Σε συνέντευξή του στο left.gr, ο βουλευτής και υπεύθυνος οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Γιάννης Δραγασάκης, είπε: «Αδικούμε λίγο τον Γιώργο Παπανδρέου. Είχε πει το ‘λεφτά υπάρχουν’ επειδή το 2008 η κυβέρνηση είχε να διαχειριστεί περίπου 60 δισ. ευρώ!. Άρα το ερώτημα ήταν πού πήγαιναν τα λεφτά».
Δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα αν με αυτές του τις δηλώσεις του, ο κ. Δραγασάκης προσπαθεί να δικαιολογήσει πολιτικές συμπεριφορές μικρών, μικρότατων πολιτικών ανδρών, προκειμένου να προσεταιριστεί τους λιγοστούς εναπομείναντες οπαδούς των -πολιτικά σκύβαλα αυτοί, μέσα κι έξω από την Βουλή των 300 Αχρησίμευτων που θέλουν να ελπίζουν σε ένα νέο ξεκίνημα και σε νέους αγώνες με έπαθλο την κουτάλα του δημόσιου κορβανά.
Το βέβαιο πάντως είναι, ότι το κρίσιμο ερώτημα ήταν και παραμένει επίκαιρο: Που πηγαίνουν τα λεφτά?
Διότι ουδείς μπορεί να καταλάβει που πηγαίνουν όλα αυτά τα αστρονομικά ποσά που "διαχειρίζεται" η σημερινή κυβέρνηση των Ολετήρων. Είναι, βέβαια, τα περισσότερα νέα βάρη, λογιστικές χρεώσεις και πιστώσεις στους παραπλανητικούς και αδηφάγους ισολογισμούς των πτωχών μας τραπεζών, αλλά το διάφορο των τόκων στην πλάτη του ραγιά και των εγγονών του φορτώνονται!
Δυστυχώς όμως, το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, διότι η αξιωματική αντιπολίτευση γρήγορα ξέχασε τις υποσχέσεις, τη συμμετοχή μελών της σε επιτροπές και τις διακηρύξεις της για τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους. Φευ, ας ήταν το μόνο!
Κι ας υποθέσουμε ότι είναι όπως τα λέει στη νέα επίσημη γραμμή της η αξιωματική αντιπολίτευση κι ότι το αίτημα για τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους «σκοντάφτει» στο γεγονός ότι από την φύση του, ένα χρέος, δεν είναι ελέγξιμο όταν δεν είναι διμερές. Ας το υποθέσομε, μόνο για χάρη ευκολίας, γιατί άλλοι θα έλεγαν άλλα , αν τους ρωτούσαμε.
Πέρα, όμως από αυτήν την επιχειρηματολογία, ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους αν όχι κατά τις πηγές, τουλάχιστον κατά τις χρήσεις αυτών των δανειακών κεφαλαίων είναι επιτακτικός, για πρέπει να δούμε επιτέλους ποιοι ωφελήθηκαν από αυτό το φαγοπότι δεκαετιών.
Τα πολιτικά πρόσωπα που ευλόγως υποψιαζόμαστε ότι χρηματίστηκαν και που με συνταγματική κάλυψη μένουν στο απυρόβλητο, είναι η μία μόνο όψη του νομίσματος. Υπάρχουν στην άλλη όψη του νομίσματος και όλοι αυτοί, οι άλλοι, που τα χρημάτισαν αυτά τα πολιτικά πρόσωπα. Υπάρχουν και οι υπόλοιποι που πλούτισαν αδικαιολόγητα φοροδιαφεύγοντας, φοροκλέπτοντας, χρεώνοντας και τελικά οδηγώντας σε πτώχευση το ελληνικό δημόσιο. Πρέπει, τάχα, να μείνουν κι αυτοί στο απυρόβλητο?
Η Goldman Sachs και οι άλλοι σύμβουλοι που διαχειρίστηκαν και φτιασίδωσαν με swaps το ελληνικό χρέος για το πάρτι της νομισματικής ένωσης, θα μείνουν κι αυτοί στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας ανενόχλητοι τις προμήθειές τους και διαφεύγοντας της ευθύνης τους?
Φρονεί κανείς σώφρων άνθρωπος ότι αυτές οι σκιές πρέπει να μείνουν σκοτεινές για να μην κακοκαρδιστούν πολιτικοί αντίπαλοι και δυνητικοί σύμμαχοι?
Φρονεί κανείς σώφρων άνθρωπος ότι αυτές οι σκιές πρέπει να μείνουν σκοτεινές για να μην κακοκαρδιστούν πολιτικοί αντίπαλοι και δυνητικοί σύμμαχοι?
Δεν πάει έτσι πουθενά η δουλειά!
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ανεξάρτητα από τις ερμηνείες που δίνει ο κ. Δραγασάκης, αλλά και ανεξάρτητα από το τι είχε στο αδύναμο μυαλό του, ο τρίτος -και ας ελπίσουμε τελευταίος- Παπανδρέου, όταν εκστόμιζε την περιβόητη φράση, το βέβαιο είναι ότι λεφτά υπάρχουν.
Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν ανοίγονται οι λογαριασμοί ούτε ελέγχονται οι φορολογικές δηλώσεις όσων έχουν εμβάσει τα χρήματα τους στο εξωτερικό ή τα έχουν καταχωνιάσει στα σεντούκια τους. Όλα τα ίχνη είναι καταγεγραμμένα και ανεξίτηλα εκεί, στα κιτάπια της τράπεζας της Ελλάδας και των υπόλοιπων πτωχών μας τραπεζών κι έτσι πορευόμαστε, με τους λήσταρχους να τρέμουν τους «λίσταρχους»!
Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν μηχανογραφούνται ούτε ενοποιούνται –χρόνια τώρα- τα χειρόγραφα και διάσπαρτα υποθηκοφυλακεία της χώρας.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
