Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Αυτή τη στιγμή σε ορισμένα από τα πλέον φημισμένα αμερικανικά ιδιωτικά Γυμνάσια, όπως μου έλεγε φίλη της οποίας η κόρη φοιτά σε ένα από αυτά, υπάρχει κύκλος στο πρόγραμμα
σπουδών που φέρει τον τίτλο «Wall Street Studies»!
Τα μαθήματα σε αυτή τη ζωή τα παίρνεις είτε με τον εύκολο, είτε με τον δύσκολο τρόπο. Για τους προνομιούχους μαθητές αυτών των Γυμνασίων δεν θα υφίσταται θέμα. Θα κάνουν τα μαθήματά τους και θα καταλάβουν τι σημαίνουν «αγορές». Το ερώτημα αφορά όμως το δικό μας πολιτικό σύστημα που δεν έχει ιδέα ούτε για ποια πράγματα μιλάει, ούτε πότε μιλάει, ούτε τι λέει.
Για να είμαστε σαφής. Ο τσαμπουκάς χρειάζεται στην πολιτική. Αλλά στον σωστό χρόνο. Την ώρα που οι αγορές είναι σε υπερνευρικότητα εξαιτίας των δυσμενών μακροοικονομικών προβλέψεων και για την αμερικανική οικονομία και για την ευρωζώνη, είναι το χειρότερο timing για να κάνει «παιχνίδια» το ελληνικό πολιτικό σύστημα και να μας γυρίσει στο 2010.
Σήμερα, με μια κοντόφθαλμη, μικρόψυχη και μικροκομματική τακτική πόλωσης, το πολιτικό σύστημα δημιουργεί συνθήκες πολιτικής αστάθειας, διακινδυνεύοντας με τους ψευτοτσαμπουκάδες και την κοκορομαχία να σύρει τη χώρα στα βράχια. Εξανεμίζει ό,τι υποτίθεται πως κερδήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και το κάνει μόνο και μόνο για να συνεχίσουν οι μεν να κυβερνούν σαν να μην τρέχει τίποτα και για να διεκδικούν οι άλλοι την εναλλαγή στην εξουσία αυτή την ώρα, λες και πρόκειται για ανέμελο κυριακάτικο περίπατο στο Ζάππειο.
Η Ελλάδα για να βγει στις «αγορές» είτε πρέπει να έχει αναδιαρθρώσει το χρέος της, είτε να βρίσκεται σε διαρκή χρηματοδότηση και μνημονιακή επιτήρηση. Μέσος δρόμος εδώ δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση λοιπόν όφειλε, αντί να μεταθέτει διαρκώς τη διαπραγμάτευση για τη συνολική διευθέτηση του χρέους, να την έχει ανοίξει ήδη, σύμφωνα με όσα προβλέπουν οι ίδιες οι δανειακές συμβάσεις!
Οι αγορές διαψεύδουν τον ισχυρισμό του Σαμαρά πως το χρέος είναι βιώσιμο. Όπως διαψεύδουν και την αισιοδοξία του Τσίπρα πως επειδή είδε τον Πάπα θα καταφέρει να πείσει τους δανειστές μας να κουρέψουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους. Και ο ένας και ο άλλος αποκρύπτουν συστηματικά από τον ελληνικό λαό τους κινδύνους στους οποίους μπορεί να οδηγήσει η ανευθυνότητα. Το να μην βγάζουν λεφτά τα ATM, που λέει, η Βούλτεψη, είναι πιθανό να συμβεί όχι επειδή έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και υπουργός ο Λαφαζάνης, αλλά και επειδή η σημερινή συγκυβέρνηση για να διασωθεί εκλογικά άρχισε να αυτοσχεδιάζει το «τέλος των μνημονίων», χωρίς την παραμικρή κάλυψη από τους εταίρους – δανειστές. Το φιάσκο των δήθεν διαπραγματεύσεων στο Παρίσι όπως και οι «τζάμπα μαγκιές» μπροστά στη Μέρκελ, έδειξαν στις αγορές πως «ο Σαμαράς είναι γυμνός».
Το έχω γράψει και άλλη φορά. Με αυτό το πολιτικό σύστημα πρέπει να τελειώνουμε. Αφού όμως δεν έχουμε ένα άλλο για να το αντικαταστήσουμε, θα πρέπει να πιεστεί για να λειτουργήσει με τη στοιχειώδη σοβαρότητα που απαιτούν οι περιστάσεις κι έγραψα επακριβώς σε προηγούμενο άρθρο την ανάγκη να υπάρξει εθνική συνεννόηση, όχι στη βάση του να μείνουν τα πράγματα ως έχουν αλλά στην επιδίωξη μια νέα κυβέρνηση, με νέο πρωθυπουργό, με κυβερνητική πλειοψηφία που θα εκλέγει και νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να ανοίξει τη διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Διαφορετικά, θα κάνουν διαρκώς «Wall Street Studies» με τον δύσκολο και σκληρό τρόπο, όπως συνέβη με το «κραχ» των τελευταίων ημερών στο ελληνικό χρηματιστήριο που προκλήθηκε από μαζικές ρευστοποιήσεις ξένων επενδυτών, οι οποίοι φοβούμενοι μονομερείς κυβερνητικές ενέργειες με στόχο μικροπολιτικά οφέλη, επέλεξαν να κατοχυρώσουν κέρδη.
Το «τέλος των μνημονίων» δεν ήρθε. Σίγουρα όμως έχει έρθει το τέλος της σημερινής συγκυβέρνησης. Η οποία με την ακραία πόλωση που επιχειρεί για να αποκρύψει τις ευθύνες της και να παραμείνει στη θέση της, μόνο κακό στον τόπο κάνει. Κι είναι μεγάλη η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ να μην παίξει το παιχνίδι της, όπως δυστυχώς κάνει μέχρι σήμερα. Δέκα σοβαροί άνθρωποι υπάρχουν και στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ και είναι υπεραρκετοί για να κάνουν το σωστό αυτή την ώρα για την πατρίδα και τους πολίτες.
