ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ 2ου ΓΕΛ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

 Τρία χρόνια τούς είχαμε στις αγκαλιές μας. Τους δώσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε και από γνώσεις και από πρότυπα και από αξίες. Και ήρθε η ώρα να ανοίξουν τα
φτερά τους και να πετάξουν για νέους κόσμους, νέους προορισμούς. Έτοιμες και έτοιμοι να αγωνιστούν για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο κόσμο.

Την Παρασκευή 23 Ιουνίου, λοιπόν, οργανώσαμε μια γιορτή, ένα γλέντι, όπου περίσσεψαν οι αγκαλιές, τα φιλιά και οι ευχές.

Τα πάντα ήταν έτοιμα στις 20:00 να υποδεχτούν μαθητές, γονείς και καθηγητές. Η αυλή του σχολείου πλημμύρισε από νεαρόκοσμο, που σαν τις μέλισσες «πετούσαν» από παρέα σε παρέα, «από λουλούδι σε λουλούδι», βουτώντας τη μνήμη τους, όσο ακόμη ήταν μαζί, στις κοινές αναμνήσεις των τριών χρόνων τους στο 2^ο ΓΕΛ.

Αρχικά προβλήθηκε ένα βίντεο 55΄ περίπου που περιελάμβανε φωτογραφίες των αποφοίτων και από τις τρεις τάξεις του λυκείου σχολιασμένο με εύθυμη διάθεση από τον καθηγητή κ. Ευστάθιο Φανιάδη.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων κ. Νέλλη Λαζαρίδου που αναφέρθηκε στη δυσκολία να αποχαιρετά κανείς νέους ανθρώπους που κλείνουν έναν κύκλο της ζωής τους και ανοίγουν έναν άλλο, αυτόν του ακαδημαϊκού πολίτη. Ευχήθηκε στους αποφοίτους να είναι καλά και να συνεχίσουν τη ζωή με αξιοπρέπεια και ποιότητα επιλογών και ενεργειών. Ευχαρίστησε επίσης όλους τους καθηγητές για τη συμβολή τους στην πνευματική και ηθική ενηλικίωση των παιδιών τους, των μαθητών τους. Αφιέρωσε το τελευταίο μέρος του αποχαιρετιστήριου λόγου της στη διευθύντρια κ. Αναγνώστη Δημητρούλα κάνοντας λόγο για τη συνέπειά της, το συνεργατικό της πνεύμα, την ειλικρίνεια και κυρίως στην αγάπη της προς όλες τις μαθήτριες και όλους τους μαθητές.

Στη συνέχεια ο λόγος πέρασε στη διευθύντρια του σχολείου, την κ. Αναγνώστη. Καλωσόρισε μαθητές, γονείς και καθηγητές και υποσχέθηκε να μην πει πολλά, διότι «...ό,τι είχαμε να πούμε εμείς, οι δάσκαλοί σας, το είπαμε τρία χρόνια τώρα, στις αίθουσες, στο αμφιθέατρο, στους διαδρόμους, στα εργαστήρια, στο προαύλιο. Το είπαμε με τον λόγο και με το έργο μας, με το παράδειγμά μας, με την κουλτούρα του αυτοσεβασμού και αλληλοσεβασμού, της συνεργασίας και της συν-ευθύνης που διαμορφώσαμε σ’ αυτό το σχολείο. Το είπαμε στην καθημερινή μας προσπάθεια να διαμορφώσουμε αυτήν τη μεγάλη οικογένεια του 2ου ΓΕΛ Κατερίνης.

Προσπαθήσαμε να σας διδάξουμε στάση ζωής. Διδάξαμε και διδαχτήκαμε από εσάς. Ναι, διδαχτήκαμε και εμείς, γιατί όποιος συναναστρέφεται με εφήβους και νέους μαθαίνει κοντά τους , αλλά κυρίως γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Υπήρξατε πράγματι εξαιρετικοί μαθητές και αξιολογότατα παιδιά, με ήθος, με σεβασμό στους άλλους, στις ιδιαιτερότητες των άλλων, με έμπρακτη αλληλεγγύη σε όσους είχαν ανάγκη, με διάθεση προσφοράς στο σχολείο. Δείξατε σε όλη σας τη μαθητική διαδρομή μια εκπληκτική ωριμότητα. Σας ευχαριστούμε για όλα αυτά. Νιώθουμε πραγματικά υπερήφανοι που είσαστε μαθητές μας».

Άφησε για το τέλος κάποιες ευχές-προτροπές: «... κάθε επιτυχία στις μελλοντικές σας προσπάθειες, νίκη σε κάθε σας αγώνα».

