Όποια και να είναι η
άποψη και η εκτίμηση του καθενός, για την κυρίαρχη πολιτική στην Βενεζουέλα,
που εκφράζεται μέσα από την
λεγόμενη << μπολιβαριανή διαδικασία >> που
ξεκίνησε ο Ούγκο Τσάβες το 1998 στην Βενεζουέλα, δεν πρέπει να αμφισβητηθεί η ύπουλη υπονόμευση αυτής της
επιλογής του λαού της Βενεζουέλας, από τους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστές, με
πρώτη της ΗΠΑ, να σέρνει τον <<χορό>>.
Μια πρωτοφανή διεθνής
παραπληροφόρηση γίνεται τους τελευταίους μήνες από ειδησεογραφικά επιτελεία των
ιμπεριαλιστών, που ταυτίζουν τον εκλεγμένο από τον λαό πρόεδρο Μαδούρο με δικτάτορα, που καταπιέζει
τον λαό του και λειτουργεί αυταρχικά εναντίον
του.
Η σοσιαλδημοκρατική
κυβέρνηση Μαδούρο που είναι κρίκος της << μπολιβαριανής διαδικασίας
>> και συνεχίζει στα βήματα του
Ούγκο Τσάβες, έρχεται αντιμέτωπη με της εγγενές
αντιθέσεις αυτής της διαδικασίας, αφού η κυριαρχία των μονοπωλίων σε μια σειρά κλάδους
της Βενεζουλιανής οικονομίας με στόχο το αυξανόμενο ιδιωτικό καπιταλιστικό κέρδος,
δεν μπορεί να τιθασεφθεί με πολιτικά μετρά
και να συνταχθεί με μια προοπτική φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων με στόχο τον σοσιαλισμό.
Από όποιες καλές και αγνές προθέσεις,
πρόκειται για μια αυταπάτη που αποβάλλει το ταξικό πρόσημο από της οικονομικές
προσεγγίσεις – αναλύσεις και αναπαράγει το ιδεολόγημα του
<<ευρωκομουνισμού>> με
λατινοαμερικάνικες συνταγές, με έμφαση στην << αντινεοφιλελεύθερη
>> ρητορεία.
Σε αυτό το
πολιτικοοικονομικό πλαίσιο δέχεται την ύπουλη, συγκαλυμμένη ιμπεριαλιστική
επίθεση η κυβέρνηση Μαδούρο, αφού αξιοποιούνται αστικές πολιτικές δυνάμεις της Βενεζουέλας, τμήματα της ίδιας της
αστικής τάξης της Βενεζουέλας, για να υπονομεύσουν την << μπολιβαριανή
διαδικασία >>,
εκμεταλλεύοντας αντικειμενικές
αδυναμίες της ίδιας διαδικασίας, που προκύπτουν από τον σοσιαλδημοκρατικό
της χαρακτήρα, που εκφράζει η κυβέρνηση Μαδούρο, σαν
συνεχιστής των προηγούμενων εκλεγμένων κυβερνήσεων του Ούγκο Τσάβες.
Η όποια κριτική στην κυβέρνηση
Μαδούρο και της << μπολιβαριανής διαδικασίας, δεν ακυρώνει την αλληλεγγύη που πρέπει να
δείξουμε στον λαό της Βενεζουέλας που εκφράζεται από την κυβέρνηση, ενάντια στην
ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που δέχεται η χώρα, με προβοκατόρικες ενέργειες
και μέσο της διεθνής παραπληροφόρησης, με κύριο πρωταγωνιστή της ΗΠΑ, και με
την Ε.Ε. να σιγοντάρει αυτή την επίθεση στον λαό της Βενεζουέλας και της
νόμιμης εκλεγμένης κυβέρνησης τους.
Καθόλου τυχαία στην εμπλοκή
των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, δεν είναι η δήλωση του προέδρου των ΗΠΑ
Ντόναλντ Τράμπ, που μίλησε για καθαρή στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Βενεζουέλα,
αφού βλέπουν το σχέδιο της αποσταθεροποίησης μέσο <<λαϊκών κινητοποιήσεων>> δεν τους βγαίνει.
