Τι πραγματικά συμβαίνει στις ελληνικές φυλακές; Τα προβλήματα, η εξαθλίωση που οδηγεί στη βία και οι άνθρωποι, που κατάφεραν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Το NEWS 247 μίλησε με τους ειδικούς επιστήμονες, νομικούς, αλλά και όσους ζουν από μέσα την καθημερινότητα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Τι μας είπαν πρώην
κρατούμενοι, που έδωσαν σκληρή μάχη για να επιστρέψουν στην κοινωνία
κρατούμενοι, που έδωσαν σκληρή μάχη για να επιστρέψουν στην κοινωνία
Η δολοφονία του υπαρχιφύλακα Τσιρώνη από τον βαρυποινίτη Καρέλι πριν από ένα μήνα στις φυλακές Μαλανδρίνου άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Ο Καρέλι βρέθηκε νεκρός στο κελί του στη Νιγρίτα Σερρών δυο μέρες μετά. Σύμφωνα με τη δικογραφία, υπεβλήθη «συστηματικά και αδιαλείπτως σε βασανιστήρια». Δεκαπέντε σωφρονιστικοί υπάλληλοι διώκονται για το θάνατό του.
Μέρες μετά, ένας κρατούμενος βρέθηκε κρεμασμένος στην ψυχιατρική πτέρυγα του Κορυδαλλού.
Τη Μεγάλη Πέμπτη, στις φυλακές Πατρών, ένας Αλβανός κρατούμενος σκότωσε με αυτοσχέδιο μαχαίρι έναν 24χρονο συντοπίτη του. Το Μεγάλο Σάββατο, ένας Ρουμάνος επιτέθηκε με δύο αυτοσχέδια μαχαίρια σε σωφρονιστικό υπάλληλο του Κορυδαλλού, καθώς και σε συγκρατούμενό του που έσπευσε να βοηθήσει τον υπάλληλο.
Επιθέσεις, δολοφονίες, βασανιστήρια, αυτοκτονίες. Τι συμβαίνει στις ελληνικές φυλακές; Με ποιον τρόπο ένα θεωρητικά ελεγχόμενο περιβάλλον μετατρέπεται σε ωρολογιακή βόμβα στα χέρια των ιθυνόντων; Πως δημιουργείται χώρος για αυτοδικία σε ένα κράτος δικαίου; Ή μήπως το κράτος δικαίου έχει εγκαταλείψει προ πολλού τις φυλακές στην Ελλάδα;
Το News247 επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, μέσα από μαρτυρίες κρατουμένων, σωφρονιστικών υπαλλήλων, αστυνομικών και νομικών.
«Δεν άνοιξε τώρα ο ασκός του Αιόλου, έχει ανοίξει εδώ και χρόνια, δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται» επισημαίνει Βασίλης Μπισμπίκης, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών Υπαλλήλων. «Έχουν γίνει 20-30 επιθέσεις προς σωφρονιστικούς τα τελευταία 2-3 χρόνια, κάποιες φορές με αυτοσχέδια μαχαίρια» προσθέτει και μου μιλά για ένα σύστημα που καταρρέει, με σοβαρές ελλείψεις προσωπικού και υπεράριθμους κρατούμενους. «Στο κατάστημα του Κορυδαλλού υπάρχουν βάρδιες όπου ένας υπάλληλος αντιστοιχεί σε 500 κρατουμένους.
Πως θα γίνει σωστά ο έλεγχος που πρέπει να γίνει; Πώς θα αντιμετωπιστεί ένα έκτακτο γεγονός; Πως θα λειτουργήσει η φυλακή χωρίς τεχνικό προσωπικό, νοσοκόμους και γιατρούς; Γιατί για να λειτουργήσει μια φυλακή δεν φτάνει μόνο να τη φυλάς».
Προσπαθώ να διεισδύσω στην πλευρά των κρατουμένων, των πρώην κρατουμένων για τη ακρίβεια. Οι περισσότεροι αρνούνται να μου μιλήσουν και αυτοί που μιλούν ζητούν να μην αποκαλύψω την ταυτότητά τους. «Δεν θέλω να εμφανίζομαι σαν ‘πρώην κρατούμενος’ γιατί έτσι στιγματίζομαι.
