Θεσσαλονίκη 28 Αυγούστου 2015
Φοράω το κόκκινο φουστάνι –που λέει και η Ελευθερία- και με τον Πάρι παρέα διασχίζουμε
όλη τη Μητροπόλεως, ανεβαίνουμε την πλατεία Αριστοτέλους, περνάμε το άγαλμα του Βενιζέλου. Πίσω μας ορδές τουριστών, κοριτσιών με σορτσάκια και μαυρισμένα -από τον ήλιο- πόδια ψωνίζουν, συναντάνε τα ραντεβού τους, γελάνε. Ωραία η πόλη στο τέλος του καλοκαιριού, λίγο πριν πέσει ο ήλιος. Έχει μυρωδιά κόκονατ και ονείρων, από τα παιδιά που σιγά-σιγά επιστρέφουν στην πόλη.
Ανεβαίνουμε στη ρωμαϊκή αγορά να βρούμε τη φίλη Σ. και την ανιψιά της για να πάμε στο ΠΙΚ ΝΙΚ Urban Festival 2015. Ο κόσμος συρρέει , ήρεμα και ωραία. Η μουσική δίνει το στίγμα. (Λίγο δυνατότερα από όσο θα ήθελα , αλλά οκ). Ζευγάρια κάθε ηλικίας, ζευγάρια με μικρά παιδάκια, κοριτσοπαρέες κάθε ηλικίας σε ένα μαγικό χώρο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Στρώνουμε –την πιο ωραία «κουρελού»- που έφερε η φίλη μου, μαζί με τα καλαθάκια (ναι είμαι ακαμάτρα) κι αράζουμε χαιρετώντας γνωστούς και φίλους. Μπύρες, σαντουιτσάκια, φρούτα, ωραίες μουσικές και χαλαρή ατμόσφαιρα.
Θυμόμαστε τα πικνικ της παιδικής μας ηλικίας και γελάμε με τις εξορμήσεις μας που τότε φάνταζαν σαν σημαντικές περιπέτειες σε άλλες πόλεις, με άλλους ανθρώπους, σε χωράφια και δέντρα που αγαπήσαμε και δεν υπάρχουν πια. Είναι ωραίο να έχεις αγαπήσει δέντρα στη ζωή σου. Κι ας μην υπάρχουν πια.
Σιγά σιγά σκοτεινιάζει. Μουσικές και ταινίες στην οθόνη. Κάπου κάπου φυσάει ένας ωραίος δροσερός αέρας.
Βλέπουμε μια ταινία με δυο παιδάκια που ξεκινούν από την Τουρκία για να πάνε στην Αμερική να βρούνε τον σούπερ ήρωα τους. Λουστράρουν παπούτσια και αγοράζουν έναν γάιδαρο για να πάνε στην Αμερική. Δύσκολα να μην κάνω συνειρμούς. Μιλάμε με την Σ. για το παιδί από την Αφρική που ήρθε από το πουθενά και επέζησε και διακρίθηκε, πρώτος στις εξετάσεις. Συμφωνούμε για το πόσο καιρό είχαμε να ακούσουμε μια τόσο ωραία ιστορία. Να είσαι καλά Ζυλιέν.
Κι όσο μιλάμε ανάμεσα στις πολυκατοικίες απέναντι , σκάει ένα υπέροχο, τραγανό ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Αύγουστε καλέ μου!
-Παιδιά , δείτε το φεγγάρι!
Ξαπλώνω και κοιτάω τα αστέρια, αυτά που δεν υπάρχουν πια, και τις μικρές και μεγάλες κουκίδες των αεροπλάνων που ευτυχώς συνεχίζουν να έρχονται σε μια χώρα με πολλές μικρές και μεγάλες …κουκίδες.
Τίποτα δεν θυμίζει το χάλι που ζούμε. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω δεκάδες σούπερ ήρωες. Και υπέροχα μικρά παιδάκια. Όμορφα και χαρούμενα.
Πριν από 2000 χρόνια στο ίδιο μέρος αράζανε Ρωμαίοι και κάνανε shopping, λέμε στα παιδιά και γελάμε.
Μιλάμε για την Κωνσταντινούπολη που θα πάει η Σ. για πολλοστή φορά, γιατί αγαπάει τον τόπο. Για ένα λεωφορείο που ξεκινά από το κέντρο και φτάνει στην άκρη του Βοσπόρου. Για το Παρίσι και την πλαζ που «φτιάχνουν» κάθε καλοκαίρι στο Σηκουάνα, και τις γιγαντοοθόνες που στήνουν στην εκκλησία στο Saint Germain για να βλέπεις τον ποδηλατικό γύρο ή αγώνες τένις. Ωραία πράγματα. Σαν το πικ νικ μας. Ζούμε τις πόλεις μας έτσι. Τις πόλεις μας που καμιά φορά μας πνίγουν. Τα μέρη και τους ανθρώπους που προσπερνάμε βιαστικά. Τους τόπους και τους σούπερ ήρωες που δεν βλέπουμε…