<< Κινητοποιήσεις >> που δεν διακατέχονται
από μαζικότητα και λαϊκή συμμετοχή, δεν εκφράζονται από μαζικές λαϊκές –
κοινωνικές οργανώσεις, αλλά προσπαθούν
να φανούν εντυπωσιακές, με ολιγομελείς ομάδες
να συγκρούονται καθημερινά με δυνάμεις καταστολής, με πέτρες, μολότοφ και με παραστρατιωτικές
ενέργειες, που χρηματοδοτεί η αστική τάξη της χώρας.
Μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της εγχώριας αστικής
τάξης της Βενεζουέλας, σε συνεργασία με μονοπώλια των ΗΠΑ, αλλά και της Ε.Ε,
έχασαν τα προνόμια τους στην εκμετάλλευση του Πετρελαίου της Βενεζουέλας ( 5η
πετρελαιοπαραγωγική χώρα στον κόσμο ), μετά την εθνικοποίηση που έκανε ο Ούγκο Τσάβες στα πλαίσια της <<
μπολιβαριανής διαδικασίας >> . Αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις σήμερα
επιτίθονται στην κυβέρνηση Μαδούρο, με προβοκατόρικες ενέργειες και την αρωγή
διαφόρων ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών που έχουν διεισδύσει στην χώρα.
Η διαδικασία αυτή χαρακτηρίστηκε
από τον Τσάβες πολιτική αντιαποικιακού – αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, ενάντια
στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για αυτό άφησε άθικτη την εγχώρια αστική τάξη που κινούσε και κινεί τα νήματα
σε πολλούς τομείς της οικονομίας, εκτός από την Πετρελαϊκή παράγωγη μετά την
εθνικοποίηση από τον Τσάβες.
Η πολιτική αυτή, άφηνε
να εννοηθεί, ότι η αστική τάξη της Βενεζουέλας σιγά, σιγά, στα πλαίσια του αντιαποικιακού -αντιιμπεριαλιστικού περιεχομένου της
πολιτικής του Τσάβες, θα αποτελούσε κοινωνική
συμμαχία, να αφομοιωθεί, για να ενισχυθεί
η << μπολιβαριανή διαδικασία >> και να προχωρήσει σε φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις,
με στόχο τον σοσιαλισμό.
Η αυταπάτη
αυτή, αφού η αντιιμπεριαλιστική πάλη της << μπολιβαριανής
διαδικασίας >> δεν συνδέθηκε με
την ανατροπή του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Βενεζουέλα, είναι που σήμερα τους έδωσε χώρο και χρόνο στο να ανασυνταχθεί η εγχώρια
αστική τάξη, αφού προηγμένως δεν μπόρεσε να ανατρέψει με πραξικοπήματα τον Τσάβες
όπως έγινε το 2001 και τον πρόεδρο Μαδούρο.
Σε αγαστή συνεργασία σήμερα
με της ΗΠΑ και αξιοποιώντας αντικειμενικά προβλήματα που απορρέουν από την ίδια
την <<μπολιβαριανή διαδικασία>>, υπονομεύουν με προβοκατόρικες ενέργειες την κυβέρνηση
Μαδούρο που χαρακτηρίζουν με την βοήθεια των μέσα μαζικής ενημέρωσης των ιμπεριαλιστών
(βλ. Ελλάδα ΣΚΑΙ, ΑΝΤΕΝΝΑ, ΑΛΦΑ κ.α.), δικτάτορα, καταπιεστή του λαού του,
δυνάστη.
Αλήθεια από πότε ένας εκλεγμένος
πρόεδρος θεωρείται δικτάτορας? Ρητορικό
το ερώτημα και θα ήταν καλό να απαντήσουν κάποτε, αυτοί που παραπληροφορούν με ψέματα
τους λαούς και κατά επέκταση τον λαό μας.
Πρέπει να βγουν
ορισμένα συμπεράσματα από της εξελίξεις στην Βενεζουέλα άσχετα με την μορφή που
θα πάρουν τα πράγματα.
