Σταρ δεν έγινες ποτέ. Δεν είχες τις ίδιες τουριστικές προδιαγραφές με τη Σπιναλόγκα. Δεν ήσουν ένα απομονωμένο νησί. Ήσουν μόνο ένα απομονωμένο μέρος σε ένα άλλο νησί. Κοντά εκεί στο
Καρλόβασι, φιλοξένησες ξεχασμένες ανθρώπινες ψυχές, φιλοξένησες μάταια όνειρα και ανεκπλήρωτες ελπίδες. Ήσουν κι εσύ σπίτι λεπρών κι έτσι σε θυμούνται ακόμα, λιτά αλλά με στόμφο: «Το λεπροκομείο», αντί της πλήρους ονομασίας σου, Νοσηλευτήριο Λεπρών «Άγιοι Ανάργυροι». Η Ελλάδα Άγιους Ανάργυρους είχε σχεδόν παντού. Για τους λεπρούς της όμως ήταν περισσότερο εκλεκτική.
Γέμισες και εσύ με ανθρώπους που εισέπρατταν απέχθεια ή συμπόνια, ενώ το μόνο που ήθελαν ήταν αγάπη. Αγάπη καθολική, πρακτική και κυρίως νομοθετική. Έναντι στην λειψή κρατική βοήθεια είχες να αντιτάξεις τις δωρεές και την ευεργεσία των Σαμίων. Αυτοί ήταν που συμπαραστάθηκαν στους τρόφιμους, αυτοί ήταν που σε κράτησαν ζωντανό. 76 χρόνια ζωής, εκατοντάδες ασθενείς, 1 μόνο εξιτήριο. Τόσο μπορούσες.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
arive.gr
