Είχε φύγει όπως ήθελε...αγκαλιά με μια φιγούρα του Καραγκιόζη...Ο Ευγένιος Σπαθάρης ήταν ζωντανό κομμάτι της ιστορίας μας και μέσα από τον μπερντέ του διαδραματίζονταν αλήθειες που
τα παιδιά της εισέπρατταν ως παιχνίδι αλλά χαράζονταν στο υποσυνείδητο τους.
τα παιδιά της εισέπρατταν ως παιχνίδι αλλά χαράζονταν στο υποσυνείδητο τους.
Ήταν από τους μεγάλους Έλληνες, από αυτούς που δεν συμβιβάστηκαν ποτέ και πάλευαν για ένα καλύτερο αύριο. Μέχρι και το τέλος της ζωής του έδινε παραστάσεις στο θέατρο σκιών σε όλη την Ελλάδα. Μεγάλωσε γενεές και γενεές και σίγουρα η απουσία του στην Ελλάδα της κρίσης είναι κάτι παραπάνω από αισθητή. Σίγουρα ο Καραγκιόζης θα έλεγε κάτι στις δοσίλογες Κυβερνήσεις αλλά και στην Τρόικα...δεν θα «μάσαγε» άλλωστε ποτέ δεν το είχε κάνει. Ο Ευγένιος Σπαθάρης έφυγε στις 9 Μαΐου 2009 αλλά και εξαιτίας του πιστεύουμε σε ελεύθερες μέρες...
Ο ρόλος του πατέρα του
Το γεγονός αυτό τον εξοικείωσε με το καλλιτεχνικό αυτό είδος και ξεκίνησε να δίνει ο ίδιος παραστάσεις, αρχικά στη διάρκεια της κατοχής, σε θέατρα της Αθήνας, σε πρεσβείες, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη κ.α.. Από τότε, έδωσε πληθώρα παραστάσεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, συμμετέχοντας σε διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια ειδικά για το θέατρο σκιών. Παρουσίασε πολλά έργα με ήρωα τον Καραγκιόζη, τόσο ως άψυχο υλικό (φιγούρες ηρώων), όσο και σε έμψυχη (ζωντανή) παράσταση με ηθοποιούς, στο Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδος, στο «Ελληνικό Χορόδραμα», στο Θέατρο Χατζώκου (Θεσσαλονίκη), στο Θέατρο Συντεχνίας κ.α. με τις παραστάσεις «Το ταξίδι», «Το καταραμένο φίδι», «Ο δικτάτορας», «Ο Αλέκος με τα κυδώνια» κ.ά.
Τα εικονογραφημένα τεύχη
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
pinakio.blogspot.gr/