Τα λαϊκά ριζοσπαστικά
κινήματα κοινωνικής – πολιτικής ανατροπής, χωρίς ωραιοποιήσεις και μηδενισμούς,
πρέπει να μελετήσουν την << μπολιβαριανή διαδικασία >> την εμπειρία
της Βενεζουέλας.
Να κατανοήσουν ότι ο
ριζοσπαστισμός είναι μετέωρος όταν μένει σε κάποιες εθνικοποιήσεις τομέων της
οικονομίας ( τράπεζες, ορυκτό πλούτο )
και δεν προχωράει στην συντριπτική ήττα της εγχώριας αστικής τάξης σε επίπεδο
οικονομίας – εξουσίας, παίρνοντας από τα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, τα
κλειδιά της οικονομίας.
Καμιά αστική τάξη δεν μπορεί να συμμετάσχει σε κανένα αντιιμπεριαλιστικό
αγώνα και κυρίως στις σημερινές συνθήκες
κυριαρχίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Έχουν σχέσεις αλληλεξάρτησης, αφού αποτελούν κρίκο της ιμπεριαλιστικής
αλυσίδας.
Οι αστικές τάξεις των
χώρων, όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων,
έχουν σχέσεις ανισότιμων αλληλεξαρτήσεων, στα πλαίσια των νομοτελειών του
καπιταλιστικού συστήματος και αποτελεί τάση αντικειμενική, αφού έτσι
εξασφαλίζεται η διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, που έχουν
ανάγκη τα μονοπώλια, οι καπιταλιστές, γα
την αυξανόμενη κερδοφορία τους.
Γιατί η Βενεζουέλα μόνο
με το πετρέλαιο της δεν μπορεί να εφαρμόσει φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις όπως
πιστεύουν οι << Τσαβίστες >>,
αν δεν εμβαθύνει αυτή την διαδικασία με μπροστάρηδες τους οργανωμένους
εργάτες, τον λαό και με όρους όξυνσης
της ταξικής πάλης, να αφαιρέσει από τα χέρια της αστικής τάξης της Βενεζουέλας,
που έχουν ακόμα τα κλειδιά της οικονομίας στα χεριά τους και τα αξιοποιούν
σήμερα για την υπονόμευση της << μπολιβαριανής διαδικασίας >>.
Σίγουρα η << μπολιβαριανή διαδικασία
>> έδωσε όραμα στον φτωχό λαό της Βενεζουέλας και έλυσε βασικά προβλήματα
του, κυρίως σε περιπτώσεις ακραίων μορφών φτώχειας και εξαθλίωσης που χαρακτήριζε μαζικά
την χώρα πριν την εκλογή του Ούγκο Τσάβες.
Αλλά μόνο η εμβάθυνση αυτής της διαδικασίας θα δικαιώσει της λαϊκές προσδοκίες για ζωή
χωρίς φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, για κοινωνική δικαιοσύνη , χωρίς
εκμετάλλευση και κοινωνική καταπίεση. Αλλιώς η όποια ριζοσπαστική διεργασία μένει
στην μέση να κυνηγάει χίμαιρες και να
βρίσκεται σε δυσαρμονία με οποίες διακηρύξεις της για φιλολαϊκά μετρά και
φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Η εμβάθυνση δεν πρέπει να έχει άλλο στόχο, παρά
μόνο την συντριπτική ήττα της αστικής τάξης της Βενεζουέλας, με τον οργανωμένο
λαό μπροστά, δίνοντας την μάχη της όξυνσης της ταξικής πάλης, για να αφαιρέσει
τα μέσα παραγωγής από τα χέρια τους, να οργανώσει εργατική εξουσία, με κεντρικό-
επιστημονικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο,
αλλάζοντας τον σκοπό παραγωγής – κατανομής, με κριτήριο την ικανοποίηση όλων
των σύγχρονων λαϊκών – κοινωνικών αναγκών.
Σε αυτό τον δρόμο πρέπει
να προχωρήσει ο λαός της Βενεζουέλας και όλοι οι λαοί του κόσμου. Στον δρόμο
της κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής, ενάντια στα μονοπώλια και τον
καπιταλισμό, για την λαϊκή νίκη.
Σαββίδης Παναγιώτης
