Χειμώνας 1912.
Τα κλαδιά σου σφιχτά στο σώμα
μην σπάσουν.
Βαρύ φορτίο κουβαλάς,
στα άσπρα ντύθηκες και φέτος
Μην χάθηκες από πέρυσι;
Άγνωστη αιτία σε φέρνει
σε τούτα τα μέρη.
Πάντα η σιωπή είναι γκρίζα.
Πρόσωπο, απρόσωπο
σκοτεινό σοκάκι
υγρό σαν το 12.
Τότε που τα πάντα ήταν σκιά.
Το κρύο ως το κόκκαλο.
Ριγούσαν όλοι.
Ήλιο δεν έβλεπε κανείς.
Κουρέλια πάνω σε κορμιά ισχνά.
Σιγά, σιγά οι περπατησιές
στη λασπωμένη γη
πίσω δεν άφηναν σημάδι.
Σα να μην πέρασε κανείς σ’ αυτό το τόπο.
Κατηφορίζει η μοναξιά παραπατώντας.
Πέφτει στο λερωμένο χιόνι.
Αυτή τη φορά δεν θα ξανασηκωθεί.
Πεθαίνει με το 1912
Γιώτα Τσερτεκίδου
Ποιήτρια
Facebook:Γιώτα Τσερτεκίδου
