με συνοδεία μουσικής στο κέντρο της πόλης ξεκινώντας στις 10.30 από το Λευκό Πύργο κατευθυνόμενοι προς Ναυαρίνο, Τσιμισκή, Αγίας Σοφίας, Καπάνι, Πλατεία Αριστοτέλους, Λουλουδάδικα και Λαδάδικα.
Πρόκειται για ένα από τα λίγα παλαιά ομαδικά έθιμα που
συνεχίζουν να τελούνται έως και σήμερα σε χωριά του κάμπου της Θεσσαλονίκης,
ενώ τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων το έθιμο αναβίωσε στη Χαλάστρα από το
χορευτικό τμήμα του Κοινωνικού Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Δέλτα.
Σχετικά με την εκδήλωση, ο Δήμαρχος Ευθύμιος Φωτόπουλος
δήλωσε τα εξής: “Ο Δήμος Δέλτα, τόσο
κοντά στο αστικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, στενά συνδεδεμένος ιστορικά και
πραγματικά με αυτήν, διαθέτει ένα μοναδικό για την εποχή μας προτέρημα: τους
στενούς δεσμούς με τη γη και τη λαϊκή παράδοση, οι οποίοι διασφαλίζουν την
ιστορική συνέχεια του λαού μας. Αυτή την παράδοση τιμούμε δεόντως με τη μεγάλη
βοήθεια των πολιτιστικών συλλόγων της περιοχής, που κρατούν ζωντανές παλιές
ιστορίες, ήθη και έθιμα. Τα Ρουγκάτσια θα αναβιώσουν ξανά στη Θεσσαλονίκη, την
παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Είναι ένας τρόπος για να στείλει τις ευχές του για
τη νέα χρονιά ο Δήμος μας προς όλους τους Θεσσαλονικείς αλλά και για να αναδείξει
τον πολιτιστικό πλούτο της περιοχής μας, ενός τόπου σε απόσταση μόλις 15-20
λεπτών από την Αριστοτέλους ιδανικού για τις μικρές αποδράσεις των
Θεσσαλονικέων».
Τα Ρουγκάτσια*
είναι ένα από τα ωραιότερα Ρουµλουκιώτικα έθιμα (Ρουμλούκι=ονομασία της
ευρύτερης περιοχής επί τουρκοκρατίας) που τελούνται έως και σήμερα µε κάποιες
παραλλαγές σε σχέση µε το παλιό τυπικό. Πρόκειται για µία ομάδα φουστανελοφόρων
που φέρουν σπαθιά και κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς
περιφέρονται στα χωριά του κάμπου χορεύοντας µε τους ήχους των ζουρνάδων και
του νταουλιού.
Επί τουρκοκρατίας αδυνατώντας οι τουρκικές αρχές να αστυνομεύσουν
τις περιοχές από επιθέσεις ληστών ανέθεταν σε ομάδες Ελλήνων να προφυλάξουν
τους κατοίκους. Αυτοί ήταν νέοι από χωριά της περιοχής οι οποίοι γύριζαν τις
μέρες του 12ημέρου τα χωριά τα οποία και προστάτευαν και ως αντίτιμο των
υπηρεσιών τους εισέπρατταν δώρα. Οι χωρικοί σε ένδειξη ευχαριστίας πλήρωναν τα
ρουγκάτσια με ό,τι είχε ένα σπίτι τότε (κρέας, καλαμπόκι, σιτάρι, κρασί κ.α.).
Κύριος σκοπός της τέλεσης του εθίμου ήταν η συγκέντρωση
χρημάτων, παλαιότερα γεννημάτων, που τα προσφέρει ο νοικοκύρης του κάθε σπιτιού
που επισκέπτονται, σαν ενίσχυση για την οικοδόμηση νέου ναού ή την συντήρηση
παλαιού, πολλές φορές δε και σχολικού κτιρίου στο χωριό από το οποίο κατάγονται
οι χορευτές της ομάδας.
Το να είσαι “ρουγκατσάρης” θεωρούνταν μεγάλη τιμή, είχες την
ευλογία της εκκλησίας. Σε περίπτωση που δύο διαφορετικές ομάδες αντάμωναν
έπρεπε η μια να δηλώσει υποταγή στην άλλη περνώντας κάτω από τις πάλες (σπαθιά)
τις άλλης. Επειδή καμία δεν δέχονταν να το κάνει μονομαχούσαν μέχρι θανάτου. Τα
Ρουγκάτσια είναι από τα λίγα παλαιά ομαδικά έθιμα που συνεχίζουν να τελούνται
έως και σήμερα σε χωριά του κάμπου της Κεντρικής Μακεδονίας, αλλά και σε άλλες
περιοχές της χώρας μας. Διοργανώνονται το Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων από
αρκετούς χορευτικούς και πολιτιστικούς συλλόγους και παρά τις όποιες
καινοτομίες που έχουν εισαχθεί, δεν παύουν να µας συνδέουν µε το παρελθόν και
την μακραίωνη παράδοση και να αποτελούν µία ακόμη επιβεβαίωση της συνέχειας του
Ελληνισμού.
*Με πληροφορίες από το
βιβλίο του Δημήτρη Πανταζόπουλου «Τ’ ΑΝΤΕΤΙΑ ΜΑΣ» – Αλεξάνδρεια το 2001
