Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Τέτοιες μέρες, μέρες που η εθνική συλλογική μνήμη ξυπνά, κάθε χρόνο, θαρρείς μετά από έναν βαθύ λήθαργο, πολλά έρχονται στο νου.
Ηρωικές στιγμές, γεγονότα, δηλώσεις, ιστορικές ομιλίες, ιστορικά κείμενα.
Ένα απ’ αυτά είναι το περίφημο άρθρο του μεγάλου Γάλλου ακαδημαϊκού και συγγραφέα Μισέλ Ντεόν, ενός από τους σημαντικότερους φιλέλληνες.
Τίτλος του, «Η ψυχή της Ελλάδας δεν υπέκυψε ποτέ».
Έγραψε ο Ντεόν: «Κατά μία έννοια η Ελλάδα χρειάζεται τις υπερβολές της για να πετύχει την εξέλιξή της. Ο Μαλρό τη χαρακτήριζε "Χώρα του Όχι". Όχι στον Ιταλό ή Γερμανό επιτιθέμενο, όχι στην υποταγή στον κομμουνισμό. Πρόκειται για απεχθές κλισέ να την περιορίζει κανείς στους εφοπλιστές και στους μπουζουκτσήδες της, όταν γνωρίζουμε τη ζωτικότητα του πνεύματός της και το πάθος της για τον λόγο. Είναι δύσκολο να κυβερνηθούν; Βεβαίως, αλλά αυτό είναι η κληρονομιά τεσσάρων αιώνων τουρκικής
κατοχής, ενός εμφυλίου πολέμου που ανέκοψε την ορμή ύστερα από τρία χρόνια βάναυσης γερμανικής κατοχής. Η χώρα επέζησε επειδή η ψυχή της δεν υποτάχθηκε ποτέ».
Σωστό το… ψυχογράφημα. Ιδιαίτερα αν προσέξουμε τη φράση «η Ελλάδα χρειάζεται τις υπερβολές της για να πετύχει την εξέλιξή της».
Παρηγοριά για όσα συμβαίνουν σήμερα.
Επιχείρημα για να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.
Ελπίδα για την επιβίωση του Έθνους σε μια στιγμή που κινδυνεύει ξανά.
Αλλοίμονο, όμως: Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του Όχι εκμεταλλεύονται και οι δημαγωγοί, που ποτέ δεν έλειψαν από αυτόν τον τόπο.
Και επιδιώκουν ένα «Όχι» για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Έτσι, μετά από τόσα ηρωικά «Όχι», οι σύγχρονοι δημαγωγοί έσπευσαν να ζητήσουν άλλο ένα «Όχι», εξευτελίζοντας τη μικρή αυτή λέξη που βρέθηκε πάντα στο επίκεντρο της ελληνικής ψυχής.
Θέλησαν δηλαδή να εκμεταλλευτούν αυτό το βιωματικό αντανακλαστικό, για να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους επιδιώξεις.
Και έφθασαν στο σημείο να καλέσουν τον ελληνικό λαό να πει «Όχι», σε μια… πρόταση του Γιουνκέρ!
Αλλά αυτό δεν ήταν ένα καθαρό «Όχι», όπως εκείνο που γιορτάζουμε αυτές τις μέρες.
Ήταν ένα «Όχι» του διχασμού και του μίσους.
Δηλαδή, δεν ήταν ένα ελληνικό «Όχι».
Γιατί όταν ο ελληνικός λαός λέει τα πραγματικά του «Όχι», είναι ενωμένος και έχει έναν και μόνο σκοπό.
Ένα τέτοιο «Όχι» γιορτάζουμε αυτές τις μέρες.
Το «Όχι» της μιας και της αδιάσπαστης Ελλάδας.
Αυτό που οι Έλληνες είπαν από την κορυφογραμμή της 28ης Οκτωβρίου και όχι από τα υπόγεια της ιδιοτελούς προπαγάνδας…
