οποίο το καθεστώς θεωρεί εργαλείο του όσον αφορά τις διάφορες ενέργειες και πράξεις αντίδρασης του κόσμου, δηλαδή του Ελληνικού Λαού στην δική μας περίπτωση και σε σχέση με το καθεστώς ΓΑΠ.
Η επίδοση των διαδηλώσεων κατά την διάρκεια της ομιλίας ΓΑΠ στην ΔΕΘ 2011 δείχνει τα εξής συμπτώματα :
1. είναι είτε εντελώς ανίκανη να τραβήξει την προσοχή του στόχου της ( δηλαδή της κυβέρνησης ) είτε εντελώς ανοργάνωτη και άνευ δυναμισμού,
2. είναι έρμαιο του κάθε προβοκάτορα που ξεριζώνει δέντρα και βανδαλίζει και πάλι χωρίς να υπάρχει σαφής στόχος που να μεταφράζεται σε πολιτική πράξη ( το να γίνει πρόσκληση στα ΜΑΤ να ανοίξουν πύρ με τα δακρυγόνα είναι όπως έχουμε ήδη αναλύσει υποβοήθηση του καθεστώτος ),
3. είναι η κορνίζα όπου φιγουράρει ο εκφοβισμός του αστυνομευόμενου κράτους της δικτατορίας Παπανδρέου, αντί να είναι αντεστραμμένοι οι όροι όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω,
4. είναι ο ορισμός του κατακερματισμού της Λαϊκής δύναμης και η επιβεβαίωση προς το καθεστώς ότι ο κομματικός / παρασυνδικαλιστικός μηχανισμός λειτουργεί ακόμα.
Δηλαδή, το όλο σόου της όποιας διαδήλωσης, από ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ έως αγανακτισμένους, ΠΑΜΕ – ΣΥΡΙΖΑ και άλλα ερυθροπορτοκαλί ή μαύρα σχήματα είναι σε πλήρη αρμονία με το καθεστώς αφού επιμελώς αποφεύγουν όποια δράση ή αντίδραση θα μπορούσε να διακόψει ( και άρα να τραβήξει την προσοχή και να ξεκινήσει ντόμινο άλλων τοποθετήσεων και αντιδράσεων ) την πορεία στην οποία εναντιώνεται το σύνολο του Ελληνικού Λαού. Το μόνο το οποίο επιτυγχάνουν είναι να δείχνουν στον κόσμο ότι το Δημοκρατικό εργαλείο της διαδήλωσης πλέον δεν δουλεύει και ο Κυρίαρχος Λαός έχει μετατραπεί στον τελευταίο τροχό της καρότσας που αν τρίζει πολύ του κοπανιέται και μία σφαλιάρα, λες και ιστορικά ο Λαός έφτασε να λέγεται Κυρίαρχος τυχαία και όχι επειδή κατέχει την δύναμη να επιβάλλει αυτό τον τίτλο στα λυσσασμένα κυριολεκτικά και αχόρταγα πλάσματα που ονειρεύονται τις συνθήκες της βιομηχανικής επανάστασης με νομοθεσία φέουδου.
Έτσι, επιβαρύνουν όλοι αυτοί που δηλώνουν ‘αρχηγοί και οργανωτές’ των διαδηλώσεων ( καθώς και ‘περιφρουρητές, ομάδες ψυχραιμίας, κλπ’ ) τον Λαό με το να του δείχνουν συστηματικά ότι είναι δήθεν ανίσχυρος και ότι έχει χάσει μία μάχη που δεν έχει καν ακόμα δώσει.
Ποια μάχη είναι αυτή ;
Είναι το bras de fer, η διελκυνστίδα του ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο. Εδώ και σαράντα χρόνια τουλάχιστον ( για να μην πάμε πιο πίσω σε αυτή την φάση ) γαλουχείται ο Λαός να πιστεύει ότι έχει ανάγκη ‘σωτήρες’, ‘αρχηγούς’, ‘εθνοπατέρες’, ‘εργατοπατέρες’, ‘επισήμους’ και ‘ευπατρίδες’ οι οποίοι για κάποιο μυστήριο λόγο θα πολεμήσουν για τα συμφέροντα του ( και όχι για τα συμφέροντα τους ) ενώ ο ίδιος απλώς παρακολουθεί και ποτέ δεν τιμωρεί και βεβαίως ποτέ δεν επεμβαίνει ακαριαία πρίν γίνει η καταστροφή όταν και αφού την βλέπει να έρχεται.
Η πραγματικότητα όμως και η Ιστορία διδάσκουν αλλιώς. Διδάσκουν ότι ο μόνος πραγματικός Κυρίαρχος που κατέχει εξουσία είναι ο Λαός, ασχέτως πολιτεύματος, και όσοι το παίζουν ‘άρχοντες’ του είναι όμοιοι με τον πομφόλυγα που φωτογραφίζεται με ύφος νικητή μπροστά από ένα δράκο που κοιμάται και τον οποίο δράκο ο πομφόλυγας προσποιείται ότι τον ελέγχει.
Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να χορέψει μόνο όσο ο δράκος είναι κοιμισμένος και δεν ξέρει την δύναμη του. Από την στιγμή που ο δράκος ξυπνήσει και καταλάβει ποιος έχει τα δόντια ο κάθε ‘άρχοντας’ μετατρέπεται αίφνης σε ορεκτικό του … υποτελούς του.
