Όπως κάθε Έλληνας πολίτης έτσι και οι πολιτικοί έχουν δικαίωμα να διαθέτουν περιουσία.
Να κληρονομούν ακίνητα, να τους δίνει ο μπαμπάς τους καταθέσεις ή ακόμη και να τα βγάζουν από τον ιδρώτα του προσώπου τους.
Προσέξτε, από τον ιδρώτα τους, με τα ένσημά τους κι όχι μαύρο πολιτικό χρήμα, μπίζνες κάτω από το τραπέζι, ύποπτες συναλλαγές και μίζες.
Η υπόθεση με τα πόθεν έσχες είναι έτσι κι αλλιώς γελοία από μόνη της και παντελώς απαξιωμένη. Εδώ κάλεσαν τους προβληματικούς βουλευτές να διορθώσουν τα λάθη στις δηλώσεις τους και τα ανακοίνωσαν με δύο χρόνια καθυστέρηση. Ωστόσο, αν και είναι συζήτηση... καφενόβια, η δημοσιοποίηση των πόθεν έσχες έχει μια σημασία για τον ελληνικό λαό. Μπορεί να κάνει κάθε πολίτης συγκρίσεις, να δει τις διαφορές με τη ζωή του και στη συνέχεια να αναρωτηθεί τι και ποιους ψηφίζει. Και το λέμε αυτό για όλα τα κόμματα και όλους τους πολιτικούς. Πώς είναι δυνατόν εν μέσω κρίσης πρωτοφανούς κι εν μέσω μιας απίστευτης φτωχοποίησης του ελληνικού λαού να βλέπει ότι οι βασικοί διαπραγματευτές με τους δανειστές έχουν εκατομμύρια μετρητά, ομόλογα, συμμετοχές σε ξένα funds και ό,τι άλλο φαντάζεται ο νους σου;
Δεν μπορεί δεκάδες βουλευτές να μην μπορούν καν να μετρήσουν τον αριθμό των ακινήτων τους την ίδια στιγμή που υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες στο νοίκι ή σε κίνδυνο να χάσουν τα σπίτια τους. Πώς να πείσεις έναν δανειολήπτη ότι προστατεύεις την περιουσία του από τα κοράκια όταν εσύ ο ίδιος έχεις καμιά 30αριά διαμερίσματα, οικόπεδα και αγροτεμάχια;
Πώς να τον πείσεις κ. Τσακαλώτε ότι έκανες καλά που μείωσες το αφορολόγητο κάτω από τα 9.000 ευρώ όταν μετράς εκατομμύρια καταθέσεις κι επενδύσεις, ακόμη κι αν τα βρήκες από τον μπαμπά σου;
Πώς να σε πιστέψει ο Έλληνας κ. Σταθάκη ότι θα του φέρεις την ανάπτυξη και θέσεις εργασίας όταν τα 2 εκατ. ευρώ που έχεις του φαντάζουν ένα απίστευτο βουνό που ποτέ δεν θα δει;
Αυτή η αίσθηση έλλειψης εμπιστοσύνης στους πολιτικούς είναι γενικευμένη, είτε αφορά δεξιό είτε αριστερό πολιτικό είτε τον...Νίκο Μιχαλολιάκο που το παίζει Ελληναράς αλλά δεν ξέρει τι έχει. Η ουσία είναι ότι αν οι Έλληνες πολιτικοί δεν δώσουν το παράδειγμα με τη στάση τους, με τον βίο τους, την καθημερινότητά τους πως οι πολίτες θα δεχθούν να θυσιαστούν για άλλη μια φορά πληρώνοντας νέους φόρους και εισφορές;
Δεν λέμε να πεινάσουν οι βουλευτές, ειδικά αν έχουν και μια εργασία ή μια οικογενειακή παράδοση που τους επιτρέπει να ζουν άνετα. Όμως, πώς να το κάνεις. Δεν μπορεί να μιλούν όλοι αυτοί που πίνουν σαμπάνια αντί για ρετσίνα και τρώνε χαβιάρι και αστακομακαρονάδα αντί για ταραμά και γόπες. Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και είναι πάμπλουτοι ή ήταν 50 κιλά και σήμερα είναι κοιλαράδες. Ούτε κάποιοι μπουρτζόβλαχοι από κάποια κατσάβραχα που τώρα ξημεροβραδιάζονται στα ακριβά στέκια των βορείων προαστίων και του Κολωνακίου και τρώνε την πίτσα με το πιρούνι.
Και πώς να ανεχθείς κάτι άθλιους ψευτοπατριώτες ή γιαλαντζί αριστερούς που είδαν εξουσία και βούτηξαν όπως η μέλισσα στο μέλι; Υπάρχουν μάλιστα και ορισμένοι υπουργοί που έχουν πέσει στο.... ερωτικό μέλι, αλλά αυτό είναι ακατάλληλο για τα παιδιά.
Στο Μορφοβούνι, πάνω στα βουνά της Καρδίτσας όποιος πάει βλέπει τον ανδριάντα του «μαύρου καβαλάρη». Μπορεί να υπάρχουν πολλά να προσάψεις στον Νικόλαο Πλαστήρα, μπορεί να υπάρχουν ιδεολογικές ή άλλες διαφορές. Όμως, αυτός ο άνθρωπος πέθανε και έκαναν έρανο για να τον θάψουν. Πέθανε χωρίς ούτε ένα περιουσιακό στοιχείο και αρνούμενος να κάνει ρουσφέτια. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά στην πολιτική ιστορία της χώρας. Όμως, πολύ περισσότερα είναι αυτά των... πολιτικών – κροίσων. Δυστυχώς...
