Η περίπτωση της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη Ποταμού
Διπλωματική Εργασία του Ισμάτ Σαμπρί, Παλαιστίνιου αναλυτή και πρώην Επιτετραμμένου της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας της Παλαιστίνης
Όπως γνωρίζετε η PLO – Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – το 1974 δέχτηκε και αποτύπωσε στο πολιτικό πρόγραμμά της την λύση της δημιουργίας ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους μόλις στα 22% του εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης, δηλαδή στην Δυτική Όχθη και στην Λωρίδα της Γάζας, με βάση τις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Διπλωματική Εργασία του Ισμάτ Σαμπρί
Αυτή η απόφαση της PLO παρότι αποτελούσε υποχώρηση από την προηγούμενη θέση της για «ενιαίο δημοκρατικό και κοσμικό κράτος για τους δυο λαούς» αντιμετώπισε την διαρκή συγκεκαλυμμένη αλλά και πολλές φορές ανοιχτή εχθρότητα του κράτους του Ισραήλ, το οποίο με την αποικιοκρατική πολιτική της συνεχόμενης δημιουργίας πολυπληθών εβραϊκών εποικισμών σε όλα τα εδάφη της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης και Γάζας επιδίωξε να καταστήσει πρακτικώς αδύνατη αυτή την λύση, εν ονόματι του σχεδίου του για το «Ερέτζ Γισραέλ» δηλαδή του Μεγάλου Ισραήλ.
Αυτή η αποικιοκρατική πολιτική του κράτους του Ισραήλ έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με το Άρθρο 49 της Τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης το οποίο αναφέρει ότι: «Η Δύναμη Κατοχής δεν δικαιούται να απελαύνει ή να μεταφέρει τμήματα του δικού της πληθυσμού στα κατεχόμενα εδάφη».
Η πολιτική όμως της μεταφοράς Εβραίων από όλο τον κόσμο στην ιστορική Παλαιστίνη δεν άρχισε με την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, αλλά πολύ ενωρίτερα, λίγο πιο πριν από τις αρχές του 20ου αιώνα, βάσει των αποφάσεων του Σιωνιστικού Συνεδρίου της Βασιλείας το 1897. Ήδη από το 1882 ξεκίνησε η δημιουργία του πρώτου κιμπούτς στην Παλαιστίνη «Πετάχ Τέκβα» όπου μεταφέρθηκαν οι πρώτοι 25.000 Εβραίοι από την Ανατολική Ευρώπη. Μέχρι την Συμφωνία του Σάϊκς –Πικό τον Μάιο του 1916 είχαν μεταφερθεί άλλοι 40.000 Εβραίοι έποικοι. Οι Εβραίοι έποικοι τότε αποτελούσαν μόλις το 6% του συνολικού πληθυσμού της ιστορικής Παλαιστίνης. Το 1922 επί βρετανικής διοίκησης ο αριθμός τους είχε αυξηθεί στους 84.000 βάσει της τότε απογραφής. Μέχρι το 1947 ο αριθμός των Εβραίων εποίκων είχε φτάσει τις 608.000, ενώ οι γηγενείς Παλαιστίνιοι Άραβες τότε αριθμούσαν 1.364.000 οι οποίοι κατείχαν περίπου το 95% της γης. Το Νοέμβριο του 1947 η Απόφαση 181 της Γ.Σ του ΟΗΕ καλούσε για την δημιουργία δύο κρατών, του Ισραήλ και της Αραβικής Παλαιστίνης, όπου το Ισραήλ θα είχε το 57,12% και η Παλαιστίνη το 42,88% των συνολικών εδαφών. Το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ ανακηρύχθηκε τον Μάιο του 1948 και αμέσως ξέσπασε πόλεμος με τις γειτονικές αραβικές χώρες. Όταν τελείωσαν οι εχθροπραξίες 1949, το Ισραήλ κατείχε το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης και οι γηγενείς Παλαιστίνιοι έμειναν με το υπόλοιπο 22%, ενώ 750.000 Παλαιστίνιοι, οι μισοί περίπου, έγιναν πρόσφυγες εγκαταλείποντας βιαίως τα χωριά και τις πόλεις τους, που τώρα ανήκαν πια στα εδάφη του νέου εβραϊκού κράτους του Ισραήλ. Η γραμμή κατάπαυσης του πυρός του 1949 που όρισε την διαίρεση των παραπάνω περιοχών ποτέ δεν έγινε μέχρι σήμερα το νομικά καθορισμένο πολιτικό σύνορο του Ισραήλ. Με τον πόλεμο του 1967 το Ισραήλ κατέλαβε και το υπόλοιπο 22% των παλαιστινιακών Εδαφών, δηλαδή την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας.Κατεβάστε από εδώ σε PDF ολόκληρη τη διπλωματική εργασία του Ισμάτ Σαμπρί
Πηγή: http://www.shiptogaza.gr
