Μέρος Β’
Τουρκάλες υφάντρες.
.
Οι Σμυρνιοί
Το 1922 η Σμύρνη, δίχως τα προάστια και τα τριγύρω χωριά, αριθμούσε 370.000 κατοίκους, εκ των οποίων:
οι 165.000 ήταν Έλληνες
οι 80.000 Τούρκοι
οι 55.000 Εβραίοι
οι 40.000 Αρμένιοι
οι 6.000 Λεβαντίνοι και
οι 30.000 διάφορες άλλες εθνικότητες.
οι 80.000 Τούρκοι
οι 55.000 Εβραίοι
οι 40.000 Αρμένιοι
οι 6.000 Λεβαντίνοι και
οι 30.000 διάφορες άλλες εθνικότητες.
Το πληθυσμιακό αυτό αμάλγαμα απέδωσε στη Σμύρνη τον χαρακτηρισμό “Γκιαούρ Ιζμίρ” (Σμύρνη των απίστων).
Τουρκάλες υφαίνουν χαλί. Η εταιρεία ”Σαρκ Χαλί” συνεργαζόταν με καταστήματα πώλησης χαλιών στο Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια, Τορόντο και Κωνσταντινούπολη. Οι περισσότεροι τάπητες υφαίνονταν στη Σπάρτη Πισιδίας.
..
Αχθοφόροι (χαμάληδες) ξαποσταίνουν στο καφενείο περιμένοντας να τους προσλάβουν σε δουλειά.
.
”Παρ’ όλη την ποικιλία των εθνών και των θρησκευμάτων παραμένει ωστόσο η Σμύρνη στα βασικά της συστατικά μια ελληνική πολιτεία. Έπειτα από τόσες αλλαγές στο πέρασμα χιλιετηρίδων κάτω από την κυριαρχία Περσών, Ρωμαίων, Βυζαντινών, Σαρακηνών, Φράγκων και Τούρκων – αυτή η πόλη που λέγεται Σμύρνη δεν έπαψε ποτέ να είναι Ιωνία. Οι Τούρκοι είναι απλώς οι αφέντες, οι Έλληνες όμως είναι οι περισσότεροι και η γλώσσα τους είναι η πιο διαδεδομένη – επομένως αυτοί είναι οι αφέντες. Αν εξαιρέσουμε τους Τούρκους που δεν γνωρίζουν παρά μόνο τη γλώσσα τους, όλος ο άλλος πληθυσμός της Σμύρνης, επομένως τουλάχιστον 120.000 ψυχές, καταλαβαίνουν και μιλούν λίγο πολύ καλά τα ελληνικά. Μετά τα ελληνικά έρχονται κατά σειρά σαν γλώσσα συνεννοήσεως γενικά τα τούρκικα και τα ιταλικά. Σε Τρίτη γραμμή τα αρμένικα και τα σπανιόλικα, η διάλεκτος των Εβραίων, τελευταία τα γαλλικά και τα αγγλικά. Ο αριθμός των Γερμανών της Σμύρνης δεν δικαιολογεί τα γερμανικά σαν τρέχουσα γλώσσα της συνοικίας των Φράγκων. Άλλωστε οι Γερμανοί δείχνουν, την κακή συνήθεια, για να μην πω, το μεγάλο εθνικό τους ελάττωμα, να αρνιούνται εύκολα τη γλώσσα τους και να χρησιμοποιούν τις ξένες γλώσσες”.
- Ludwig Ross, ”Ένα σκίτσο για τη Σμύρνη”, 1845.
Εβραίος χαχάμης και μουσουλμάνα το 1875.
.
Οικογένεια Εβραίων και Έλληνας ιερέας το 1865.
.
Μια Ελληνίδα και μια Τουρκάλα το 1875.
.
Ένας ζεϊμπέκης (ο άντρας της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας ή ο λεβέντης, ο μάγκας, ο νταής στα τούρκικα) και μια Ελληνίδα το 1875.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
