«Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μία στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα. Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα, δεν έχω άλλη συντροφιά. Ότι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι και γκρέμισαν με τον αγέρα τού φθινοπώρου.»
Γιώργος Σεφέρης «Μυθιστόρημα»
Πολλές φορές η ιστορία σού προσφέρει μια ευκαιρία και στο χέρι σου είναι αν θα την αδράξεις ή όχι. Συνήθως αυτή η ευκαιρία είναι και η μοναδική. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, η κάθε ευκαιρία είναι μοναδική. Όπως και το αποτέλεσμα που παράγει. Το ορίζει και ο Αριστοτέλης στο 4ο αξίωμά του περί αιτίας και αποτελέσματος. Αν αδράξεις την προσφερόμενη ευκαιρία, παράγεις ένα αποτέλεσμα. Αν όχι, παράγεις κάποιο άλλο. Διότι, εσύ είσαι μέρος και της αιτίας και του αποτελέσματος.
Μια τέτοια ευκαιρία προσφέρεται σήμερα στην Ελλάδα. Μια μοναδική ευκαιρία, που θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει σε οριστική δικαίωση των εθνικών μας στόχων. Αρκεί βεβαίως να είχαμε κυβέρνηση διαθέτουσα κατά πρώτον, στρατηγική στόχευση και κατά δεύτερον, να μην ήταν δέσμια εξαρτήσεων και αίολων ιδεολογημάτων.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
