Σήμερα όποιος παράγει, ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν τρομοκράτης...

Των Αλέξανδρου Οικονομίδη και Ανδρέα Κυράνη.

Δυστυχώς τα πρώτα νομοθετικά μέτρα της κυβέρνησης, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την μονοδιάστατη ατζέντα που έχουν επιβάλλει τόσα χρόνια οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Οι πρώτες εξαγγελίες, δεν έχουν τίποτε να προτείνουν επί του απολύτως συγκεκριμένου. Και δεν θα μπορούσαν να έχουν, γιατί από τα υποκείμενα της σύνταξής τους απουσιάζουν παντελώς, η ίδια η μεταποιητική διαδικασία, και οι πραγματικοί παραγωγοί.

Οι πραγματικοί παραγωγοί, είναι εξορισμένοι στην κόλαση του δαιμονοποιημένου κέρδους, της κακής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που η σημερινή εξουσία με τα κατάλληλα «καλαπόδια» θα τους βάλει στο σωστό δρόμο, με τα ίδια ακριβώς εργαλεία, της εξάρτησης δηλαδή από την θεότητα του χρέους, που κάποιοι άλλοι χρησιμοποίησαν για να τους αφανίσουν.

Εμείς δεν θα τους αφανίσουμε.

Εμείς θα τους χρησιμοποιήσουμε, για να υλοποιήσουμε τις δικές μας στρατηγικές εξουσίας...

Οι περισσότεροι επαγγελματίες γνωρίζουν ότι καμιά προσφυγή σε ρυθμίσεις δεν βελτιώνει την θέση τους από μόνη της, αλλά αντίθετα τους καταδικάζει επαυξάνοντας τις εισφορές και τις επιβαρύνσεις, εφόσον παράλληλα δεν δημιουργούνται πραγματικές νέες συνθήκες εξάλειψης των λόγων που τους φέραν σε αυτήν την κατάσταση.

Όταν ταυτίζουμε το κέρδος του μικροβιοτέχνη, σαν σημασία και ουσία, με το σύγχρονο απρόσωπο παγκοσμιοποιημένο κέρδος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μια και αντιλαμβανόμαστε τα δυο αυτά είδη σαν ένα, τότε δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.

• Αμάν πια με αυτή την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.
• Αμάν με τον μεγάλο αδελφό που θα ελέγχει την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας.
• Αμάν με την απίστευτη υποκρισία όταν, το πραγματικό κεφάλαιο έχει χιλιάδες οδούς νόμιμης φορο-διαφυγής, ενώ ο μικρο-επιτηδευματίας που ασχολείται με την εργασία του και όχι με τις όποιες "business" καμία.

Να ζητήσουμε την εμπιστοσύνη από τους φορολογούμενους, αλλά και εμείς πρέπει κάποτε να τους εμπιστευθούμε και να τους στηρίξουμε, με ένα ξεκάθαρο και απλό θεσμικό πλαίσιο ώστε όταν ανασάνουν να μην μπορούμε να τους τραβήξουμε «το χαλί κάτω από τα πόδια τους» όπως είναι ο κανόνας μέχρι σήμερα.

Καλό θα ήταν οι κυβερνητικοί παράγοντες, αντί να καλλιεργούν την προσωπική εικόνα τους, εμφανιζόμενοι καθημερινά στις εκπομπές του Αυτιά, Πρετεντέρη, Χατζηνικολάου κλπ, να κάνουν μια εκπαιδευτική εκδρομή στα Δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων και ειδικά τα κτίρια 7 και 5 όπου δικάζονται και καταδικάζονται καθημερινά μικρο επαγγελματίες για ασφαλιστικές εισφορές κάθε είδους ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και φορολογικές υποχρεώσεις.

Χαρακτηριστικό είναι ότι καθημερινά στο ωράριο 9 π.μ. έως τις 3μμ "δικάζονται" 240- 300 συμπολίτες μας. Φυσικά ούτε λόγος για απόδοση δικαιοσύνης, αλλά αντίθετα πρόκειται για βιομηχανία καταδικαστικών αποφάσεων.

