20 άτομα απ όλο το κόσμο. Διάσχιση 300 χιλιομέτρων με έλκηθρο
σε πολικές θερμοκρασίες για 6 μέρες με διαμονή σε σκηνές στην ύπαιθρο....
Challenge accepted.
Ναι, θέλω να προσπαθήσω να εκπροσωπήσω την χώρα μου, είπα μόλις διάβασα για τον διαγωνισμό.
Ρε Βαγγέλη γιατί να πας να ταλαιπωρηθείς στα χιόνια 6 μέρες(;) μου είπε ένας φίλος.Μαζόχας είσαι;
Θυμήθηκα τότε τα πρώτα μου χιονοπέδιλα.Ήμουν 12 χρονών και σε ένα οικογενειακό ταξίδι στην Σόφια της Βουλγαρίας οι γονείς μου είχαν πάρει ένα ζευγάρι πέδιλα από αυτά που δεν χρειαζόσουν μπότα να τα φορέσεις. Τα φορούσες και με σούστες έδενες τα πόδια σου επάνω τους. Πλαστικά εντελώς. Πέφτει το πρώτο χιόνι στην Θεσσαλονίκη και αρπάζω τα πέδιλα και πάω στην πρώτη χιονισμένη κατηφόρα που βρίσκω στην γειτονιά μου. Πρώτη προσπάθεια πέφτω,δεύτερη προσπάθεια το ίδιο.Δεν θυμάμαι πόσες φορές έπεσα αλλά πάλι θα προσπαθούσα. Παρακαλούσα η κακοκαιρία να συνεχιστεί, όχι για να γλιτώσω το σχολείο αλλά για να έχω το χρόνο να καταφέρω να κατέβω όρθιος όλη την κατηφόρα με το απάτητο χιόνι. Τα κατάφερα στο τέλος της μέρας. Λασπωμένος,παγωμένος και φυσικά μελανιασμένος από τα πεσίματα γύρισα σπίτι μετά από πολλές ώρες αλλά μέσα μου είχα την απόλυτη ικανοποίηση. Τα κατάφερα και ας πονούσα από τα πεσίματα. Τα κατάφερα και ας ούρλιαζε η μάνα μου που είχα γυρίσει σπίτι αργά και τα ρούχα μου ήταν ουσιαστικά για πέταμα. Εγώ τα είχα καταφέρει και αυτό το συναίσθημα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Τα χρόνια περνούσαν η δυνατότητα να πάω σε χιονοδρομικά δεν υπήρχε και κάθε χρόνο στο πρώτο χιόνι το σκηνικό ήταν ίδιο. Τα πλαστικά πέδιλα και βουρ στην γνωστή κατηφόρα.
Τα χρόνια πέρασαν η κάψα μου για την χιονοδρομία δεν σταμάτησε. Αυτοδίδακτος,χωρίς ούτε ένα μάθημα από δάσκαλο σκι στην ζωή μου , έφτασα στο σημείο να κατεβαίνω τώρα πιά κάθε λογής πίστες,ψάχνω να βρω την πιο απάτητη κορυφή βουνού για να την κατέβω με τα πέδιλα μου ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
