δημιουργίας μιας σειράς προβλημάτων που θα μετέτρεπαν τη χώρα σε μια πολυπολιτισμική καρικατούρα. Η προσωρινή «εξαφάνιση» του πλήθους των λαθρομεταναστών κατά τη διάρκεια των αγώνων όπως ήταν φυσικό δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά αντιθέτως το κλιμάκωσε. Οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες αποδείχθηκαν διαχρονικά ανίκανες να αντιληφθούν ότι η εκκόλαψη του αυγού του φιδιού με τη μορφή της ανοχής αυτής της κατάστασης, όχι μόνον δημιούργησε ζητήματα που αφορούσαν στην αποδομή του κοινωνικού ιστού και της κοινωνικής συνοχής – π.χ. η γκετοποίηση στο κέντρο της Αθήνας, αλλά επιπλέον στάθηκε η αφορμή για να αναδειχθούν και ζητήματα που είχαν να κάνουν με την αύξηση της εγκληματικότητας και το έλλειμμα ασφαλείας. Ασφαλώς θα μείνει αλησμόνητη η ρήση πρώην υπουργού δημοσίας τάξεως που μέσω τηλεόρασης ευχαριστούσε τους λαθρομετανάστες που προτίμησαν την Ελλάδα. Έτσι η χώρα βρέθηκε στη δίνη αυτού του προβλήματος, ανίκανη να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Η έλλειψη μιας βιώσιμης και ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής καθώς και η έλλειψη υποδομών για τη φιλοξενία των παρανόμως εισερχομένων μεταναστών προκειμένου στη συνέχεια να λαμβάνουν χώρα όλες οι προβλεπόμενες από τη νομοθεσία διαδικασίες, όπως και η απροθυμία της γείτονος Τουρκίας αφενός μεν να ασχοληθεί σοβαρά με το εν λόγω θέμα, αφετέρου δε να τηρήσει τα συμφωνηθέντα περί επανεισδοχής, αποτέλεσαν τα εναύσματα για την πυροδότηση αυτής της μορφής κρίσης. Ο καθηγητής Κων/νος Ρωμανός πολύ εύστοχα παρατηρεί: « Στην Αγγλική γλώσσα υπάρχει διάκριση των όρων immigration policy – μεταναστευτική πολιτική- και immigrant policy - πολιτική επίλυσης των προβλημάτων των νομίμων μεταναστών. Η μεταναστευτική πολιτική είναι πάντα κρατική πολιτική με άξονα το εθνικό συμφέρον, δηλαδή καθορίζει πόσους μετανάστες χρειάζεται η εθνική οικονομία, από ποιες χώρες, με τι ειδικότητα για πόσο χρονικό διάστημα κ.λ.π. Από την άλλη πλευρά η πολιτική για τους μετανάστες είναι κατά κύριο λόγο κοινωνική πολιτική που φροντίζει να λειτουργεί η ισονομία και οι λοιπές ανθρωπιστικές αρχές που διέπουν τον πολιτισμό της χώρας για τους νόμιμους μετανάστες. Η διάκριση αυτή σκοπίμως παρακάμπτεται στην Ελλάδα. Εδώ προπαγανδίζεται αποκλειστικά η έννοια της πολιτικής για τους μετανάστες και αποφεύγεται επιμελώς η διατύπωση μιας ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής του κράτους» ( Κων/νος Π. Ρωμανός, Εθνοκτονία εν Εξελίξει – Η Ελλάς στο μάτι του κυκλώνα της Νέας Τάξης, σελ. 104)
Η αίσθηση του κατεπείγοντος, βασική αρχή στη διαχείριση μιας κρίσης, δεν αποτέλεσε δυστυχώς σε καμιά περίπτωση αντικείμενο βασάνου από πλευράς υπευθύνων και εντεταλμένων να επιλύουν ζητήματα τέτοιου είδους. Αντ’ αυτού συσκέψεις επί συσκέψεων έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, ενώ την ίδια χρονική στιγμή η απαξίωση τόσο της ανθρώπινης ζωής όσο και περιουσιών, σε αστικές περιοχές που από επίσημα κυβερνητικά χείλη χαρακτηρίστηκαν ως «υγειονομικές βόμβες», εξακολουθεί να αναδεικνύει το πολυδιάστατο γνώρισμα αυτής της κρίσης.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
logiastarata.gr
