Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Εντάξει. Όλοι πια γνωρίζουμε πως η Αραβική Άνοιξη δεν ήταν και πολύ… άνοιξη και οι πορτοκαλιές επαναστάσεις δεν ήταν και πολύ… πορτοκαλί.
Επίσης, όλοι βλέπουμε να διαγράφεται ο κίνδυνος ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.
Επιπλέον, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι από καταβολής κόσμου οι μεγάλες δυνάμεις δίνουν μάχες για να διασφαλίσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα και να διατηρούν χώρες στη σφαίρα επιρροής τους.
Και στην περίπτωση της Ουκρανίας, που έχει εξελιχθεί σε ένα εμφυλιοπολεμικό αιματηρό μέτωπο, γνωρίζουμε πως από τη μια τραβά το σχοινί η Ρωσία και από την άλλη η Δύση.
Από το 2004, όταν ξεκίνησε η περίφημη «πορτοκαλί επανάσταση», η χώρα δεν λέει να ησυχάσει, με τους πολιτικούς της ηγέτες να κινούνται μεταξύ διαφθοράς και
αυθαιρεσίας – ο Γιανουκόβιτς φρόντισε το 2010 να ενισχύσει (μέσω Συνταγματικού Δικαστηρίου) τις εξουσίες του, καταργώντας το νόμο του 2004, με τον οποίο πολλές από τις προεδρικές εξουσίες είχαν εκχωρηθεί στο Κοινοβούλιο.Επίσης, όλοι βλέπουμε να διαγράφεται ο κίνδυνος ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.
Επιπλέον, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι από καταβολής κόσμου οι μεγάλες δυνάμεις δίνουν μάχες για να διασφαλίσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα και να διατηρούν χώρες στη σφαίρα επιρροής τους.
Και στην περίπτωση της Ουκρανίας, που έχει εξελιχθεί σε ένα εμφυλιοπολεμικό αιματηρό μέτωπο, γνωρίζουμε πως από τη μια τραβά το σχοινί η Ρωσία και από την άλλη η Δύση.
Από το 2004, όταν ξεκίνησε η περίφημη «πορτοκαλί επανάσταση», η χώρα δεν λέει να ησυχάσει, με τους πολιτικούς της ηγέτες να κινούνται μεταξύ διαφθοράς και
Και από τον περασμένο Νοέμβριο, παρακολουθούμε μια εμφυλιοπολεμική έκρηξη, που έφθασε στο ζενίθ όταν ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς (που δεν είναι και αγλάισμα δημοκρατικότητας), αποφάσισε να μην αποδεχθεί τη συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ, υποκύπτοντας στις ρωσικές πιέσεις, καθώς η χώρα έχει οικονομικά προβλήματα και η οικονομία της, σε πολλές πτυχές της, εξαρτάται από τη Μόσχα.
Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει στον ορίζοντα άλλη ελπίδα από το να αποδώσει ο μεσολαβητικός ρόλος της ΕΕ.
Οι Βρυξέλλες κρατούν αποστάσεις από τις ΗΠΑ, που ρίχνουν όλες τις ευθύνες στο καθεστώς Γιανουκόβιτς και, δια της Κάθριν Άστον καταδικάζει όλες τις μορφές βίας – είτε προέρχονται από την κυβέρνηση, είτε από τους διαδηλωτές – καλώντας όλες τις πλευρές να λύσουν τις διαφορές τους δια της κοινοβουλευτικής οδού.
Χθες, οι υπουργοί Εξωτερικών της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας επισκέφθηκαν το Κίεβο, βρέθηκαν μπροστά σε έναν ακόμη βιαιότερο γύρο βίας και αίματος, παρέμειναν επί τόπου για διαπραγματεύσεις με όλες τις πλευρές, ενώ λίγες ώρες αργότερα συνήλθαν σε έκτακτη σύνοδο οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ, με τους Ευρωπαίους ηγέτες να επιμένουν πως στην Ουκρανία πρέπει να αποκατασταθεί ο πολιτικός διάλογος.
Ένα μέσο πίεσης είναι και οι κυρώσεις, αλλά αυτές ενδέχεται να σπρώξουν το Κίεβο ακόμη πιο βαθιά στην αγκαλιά της Μόσχας.
Με βάση αυτό το δεδομένο, η ΕΕ επέλεξε την οδό των «στοχευμένων κυρώσεων», αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα της στους Ουκρανούς πολίτες.
