Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι ανταγωνίζονται τη φύση και τα υπόλοιπα είδη, αλλά καμιά φορά η συνύπαρξη είναι επωφελής και για τις δυο πλευρές. Στην
Αφρική για παράδειγμα, τα φυτά και τα ζώα έχουν μια μακρά ιστορία συνεξέλιξης με την ανθρώπινη ιστορία. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι ορισμένα είδη αποκαλύπτουν προσαρμογές που απορρέουν από φυσική επιλογή η οποία οφείλεται στον άνθρωπο και έκτοτε εξαρτώνται από την παρουσία των ανθρώπων.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο «μαυρολαίμης» Indicator indicator, ένα μικρό πουλί που τρέφεται με τις προνύμφες των μελισσών και το κερί από τις κατεστραμμένες κυψέλες. Καθώς μάλιστα έχει ένα ιδιαίτερο κελάηδισμα, αναγνωρίσιμο στους κατοίκους των περιοχών στις οποίες ζει, μπορεί να συνεννοηθεί με τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει σε μια κυψέλη πετώντας από δέντρο σε δέντρο. Η ανταμοιβή του είναι η εγκαταλελειμμένη κυψέλη και το περιεχόμενό της, μετά την απομάκρυνση του συλλέκτη.
Μελετητές που παρακολούθησαν τη συμπεριφορά του πουλιού, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ακόμη κι αν ορισμένα άλλα ζώα, όπως το κουνάβι, μπορούν να απαντήσουν στο κελάηδημα σε μια προσπάθεια να το παρασύρουν σε παγίδα, αυτό ανταποκρίνεται μόνο στο κάλεσμα του ανθρώπου καθώς «ξέρει» πως μόνο αυτό μπορεί να συνεργαστεί μαζί του για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η απαγόρευση της ανθρώπινης παρουσίας στις προστατευόμενες περιοχές και το σταμάτημα της συλλογής του άγριου μελιού, έχουν ήδη προδιαγράψει την τύχη του μαυρολαίμη, εκτός κι αν μπορέσει να βρει άλλους συνεργάτες στις νέες συνθήκες, πράγμα σχεδόν απίθανο.
Πηγή κειμένου: Ευθυμιόπουλος Ηλίας, “το Δίλημμα της Πεταλούδας”, Ακαδημία Αθηνών – Μαριολοπούλειο-Καναγκίνειο Ίδρυμα Επιστημών Περιβάλλοντος, 2017.
Φωτογραφία: www.hbw.com
https://dasarxeio.com/
