Ονομαστική μας εορτή σήμερα(χθες) και επέλεξα αυτόν τον τρόπο να ευχηθώ σε έναν αγαπημένο συνονόματο φίλο...Κάθε χρόνο με προλαβαίνει ο ίδιος αλλά αυτή τη φορά θα κάνω την κίνηση ΜΑΤ... Ο λόγος για τον έναν και μοναδικό Λευτέρη Ασημομύτη ο οποίος ζει στην Μύκονο και όσοι ασχολείστε με την μουσική τον ξέρετε και ως... dj Terry-Asim…
Με τον Λευτέρη γνωριστήκαμε τον Μάρτιο του 2004 στην Μυτιλήνη σε μια περίοδο ίσως περίεργη και για τους δυο μας καθώς υπηρετούσαμε την μαμά-πατρίδα.
Στον διπλανό λόχο από το δικό μου, αλλά δεν αργήσαμε να γνωριστούμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν γίναμε αμέσως αχώριστοι καθώς μας χώριζαν οι σκοπιές μου, οι αγκαρίες μου και οι έξοδοι του... Ακόμη μέχρι σήμερα γελάω όταν τον είχα δει σε μια σκοπιά που αντί να κρατά το όπλο του έτρωγε καρπούζι...Θεός...
Και οι δύο πειραχτήρια δεν είχαμε αφήσει άνθρωπο για άνθρωπο χωρίς να τον κάνουμε πλάκα...δεν «λυγίσαμε» ούτε στον ίδιο μας το διοικητή.
Ιστορίες με μας τους δύο που σίγουρα θα τις λένε ακόμη και μέχρι σήμερα στους διαδρόμους του Πενταγώνου γιατί η μοίρα μας έριξε και εκεί .
Περπατάγαμε και οι Tαξίαρχοι καθόντουσαν ΠΡΟΣΟΧΗ... «κλαρίνα», (σ.σ μετά ανακαλύψαμε πως ερχόταν ακριβώς πίσω μας ο υπουργός).
Μαζί με τον Λευτέρη πήραμε πίσω τις πολυπόθητες αστυνομικές μας ταυτότητες...Ήταν 25η του Φλεβάρη το 2005. Με τον Λευτέρη (και με άλλη παρέα φυσικά) πήγαμε εκείνο το βράδυ και ακούσαμε στην Ιερά Οδό Τερζή, Μητροπάνο και Μπάση για να γιορτάσουμε το τέλος της θητείας μας και ξέρετε κάτι απ’ αυτές τις γιορτές σου μένουν οι φιλίες οι παντοτινές.
Σήμερα διαπρέπει πάνω από τα desk του και για χάρη των επιλογών του έρχονται στην Ελλάδα άνθρωποι απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης...Για εκείνον και τον αδερφό του τον Αργύρη. Μα εγώ από το φίλο μου το Λευτεράκη θυμάμαι στιγμές δυνατές, ντυμένες με χακί ρούχα. Να’ σαι καλά φίλε...Χρόνια Πολλά. Φιλιά πρώτα στην (μαμά) Ρένα και μετά στους άλλους...
