Γράφει ο Τάκης Χατζής
Οι νέες απαιτήσεις της τρόικας, ιδιαίτερα αυτές που κάνουν λόγο για… προληπτικές νομοθετικές ρυθμίσεις, δηλαδή για μέτρα που πρέπει να ψηφιστούν τώρα μπας και
χρειαστούν στο μέλλον, οδηγούν πολλούς στο συμπέρασμα ότι οι δανειστές απλώς δεν θέλουν να συμφωνήσουμε. Ότι χρησιμοποίησαν- με τον τρόπο που την χρησιμοποίησαν, την τελευταία διαπραγμάτευση προκειμένου να ροκανίσουν τον χρόνο και να μας φέρουν με την πλάτη στον τοίχο προκειμένου να μας αναγκάσουν να αποδεχτούμε την επιμήκυνση του προγράμματος του Μνημονίου.
Οι τροϊκανοί έχουν συνεργάτες στη χώρα μας- αυτό είναι κοινό μυστικό. Δεν παίζει λοιπόν να μην τους είπαν ότι αυτά που ζητούν είναι αδύνατο να βρουν ελληνική κυβέρνηση που θα τα δεχθεί.
Στενοί συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά, στο ερώτημα «πως βλέπετε τα αιτήματά τους» απαντούσαν με ηρεμία και αποφασιστικότητα «αυτοί ζητούν, αλλά εμείς δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να δώσουμε». Το «θέλουμε» έχει να κάνει με τις αποφάσεις του Πρωθυπουργού. Και το «μπορούμε» με τις προθέσεις των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Η κυβέρνηση εμφανίστηκε διατεθειμένη να αποδεχθεί ακόμη και την παράταση του προγράμματος για «τεχνητούς λόγους». Αλλά για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα που σε καμιά περίπτωση δεν θα ξεπερνούσε την έναρξη της διαδικασίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Χθες οι Βρυξέλλες, δια στόματος του γνωστού αξιωματούχου ο οποίος προ έτους ανησυχούσε μην τυχόν και χάσει τις… χειμερινές του διακοπές, άφησαν να εννοηθεί ότι οφείλουμε να καταθέσουμε αίτημα επέκτασης του προγράμματος το αργότερο ως τις 15 του μηνός και άφησε να εννοηθεί ότι αυτή η επέκταση καλό θα ήταν να διαρκέσει έξι μήνες!
Είναι σαφές ότι ουδείς εκ των δανειστών δεν έχει καταλάβει ότι όσο και αν ψάξει, Έλληνα βουλευτή ο οποίος να υποστηρίξει επέκταση του Μνημονίου κατά 6 μήνες, δεν πρόκειται να βρει. Ούτε ένα!
Ιδιαιτέρως όταν από την πλευρά της Κυβέρνησης διαμηνύουν ότι επιθυμούν να ολοκληρωθεί η τρέχουσα- ο Θεός να την πει- διαπραγμάτευση, αλλά όχι με οποιοδήποτε κόστος. Ο Α. Σαμαράς προς όλους τους συνομιλητές του, δηλώνει ότι όσα μπορούσαμε να αποδεχτούμε τα αποδεχτήκαμε. Άλλα που να γίνουν αποδεκτά, δεν υπάρχουν. Τι μέλλει γενέσθαι είναι δύσκολο να προβλεφθεί.
Ο Σαμαράς είναι άνθρωπος ιδιαίτερης ψυχολογίας. Λειτουργεί υπό πίεση, αλλά αν του καρφωθεί κάτι στο μυαλό, δύσκολα αλλάζει γνώμη. Ειδικά αν του έχουν θίξει την αξιοπρέπεια. Και οι δανειστές αυτό φαίνεται να κάνουν και με τον Πρωθυπουργό και με τον λαό αυτής της χώρας. Αγνοώντας ότι αυτός ο λαός, όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, κινδυνεύοντας να χάσει την αξιοπρέπειά του, έγραψε στην ιστορία του σελίδες και σελίδες. Στο Μεσολόγγι για παράδειγμα και στο Κούγκι…
