Η φαντασία και η επινοητικότητα της καθεστωτικής γραφειοκρατίας να ηδονίζεται από την μεθοδική και συστηματική ταλαιπωρία του πολίτη είναι πραγματικά
ανεξάντλητη.
Πριν από 25 περίπου χρόνια (1992) είχα κάνει το μεγάλο «έγκλημα» να αποκτήσω ένα αυτοκίνητο το οποίο πούλησα πριν από ακριβώς είκοσι χρόνια – το 1996.
Όταν φέτος (2016) πήγα να καταθέσω την φορολογική μου δήλωση εγκαίρως, ενημερώθηκα πως «έχω στην κατοχή μου ένα αυτοκίνητο με αριθμό ΥΕΑ 8400».
Τέτοιο αυτοκίνητο δεν έχω, άρα δεν μπορούσα να υποβάλλω δήλωση μέχρι να διερευνήσω το θέμα ώστε να μην μου φορτωθούν αιφνιδιαστικά κάποια αναδρομικά τέλη κυκλοφορίας ή κάποια ανύπαρκτα «τεκμήρια διαβίωσης». Έτσι άρχισε η περιπλάνηση μου, για μια ακόμα φορά, στον ωκεανό της Ελληνικής γραφειοκρατίας.
Έψαξα τις φορολογικές μου δηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών τις οποίες (ευτυχώς) φυλάσσω με ιερή ευλάβεια και ανακάλυψα ότι το έτος 1992, πριν από 25 περίπου χρόνια, είχα αποκτήσει το αυτοκίνητο αυτό και το είχα πουλήσει το 1996, δηλαδή πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια. Από το 1997 που είχα πουλήσει το αυτοκίνητο μέχρι σήμερα, δεν είχε εμφανιστεί πουθενά στις δηλώσεις ή στον ηλεκτρονικό μου φάκελο.
Από το λογιστικό γραφείο τηλεφωνήσαμε στο taxis το οποίο ζήτησε να πάω στην αρμόδια ΔΟΥ γιατί μόνο η εφορία μπορεί να διαγράψει το αυτοκίνητο αυτό από τον ηλεκτρονικό μου φάκελο.
Η αρμόδια εφορία μου είπε πως δεν μπορεί να το διαγράψει παρά μόνο εάν της προσκόμιζα βεβαίωση ιστορικού μεταβιβάσεων του αυτοκινήτου από το Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.
Πήγα στο Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, κατέθεσα αίτηση και μου είπαν να τηλεφωνήσω μετά από μερικές μέρες στην Κυρία Κ.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
