ΦΑΣΙΣΜΟΣ: Ας μη ζητούμε από τον άλλο να κάνει την υπέρβαση. Ας τον στηρίξουμε πρώτα
19 Σεπτεμβρίου 2013
Εκτός από την εργασία και την έρευνα, που πιθανόν να διεξάγει ο καθένας μας, στην συνιθισμένη εργασιακή καθημερινότητά του (όταν έχει εργασία), είμαστε και μέλη της συνολικής Κοινωνίας. Ως
μέλη αυτής της Κοινωνίας έχουμε καθήκον να γνωρίζουμε τα συμβαίνοντα στο στενότερο επί μέρους και στο ευρύτερο περιβάλλον και να συμμετέχουμε με βάση την κοινή λογική και το δίκαιο, στα κοινά. Δεν έχουμε κανένα δικαιολογητικό, για φυγή – αποφυγή με το αιτιολογικό, Ας βγάλει κάποιος άλλος, γραφικός ίσως, το φίδι από την τρύπα, εγώ δεν γίνεται, γιατί έχω σημαντική δουλειά να επιτελέσω. . Και φυσικά δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό, να αφήνουμε κάποιους, ακόμα και στο οικογενειακό μας περιβάλλον, στο εργασιακό μας περιβάλλον και στην κοινωνική - πολιτική ζωή, να αλωνίζουν, καταστρέφοντας τις σχέσεις, το εργασιακό κλίμα – περιβάλλον και την Κοινωνία συνολικά. Γινόμαστε τότε, εγκληματικά συνυπεύθυνοι με τους καταστροφείς. Εκτός και αν φοβόμαστε τις συνέπειες, από την ανάληψη της ευθύνης που μας αναλογεί. Εκτός κι αν υπάρχει ο φόβος στην ψυχή μας που τον καμουφλάρουμε διαφοροτρόπως. Εκτός και αν παραλύουμε από τον φόβο και δεν μπορούμε, παρότι ίσως θα θέλαμε, να κάνουμε κάτι. Πράγματι, ο φόβος, είναι το εργαλείο καθυπόταξης και ποδηγέτησης ατόμων και συνειδήσεων.
Αυτές τις μέρες είδαμε όλοι, στο πανελλήνιο και το εξωτερικό, την εν ψυχρώ δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, με θύτη έναν που άσχετα με την όποια ψυχική του κατάσταση, βλέπουμε ότι διαπερνούνταν από μια άρρωστη ιδεολογία και ήταν το χέρι που κρατούσε το μαχαίρι αυτής της ιδεολογίας. Τι μπορούμε να κάνουμε ο καθένας χωριστά ; Ας συνειδητοποιήσουμε πρώτα την κατάσταση και τις αντοχές μας. Ας κάνουμε στη συνέχεια κατ΄ αρχήν το όποιο εφικτό μπορούμε να κάνουμε, αρχίζοντας από το οικογενειακό, φιλικό, εργασιακό περιβάλλον. Ας μην αφήνουμε την φασιστική ιδεολογία και πρακτική να εδραιώνεται και να βγαίνει στο προσκήνιο με το Αποφασίζομεν και διατάζομεν (αυτούσιο ή διαφοροποιημένο) , με το φοβερό επιχείρημα: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να έρχονται οι φόνοι. Γιατί υπάρχουν καθημερινά λχ στο εργασιακό περιβάλλον, αυτοκτονίες και πάμπολλοι φόνοι με εισαγωγικά, που πλήττουν την αξιοπρέπεια, την τιμή, την υγεία, τους Θεσμούς και συνολικά την Δημοκρατεία. Και να θυμώμαστε ότι η Δημοκρατεία καταλύεται όχι μόνο με το πραξικόπημα, σε επίπεδο Κοινοβουλίου, αλλά σιγά – σιγά και ύπουλα στην καθημερινότητα, όταν το άδικο νόμιμο, βαφτίζεται και ηθικό.
Τι μπορεί να κάνει ο καθένας, που συμμερίζεται τα ανωτέρω; Ότι μπορεί. Από συμμετοχή στις πορείες, μέχρι κείμενα αφυπνιστικά στο διαδίκτυο και έκφραση γνώμης στις παρέες. Και να απαιτήσουμε από τα κόμματα να κάνουν κρύο ντούζ να συνέλθουν. Αυτό που είναι καταστροφικό, είναι ο καναπές και ο ψεκασμός της τηλεόρασης, μέχρι το να ταυτιστούμε (Ταύτιση με τον επιτιθέμενο) και να γίνουμε ίδιοι με τους φασίστες σε πρακτικές.
