οικονομίας των ΗΠΑ πριν από 8 ακριβώς χρόνια. Η βραχυχρόνια κυκλική αυτή εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία ήταν αναμενόμενη από πολλούς αναλυτές οι οποίοι τόνιζαν ιδιαίτερα τους κινδύνους που φέρει αφενός η ανισοκατανομή του εισοδήματος της συγκεκριμένης χώρας και αφετέρου η ταχεία της ανάπτυξη, η οποία δεν στηρίζονταν παρά σε μία χρηματοπιστωτική φούσκα, εκφράζοντας το φόβο μίας πιθανής κατάρρευσης. Η νέα χρονιά έρχεται να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις τους, με τρεις μεγάλες και αλληλεξαρτώμενες οικονομίες – ΗΠΑ, Ευρώπη και Κίνα – να υφίστανται πλέον νέες δυσμενείς οικονομικές διαταραχές, αυτήν τη φορά προερχόμενες από την άλλη πλευρά του Ειρηνικού, διατηρώντας όμως τα κοινά χαρακτηριστικά της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008.
Η επανεμφάνιση του φαινομένου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, διάρκειας επακριβώς ενός βραχυχρόνιου οικονομικού κύκλου, παρόλα αυτά δεν φαίνεται να προβληματίζει τους υποστηριχτές του νεοφιλελευθερισμού, οι οποίοι αρνούνται ή δεν μπορούν να δουν τις βαθύτερες, καθόλου τυχαίες, αιτίες επαναπρόκλησης του, αναζητώντας έτσι σε παγκόσμιο επίπεδο, λύσεις που για ακόμη μία φορά θα αποδειχθούν προσωρινές.
Η στήριξη των χρηματοπιστωτικών αγορών χωρίς τον περιορισμό της ελευθερίας τους, αλλά του εναντίον, με την περαιτέρω ενίσχυση της, αποδεικνύεται πλέον έμπρακτα πως καταλήγει στην επανεμφάνιση περισσότερων κραδασμών του οικονομικού συστήματος σε ολοένα συντομότερα χρονικά διαστήματα.
Η υπερσυσσώρευση των κεφαλαίων, αποτέλεσμα του ελεύθερου, μεταξύ τους ανταγωνισμού, χαρακτηριστικό της ίδιας της φύσης του καπιταλιστικού συστήματος, θα οδηγεί πάντα σε αυξανόμενες εισοδηματικές ανισότητες, τόσο σε διαπεριφερειακό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Επιπρόσθετα, η στροφή τους από την παραγωγική διαδικασία στην χρηματοπιστωτική κερδοσκοπική αγορά και μάλιστα με ταχύτερο πλέον ρυθμό εξαιτίας των τεχνολογικών δυνατοτήτων της σημερινής εποχής, επαναπροκαλεί την αυτοκαταστροφή τους.
Η λύση θα πρέπει να αναζητηθεί στο συντονισμό της διεθνούς κοινότητας για αλλαγή κατεύθυνσης. Αλλαγή που να επικεντρώνεται στη σταδιακή υιοθέτηση παγκόσμιας επεκτατικής πολιτικής, η οποία θα αναδιανέμει τα μέσα χρηματοδότησης, προς κατάλληλες δραστηριότητες παραγωγής διασφαλίζοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Μια εναλλακτική «θεραπεία» που θα δώσει απαντήσεις σε δύο σύγχρονα αδιέξοδα του συστήματος: τη μείωση των διαπεριφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων και την συστολή της χρηματοπιστωτικής φούσκας.