Η ‘τέχνη’ της πολιτικής έγκειται στο να κρατιέται ο δράκος αυτός κοιμισμένος και όταν ξυπνάει να μην καταλάβει ότι αυτός έχει τα δόντια και όχι ο πολιτικός. Και σε αυτό συμβάλλουν αφάνταστα όλοι οι συνδικαλιστές και αγανακτισμένοι που συνιστούν παθητικότητα ενώ καιγόμαστε, καθώς και οι δημοσιογράφοι με την επιλεκτική τους ‘ανθρωπιά’ και ‘σεβασμό’ σε Σύνταγμα και Ανθρώπινα Δικαιώματα όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε καθεστώς.
Δηλαδή, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι επιτυχίες του κόσμου έχουν σημειωθεί εκεί που δεν υπάρχει ‘οργάνωση’ αλλά απλή κοινή λογική και αντίδραση. Οι επιτυχίες του κόσμου έχουν σημειωθεί εκεί που ο νόμος της αντίδρασης είναι ίδιος για όλους και δεν υπάρχουν ρόλοι και ‘ψυχοδράματα’ και ‘συμβολισμοί’ αλλά πρακτικότητα στην μετάδοση του μηνύματος : όταν λες σε κάποιον ότι θα του δώσεις σφαλιάρα επειδή εγκληματεί εις βάρος σου για να τον σταματήσεις, τότε πρέπει να του την δώσεις αλλιώς θα εκλάβει το γεγονός ότι γλίτωσε ως νίκη επάνω σου και θα φέρει και φίλους του για να το γιορτάσουν το γεγονός αυτό κάνοντας όχι μόνο τα ίδια αλλά και χειρότερα.
Δηλαδή, κάθε φορά που γίνεται διαδήλωση και δεν ανακόπτεται η διαδικασία κατά την διάρκεια της οποίας διαδηλώνουν ή δεν ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ η όποια αρχή να μιλήσει όχι με εκπροσώπους αλλά με το σύνολο των διαδηλωτών και να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις άμεσα, το καθεστώς αποθρασύνεται και κάνει και χειρότερα και μάλιστα τα κάνει καπάκι από την κάθε αποτυχημένη διαδήλωση που εξελίχθηκε σε περίπατο με μουσική και ξύλο.
Άρα, τι πρέπει να γίνει :
Πρέπει η διαδήλωση να είναι ακέφαλη : κανείς αρχηγός που να σαλαγάει τους υπόλοιπους ως πρόβατα παθητικά, και κανείς εκπρόσωπος που να εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη των πολλών και να την διαχειριστεί, να την συμβιβάσει, να την φθείρει. Μόνο συντονιστής και μόνο κατ’ ανάγκην και όχι κατά ανάθεση.
Όταν κατεβαίνεις στην διαδήλωση δεν μπορείς να φοβάσαι τι μπορεί να συμβεί ή να σου συμβεί. Σε μία διεκδίκηση όπου όλοι τα παίζουν όλα για όλα ( όπως ισχυρίζεται ο ΓΑΠ ) δεν μπορείς να διαφυλάξεις ο,τιδήποτε με τον φόβο. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα, και έτσι οι πιθανότητες είναι να συμβούν λίγα.
Πρέπει η διαδήλωση να έχει στόχο να σταματήσει κάθε διαδικασία στην οποία εναντιώνεται και να μην διαλυθεί μέχρι να το επιτύχει ό,τι και αν αυτό σημαίνει.
Πρέπει η διαδηλωτές να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν να κάνουν με άγριους απέναντι τους, αδίστακτους εγκληματίες που δεν θα διστάσουν να τους σκοτώσουν με χημικά ή και με ξύλο και θα πρέπει λοιπόν να τους αντιμετωπίσουν ως τέτοιους : όταν αντιμετωπίζεις αλήτες με εξοπλισμό δεν πας να τους απευθυνθείς με λουλούδια και γλυκό λόγο.
Κάθε δράση των διαδηλωτών θα πρέπει να είναι στοχευμένη στους πραγματικούς αποδέκτες της διαδήλωσης ( δηλαδή το καθεστώς και την κυβέρνηση που το επιβάλλει ) και όχι στα εργαλεία του αντιπάλου, δηλαδή την αστυνομία, τα κτίρια και τα πεζούλια. Τα εμπόδια ανάμεσα στους διαδηλωτές και τον στόχο τους θα πρέπει να αντιμετωπιστούν γρήγορα, αποφασιστικά και κυρίως αδιάφορα : δεν ενδιαφέρει τον διαδηλωτή τί και γιατί κάνει ο ΜΑΤατζής, τον ενδιαφέρει να τον θέσει εκτός μάχης ( δηλαδή ανίκανο να δράσει και να ψεκάσει, βαρέσει, κυνηγήσει, συλλάβει, το οποίο επιτυγχάνεται χωρίς την ανάγκη επικίνδυνης βίας ) και μόνο για να προχωρήσει στον στόχο του.
Και βεβαίως, θέλει μία διαδήλωση, όχι εφτά ταυτόχρονες. Οι συμμαχίες αυτή την λογική έχουν και οι Έλληνες Πολίτες αυτή την στιγμή δεν πρέπει να επιτρέψουν να τους κατακερματίζουν οι εκάστοτε οργανωτές για να τους αποδυναμώνουν. Όλοι απειλούμαστε και καταστρεφόμαστε από την ίδια πηγή την οποία οφείλουμε κατ’ επιταγή του Συντάγματος αλλά και του Διεθνούς Δικαίου να σταματήσουμε.
Διότι η Ελλάδα είμαστε εμείς, και σε καμμία περίπτωση οι τράπεζες, η Ε.Ε., οι ‘ευεργέτες’, οι επενδυτές, οι λαθρομετανάστες ή οι τουρίστες.
http://humansupport.gr/gr_news_more.php?nid=232