Πάντως, η Μόσχα, δια του υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ, ζήτησε τις καλές υπηρεσίες της ΕΕ, προκειμένου να πειστεί η αντιπολίτευση να αποστασιοποιηθεί από τους ακραίους, ο Μπαρόζο μίλησε στο τηλέφωνο με τον Γιανουκόβιτς και του ζήτησε να τερματίσει άμεσα τη βία και η Καγκελάριος Μέρκελ επικοινώνησε την Τετάρτη με τον Πρόεδρο Πούτιν, συμφώνησαν να κάνουν τα πάντα για να αποφευχθεί η κλιμάκωση της βίας και αποφάσισαν να διατηρήσουν μια πολύ στενή επαφή.
Μάλιστα, οι πιέσεις προς στιγμήςν απέδωσαν, με τον Γιανουκόβιτς να ανακοινώνει εκεχειρία και έναρξη διαλόγου με την αντιπολίτευση - κάτι, όμως, που ακυρώθηκε από τη νέα αιματοχυσία της Πέμπτης, οπότε η κ. Μέρκελ επικοινώνησε με τον Γιανουκόβιτς, απευθύνοντάς του αυστηρές προειδοποιήσεις.
Είναι σαφές ότι ορθώς επιδιώχθηκε η ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση.
Και ορθώς όλοι επιζητούν και επιδιώκουν τον μεσολαβητικό ρόλο της ΕΕ.
Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς όλοι.
Διότι την ημέρα ακριβώς (19 Φεβρουαρίου) που ο Λαβρόφ ζητούσε τις καλές υπηρεσίες της ΕΕ και ο Πούτιν συνομιλούσε με την Μέρκελ, επίσης ζητώντας την ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωση του Τμήματος Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, υποστήριζε πως «η ΕΕ οφείλει να μην εμπλακεί ενεργά με κανέναν έμμεσο ή άμεσο τρόπο προκειμένου να ικανοποιήσει γεωπολιτικές επιδιώξεις, που θα θέσουν, όμως, σε άμεσο κίνδυνο την ειρήνη».
Διότι, «η πλειοψηφία του ουκρανικού λαού, ο ίδιος ο κυρίαρχος λαός είναι ο μόνος που θα επιλέξει την πορεία της χώρας προς το μέλλον, μακριά από εμπλεκόμενες δυνάμεις, που σε έναν νέο γεωπολιτικό ανταγωνισμό επαναφέρουν τις πιο επικίνδυνες μέρες του Ψυχρού Πολέμου».
Και την Πέμπτη (20 Φεβρουαρίου), ο κ. Τσίπρας, στην ομιλία του σε εκδήλωση της ευρωομάδας της Αριστεράς, την ώρα ακριβώς που η ΕΕ καταδίκαζε σε όλους τους τόνους τη βία, κατέφυγε σε ένα ψεύδος, προκειμένου να κατηγορήσει την ΕΕ.
Όπως είπε, «η τυφλή βία δεν είναι λύση. Και είναι αδιανόητο εμμέσως να επικροτείται από την πλευρά της ευρωπαϊκής ηγεσίας ως λύση».
Είπε επίσης πως μόνος αρμόδιος να αποφασίσει είναι ο ουκρανικός λαός «κυρίαρχα και δημοκρατικά» και πως Η ΕΕ δεν πρέπει να... ρίξει λάδι στη φωτιά με την επιβολή κυρώσεων, αλλά να συμβάλει στην αποκλιμάκωση της βίας και στην ειρηνική και δημοκρατική διευθέτηση.
Δηλαδή, θέλουν να μας πουν ότι αυτοί που σκοτώνονται στους δρόμους, θα συνειδητοποιήσουν από μόνοι τους πως «είναι η ώρα της σύνεσης, της νηφαλιότητας και του διαλόγου» και θα σηκωθούν ως δια μαγείας να πάνε στα σπίτια τους – ενώ οποιαδήποτε εμπλοκή της ΕΕ θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη!
Βέβαια, δεν λείπουν και οι εσωκομματικές αντιφάσεις, καθώς το μεν αρμόδιο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε καμιά εμπλοκή της ΕΕ, ο δε αρχηγός του κόμματος ζήτησε συμβολή της ΕΕ στην αποκλιμάκωση.
Με λίγα λόγια, το κόμμα του οποίου ο αρχηγός επιδιώκει να εκλεγεί πρόεδρος της ΕΕ, θεωρεί ότι αυτή (η ΕΕ) δεν έχει να παίξει κανένα ρόλο στη διεθνή σκακιέρα και πρέπει να κάθεται να κοιτάει πλήρως εξουδετερωμένη, ενώ ο ίδιος ο αρχηγός αναγνωρίζει έναν, έστω και περιορισμένο, ρόλο στις Βρυξέλλες!
Σίγουρα είναι κι’ αυτή μια… πορτοκαλί άποψη περί του ρόλου της ΕΕ…
