των δυνάμεων της εκμετάλλευσης και
του αδυσώπητου κέρδους.
Ο λαός και η νεολαία να στραπατσάρουν τα ύπουλα σχέδια τους, να οργανωθούν και να
παλέψουν, να αντεπιτεθούν. Εκεί βρίσκεται η λαϊκή προοπτική, αυτό φοβούνται οι
δυνάστες του, αυτό φοβούνται οι εκμεταλλευτές του.
Σαββίδης Παναγιώτης