Δεν αναφέρομαι βέβαια στα διπλανά κτίρια, που "δικάζονται" οι κάθε είδους διαταγές πληρωμής και οι καθημερινές κατασχέσεις σπιτιών και βιοτεχνικών εργαστηρίων, όπου φυσικά ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει καμία προστασία πρώτης κατοικίας για τα κάθε είδους επαγγελματικά δάνεια και εγγυήσεις.

Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζεται ο συνεχής και ανηλεής διωγμός των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων από τον κρατικό φορολογικό και όχι μόνο μηχανισμό.

Σήμερα όποιος παράγει, ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν τρομοκράτης.

Η κυρίαρχη ακόμα λογική δυστυχώς οδηγεί στο να  μην  υπάρξει ρήξη και αποδέσμευση από τις χρηματαγορές ούτε καν έμμεση .

Μα πως να συμβεί αυτή η ίσως αναγκαία και πολυπόθητη ρήξη, αν ο λαός σου βρίσκεται και όχι άδικα, σε πλήρη αμηχανία;

Ο λαός αυτός ενώ έχει όραμα, δεν μπορεί να το εκφράσει και δεν γνωρίζει πως να το πραγματοποιήσει, όταν οι ίδιοι οι ηγέτες του δεν το έχουν ενστερνιστεί (πρόσφατες δηλώσεις του Α. Τσίπρα στον ΣΕΒ: Τι ανάπτυξη χρειαζόμαστε; ....Η ανάπτυξη που χρειαζόμαστε και θέλουμε...οφείλει να στηρίζεται στις επιχειρήσεις έντασης κεφαλαίου!!!!!!)

Ο λαός αυτός κατανοεί, ότι την κοινωνική καταστροφή δεν θα αποσοβήσει κανένα εναγωνίως αναζητούμενο εξωγενές χρήμα, καμία επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, καμία κρατικοποίηση τραπεζών, καμία διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και ότι άλλο, αν αυτή η χώρα δεν σταθεί κάποτε στ αλήθεια σε δικά της πραγματικά πόδια, στη δική της δηλαδή παραγωγική υπόσταση και αυτοδυναμία. 

Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάζεται η συγκρότηση ενός Στρατηγικού σχεδίου - προγράμματος  εξόδου από την κρίση, ταυτόχρονα με τη χάραξη μιας νέας Εθνικής Παραγωγικής Στρατηγικής.

·        Η χώρα δεν χρειάζεται καλύτερη διαχείριση του υπαρκτού μοντέλου.

·        Η χώρα χρειάζεται ένα εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο και σχέδιο, ικανά να διαχειριστούν από κοινού τον πραγματικό της φυσικό και πνευματικό πλούτο.

·        Μόνο αυτό μπορεί να συγκινήσει, αφυπνίσει και κινητοποιήσει στ’ αλήθεια ευρύτατα στρώματα του ελληνικού λαού, επί τη βάση:

o   της αληθινής τους παράδοσης

o   των πραγματικών τους δυνατοτήτων

o   των πραγματικών τους αναγκών.

Το πρόγραμμα μιας ενδογενούς παραγωγικής μας ανασυγκρότησης, είναι πρωτίστως ζήτημα κατ εξοχήν πολιτικό, που προϋποθέτει την ευαισθητοποίηση, "συγκίνηση", "ενθουσιασμό"  και τελικά την κινητοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας,ανεξαρτήτως των όποιων ιδεολογικών προκαταλήψεων και εμμονών και δευτερευόντως τεχνικό, σαν προϊόν "ευρεσιτεχνίας" των όποιων πεφωτισμένων τεχνοκρατικών εγκεφάλων μας.

Η συναίσθηση της ζωτικής για τη χώρα μας σήμερα κρισιμότητας μιας τέτοιας παραγωγικής κατεύθυνσης, οδηγεί στην εξίσου ζωτική ανάγκη προστασίας των υλικών όρων που θα την στηρίξουν, δηλαδή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των αυτοαπασχολούμενων παραγωγών, των μαστόρων και του επιστημονικού δυναμικού της χώρας.

Αν αυτοί δεν διασωθούν, τότε δεν θα υπάρχει κανένα άλογο για να σύρει το κάρο.

Ανδρέας Κυράνης: Αρχιτέκτονας - Μηχανικός.

Οικονομίδης Αλέξανδρος: Μαθηματικός - Μηχανουργός.

Μέλη του τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ.

http://ideopigi.blogspot.gr/