δικές μας. Μείναμε με την εντύπωση.
Σε έναν στρατό όπου η στρατιωτική θητεία έχει μειωθεί πάρα πολύ σε σχέση με το όχι πολύ μακρινό παρελθόν, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που νομίζουν ότι διασκεδάζουν με το να κάνουν καψόνι σε συνάδελφό τους. Μιλάμε για καταστάσεις τζιχάντ σε ηπιότερη version.
Όπως μας καταγγέλλει ένας φίλος μας, υπάρχει στρατιώτης που υπηρετεί την πατρίδα στη Θρακική παραμεθόριο και τραβάει τα πάνδεινα από συναδέλφους του κι όχι από αξιωματικούς ή ανωτέρους του, από τους οποίους δεν έχει παράπονο.
Οι συνάδελφοί του (φαντάροι κι αυτοί)για ανεξήγητο λόγο ή αιτία του κάνουν καθημερινά δύσκολη τη ζωή με διάφορα καψόνια, δίχως να τους ενδιαφέρει το οικογενειακό δράμα που κρύβει αυτός ο άνθρωπος.... Και ο άνθρωπος έχει πολλά προβλήματα, με κυριότερα της υγείας των γονιών του και το οικονομικό.
Δε θα σας αναλύσουμε τι του κάνουν του ανθρώπου, αφού δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Απλώς το αναφέρουμε ως γεγονός ύστερα από παράκληση φίλου μας, για να επιστήσουμε την προσοχή σε ανθρώπους που κινούνται και εργάζονται γύρω από το στρατό να μάθουν να ξεχωρίζουν την πλάκα από το καψώνι. Η πλάκα ανέχεται και περνάει, το καψώνι όμως στιγματίζει και στοιχίζει μέχρι την ανθρώπινη απώλεια.
Οι συνέπειες ενός καψονιού δεν ξέρει κανείς εκ προοιμίου ποιες θα είναι, διότι αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Γι΄αυτό χρειάζεται προσοχή και ιδιαίτερα λεπτός χειρισμός σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Αυτό που διδαχτήκαμε στο στρατό όσον αφορά τα ατομικά καψόνια είναι το εξής:
Αυτοί που πρωτοστατούν και τα δημιουργούν είναι άνθρωποι χαμηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου δίχως πνευματική υπόσταση που δεν τους "έτρεξαν" καθόλου σαν φαντάρους είτε διότι είχαν κάποιο "βύσμα" είτε από σύμπτωση, διότι αν τους "έτρεχαν" και είχαν συναισθήματα αυτά που θα τους έκαναν δεν θα ήθελαν να τα κάνουν και σε άλλους, ιδίως όταν αυτοί οι άλλοι δεν προκαλούν με τη στάση ή τη συμπεριφορά τους.Δε λέμε, καμιά φορά ο άγραφος νόμος του στρατού επιβάλλει "τρέξιμο" σε φαντάρους που δεν "στρώνουν" με την έννοια της μη συναδελφικότητας και αλληλεγγύης, μόνο που αυτό πολλές φορές παίρνει σβάρνα και αθώους. Η θέση μας είναι ότι τη τιμωρία πρέπει να την επιβάλλουν κατάλληλα εκπαιδευμένοι στρατιωτικοί, αξιωματικοί κυρίως, και όχι ο κάθε ένας που έχει μια δυο σαρδέλες στο μανίκι ή και καμία ακόμη αλλά παίρνει πρωτοβουλία λόγω "αρχαιότητας".
Αυτό που μας έμεινε στο στρατό ως εμπειρία ζωής είναι το εξής:
Το καψόνι το ζήσαμε ως συμβαλλόμενο παράγοντα που ώθησε φαντάρο της σειράς μου μάλλον σε αυτοκτονία κι όχι σε κάποιου άλλου είδους δυστύχημα...