Έχω βρει δουλειά και προσπαθώ να αλλάξω σελίδα στη ζωή μου» λέει ο Γιώργος και αρχίζει να διηγείται την ιστορία του.
«Όταν μπήκα μες στη φυλακή και κατάλαβα τι γίνεται έλεγα ‘Χριστέ μου μην πάθω τίποτα στη υγεία μου γιατί θα πεθάνω εδώ πέρα μέσα’. Έχεις την αίσθηση ότι είσαι εγκαταλελειμμένος από τους πάντες».
Ο Γιώργος πέρασε συνολικά έξι χρόνια από τη ζωή σε πέντε διαφορετικές φυλακές. «Είναι μια μικρή κοινωνία επιβίωσης. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη, υπάρχει συμφέρον» Και πως «επιβιώνει» κανείς, τον ρωτάω; «Υπάρχουν διάφοροι τρόποι. Όλα παίζουν σε όλους τους βαθμούς και όλα τα επίπεδα. Αυτοί που έχουν χρήματα αγοράζουν τα πάντα σε τρελές τιμές. Αυτοί που έχουν τσαμπουκά και δύναμη φτιάχνουν ομάδες. Άλλοι πουλάνε πρέζα μέσα στη φυλακή. Άλλοι επιβιώνουν με τη ρουφιανιά τους. Οι πολύ φτωχοί πουλώντας τα φάρμακά τους, το φαγητό τους, πλένοντας ρούχα…».
Ποιος ελέγχει λοιπόν τη φυλακή;
Απευθύνω το ερώτημα στον εγκληματολόγο και βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Γιάννη Πανούση. «Ο κανένας!» μου λέει σχηματικά και εξηγεί: «Τους διαδρόμους ελέγχουν οι φύλακες και τα κελιά οι σκληροί της φυλακής. Το σύστημα έχει τρύπες διαφόρων ειδών. Ο κάθε υπουργός και η κάθε κυβέρνηση θέλει να μένουν οι φυλακές ήρεμες, διότι έχει μεγάλο πολιτικό κόστος να πάρουν ‘φωτιά’ οι φυλακές. Μία τρύπα λοιπόν είναι μια συμφωνία ανάμεσα στους σκληρούς της φυλακής και τη διοίκηση της φυλακής. Οι μεν σκληροί κρατάνε τη φυλακή ήρεμη, η δε διοίκηση τους δίνει κάποια προνόμια. Αυτοσχέδια όπλα; Κάνουνε με χίλιους τρόπους. Ναρκωτικά; Με χίλιους τρόπους … Κάποια στιγμή θα συνέβαινε και δολοφονία σωφρονιστικού, όπως βλέπουμε αυτοκτονίες κρατουμένων που δεν τις προλαβαίνουνε. Δεν έχει δικαίωμα όμως το κράτος να σκοτώνει. Αυτοί που πήραν το νόμο στα χέρια τους για να εκδικηθούν γίνονται χειρότεροι, διότι τον Καρέλι τον βασανίσανε και ο βασανισμός είναι παραβίαση όλου του νομικού μας πολιτισμού».
Από την πλευρά της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωφρονιστικών Υπαλλήλων τηρεί στάση αναμονής. «Για το συγκεκριμένο περιστατικό θα ήθελα να περιμένουμε τα πορίσματα να βγουν κανονικά» λέει ο Β. Μπισμπίκης. «Δεν πιστεύω ότι οι συνάδελφοί μου ευθύνονται για το θάνατο του κρατουμένου ούτε ότι είχαν πρόθεση να τον σκοτώσουν. Το όπλο του θανάτου υποτίθεται ότι είναι μια σπειροειδής ράβδος, τέτοια όργανα εμείς στις φυλακές δεν έχουμε».
Ποιοι έχουν σπειροειδή ράβδο, ποιοι χτύπησαν και με ποια πρόθεση, αν το μοιραίο χτύπημα επέφεραν σωφρονιστικοί υπάλληλοι ή αστυνομικοί, αν ο βασανισμός συνέβη στο Μαλανδρίνο, στη Νιγρίτα, κατά τη μεταγωγή ή κάπου αλλού, σαφώς και μένει να διερευνηθεί. Για ένα πράγμα όμως δεν υπάρχει αμφιβολία. Βία ασκήθηκε, ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου από κρατικούς λειτουργούς.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
news247.gr