Αντιμετωπίστε τις δυσκολίες ως προκλήσεις

Προχωρήστε στη ζωή με πίστη και αισιοδοξία

Οπλιστείτε με πείσμα, επιμονή και υπομονή

Μην συμβιβαστείτε με τίποτε λιγότερο από αυτό που σας αξίζει

Μη σταματήσετε να χαμογελάτε και να οραματίζεστε

Συγχαρητήρια σε όλους σας για τον αγώνα που κάνατε , για το ήθος που επιδείξατε

Καλές σπουδές σε όσους τα κατάφεραν

Καλή δύναμη σε όσους θα ξαναδοκιμάσουν

Καλή συνέχεια στον διαρκή αγώνα της ζωής!»

Δεν παρέλειψε, βέβαια, να ευχαριστήσει όλους όσοι συνέβαλαν στην οργάνωση της τελετής, δηλαδή το Σύλλογο γονέων και Κηδεμόνων και τους καθηγητές κ. Γκάτσιο Αθανάσιο, Παπαδόπουλο Γεώργιο και Φανιάδη Ευστάθιο.

Εκ μέρους των μαθητών μίλησαν ο πρόεδρος του 15μελούς Μαυρόπουλος Κώστας που αποχαιρέτησε τους συμμαθητές του και ευχαρίστησε τους καθηγητές του σχολείου, η απόφοιτη Γκουγκουρέλα Κατερίνα, της οποίας τον αποχαιρετιστήριο λόγο αξίζει να παραθέσω αυτούσιο στο τέλος. Επίσης τον λόγο πήραν οι μαθήτριες Άννα Φωτιάδου και Αναστασία Φωτιάδου της Β΄ αποχαιρετώντας τους συμμαθητές τους και ευχόμενες τα καλύτερα.

Ακολούθησε κάτι που έλαβε χώρα για πρώτη φορά, δηλαδή απονομή βραβείων στο τριμελές για το ήθος και την προσφορά του στο σχολείο, σε απόφοιτους που έδειξαν συνέπεια στη φοίτηση, κέρδισαν βραβεία σε διαγωνισμούς μαθηματικών και λογοτεχνίας, διακρίθηκαν σε αγώνες στίβου, συμμετείχαν σε ομαδικά αθλήματα με τις ομάδες του σχολείου και κέρδισαν κύπελλα και τέλος λόγω συμμετοχής στην εθνική ομάδα βόλεϊ γυναικών!

Η τελετή ολοκληρώθηκε στην αυλή του σχολείου, όπου ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων φρόντισε να έχει όλου του κόσμου τα καλά! Μουσική και χορός έδεναν αρμονικά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η γιορτή έκλεισε μετά την 1^η πρωινή.

Αποχαιρετιστήριος λόγος της απόφοιτης Κατερίνας Γκουγκουρέλα

«Αξιότιμη κ. Διευθύντρια,

Αγαπητοί καθηγητές,

Φίλοι συμμαθητές και

Πρώην μαθητές

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 Μυριοστές οι φορές που με βλέφαρα κλειστά, έζησα τη σημερινή μέρα· και μία η φορά που τη βιώνω με τα βλέφαρα ανοικτά. Τώρα. Έχουν περάσει σχεδόν 12 χρόνια από τότε που κάναμε δειλά-δειλά τα πρώτα μας βήματα σε κάποια σχολική αυλή και ήρθαμε αντιμέτωποι με αυτό το θεριό που ονομάζουμε σχολείο. Και κάθε φορά που αλλάζαμε αυλή γιατί μεγαλώναμε, τα βήματά μας γινόταν όλο πιο δυναμικά καθώς σιγά-σιγά καταφέρναμε να τιθασεύσουμε το θηρίο· να το κάνουμε φίλο μας. Κι όπως καθετί στη ζωή, η φιλία αυτή έκανε τον κύκλο της, καταλήγοντας στη στιγμή που με αποφασιστικά βήματα θα εξέλθουμε για τελευταία φορά από τον προαύλιο χώρο, αφήνοντας πίσω ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Εάν κάτι μας δίδαξε η καθημερινότητα, αυτό είναι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Διαφορετικός τόπος, άλλοι άνθρωποι, νέες συγκυρίες, παρόμοια γεγονότα. Και κάπως έτσι, ετοιμαζόμαστε σε λίγους μήνες, να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στην κοινωνία των ενηλίκων. Και αυτό θαρρώ, είναι το μεγαλύτερο θεριό που καλούμαστε να δαμάσουμε. Μα ο χρόνος περνάει, και η στιγμή πλησιάζει.

Ο χρόνος. Γένους αρσενικού, με επιβεβαιωμένες τάσεις φυγής. Ένας ταξιδιώτης με προορισμό το μέλλον, καταγωγή από το παρελθόν, και στο μεταίχμιο, ένα ερώτημα να πλανάται: μας κυνηγάει ή τον κυνηγούμε; «Μας διδάσκουν να μετράμε. Τα λεπτά, τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια… Αλλά κανείς δεν εξηγεί την αξία της στιγμής» είπε κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Και μακάρι αυτή τη στιγμή, να μπορούσα να παριστάνω την αδιάφορη, να προσποιηθώ· πως δε θα μου λείψουν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες που πέρασα μαζί  σας. Μα είμαι πολύ κακή ηθοποιός και οι αναμνήσεις δε μου αφήνουν περιθώριο, παρά μόνο μια ευχή: να γινόταν να γυρίσω για λίγο πίσω το χρόνο. Να απολαύσω μερικές ακόμη ώρες μαζί σας, χαράσσοντάς τες ανεξίτηλα στη μνήμη μου, να μπορώ ολάκερες να τις θυμάμαι. Θυμάμαι, από μικρή να με ρωτούν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Στην αρχή, απαντούσα πριγκίπισσα. Έπειτα γιατρός, κομμώτρια, δασκάλα, συγγραφέας, ξανά γιατρός. Εντούτοις, συνειδητοποίησα πως αυτό που πραγματικά ήθελα να γίνω ήταν… καλός άνθρωπος. Πόσο χαρούμενη κι ευγνώμων νιώθω που με βοηθήσατε να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μου! Διότι η συναναστροφή μαζί σας, ήταν το αγαπημένο μου μάθημα αυτά τα χρόνια. Κι από την άλλη, πόσο με λυπεί που έφτασε στο τέλος του.

Σήμερα, διέσχισα για τελευταία φορά τους διαδρόμους του σχολείου μας. Σε αυτούς τους διαδρόμους που πάντα κάτι έτρεχα να προλάβω, τούτη τη φορά τα βήματά μου γίνονταν όλο και πιο αργά, μέχρι που σταμάτησαν έξω από την τάξη μας. Δεν πλησίασα. Δεν ήθελα. Άλλωστε, ποτέ δε μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί, η γεύση που αφήνουν. Πικρή. Έντονη.Εξάλλου η σιωπή, είναι χρυσός. Στην εκκωφαντική αυτή σιωπή λοιπόν, οι αναμνήσεις μου πήραν σάρκα και οστά, καθώς αναβίωναν εμπρός μου όλες οι στιγμές μας, κάνοντας μια γλυκιά φασαρία. Κι εκείνα τα λεπτά, αντιλήφθηκα πως δε θα τις αποχαιρετήσω ποτέ. Ποιες λέξεις να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, επιτρέποντάς μου να πω ένα αξιοπρεπές αντίο; Τόση ώρα φλυαρώ και δε μπορώ να το κάνω. Αυτό το αντίο θα μείνει για πάντα στον ουρανίσκο μου. Κι αν δε μπορώ να πω αντίο, μπορώ με σιγουριά να πω πως θα μου λείψουν οι μικρές μας στιγμές. Οι φωνές, τα γέλια, το άγχος, η νύστα, η ανεμελιά, η ανυπομονησία για το διάλειμμα, οι ελπίδες να λείπει κάποιος καθηγητής, το ιδιόρρυθμο ρολόι του τμήματος μου που ενώ συνέχεια σταματούσε, ο χρόνος κυλούσε σα νερό. Μα να, ένα σκουπιδάκι από αυτά που πετούσαμε ο ένας στον άλλον μπήκε στα μάτια μου και είναι έτοιμο να τα γεμίσει με δάκρυα. Κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό, βαρύ φορτίο. Γιατί… θα μου λείψει η καθημερινότητά μας. Θα μου λείψετε εσείς!

Κάθε κλεφτή ματιά στο παρελθόν, κάθε ανάμνηση που ξεθάβω, με κάνει να εκτιμώ ολοένα και περισσότερο την αξία της στιγμής. Η ροή των πραγμάτων όμως, θα μας ωθεί πάντοτε στο μέλλον. Διότι, τα καταφέραμε! Φτάσαμε στο τέλος μιας μεγάλης διαδρομής και το μέλλον είναι εδώ. Για μένα. Για σένα. Για εμάς!

Το παρελθόν. Το μέλλον. Δύο παράλληλες γραμμές ή δυο… ορκισμένοι εχθροί; Δυο συγκοινωνούντα δοχεία ή δύο ετερώνυμα; Κι αν τα ετερώνυμα έλκονται, είναι γιατί στο ένα πάντα κάτι λείπει από το άλλο· πάντα το ένα αποζητά το άλλο και το εξιδανικεύει. Το μέλλον. Το παρελθόν. Κι ανάμεσά τους μια λεπτή, ευαίσθητη γραμμή. Το παρόν. Η νοσταλγία. Μια ατέρμονη χαρμολύπη για όσα έφυγαν κι αυτά που έρχονται.  Κάποιο ανείπωτο αντίο. Μια χούφτα όνειρα να ορθώνονται μπροστά μας. Κι έφτασε η ώρα να τα δαμάσουμε κι αυτά. Γιατί, ξέρετε κάτι; Τα όνειρά σας, να τα κυνηγάτε. Να τα διώκετε. Να τα επιδιώκετε. Να τρέχετε πίσω τους. Έως ότου να βαδίζετε μαζί!

Εις το επανιδείν λοιπόν!»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ - ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Ο υπεύθυνος δελτίων τύπου του σχολείου

Ευστάθιος Φανιάδης